Comité Tetary Moet Opstaan

Naar aanleiding van de discussie rondom het borstbeeld van Barnet Lyon en de roep om een borstbeeld voor Tetary te realiseren, is het Comité Tetary Moet Opstaan opgericht: “Vele nakomelingen van de Hindostaanse contractarbeiders zijn onbekend van de offers die hun grootouders hebben gebracht. Zij hebben gevochten voor hun rechten en vrijheden van hun nakomelingen. Tot op de dag van vandaag zijn deze helden en heldinnen onbekend in de Surinaamse en Nederlandse geschiedenis. Hun verhaal en erkenning ontbreekt in de geschiedenisboeken en in de samenleving. (…) Deze campagne heeft als doel om het borstbeeld van George Henry Barnet Lyon te vervangen door een borstbeeld van Janey Tetary. Het huidige beeld dat in 1908 werd opgericht voor de kolonisator die verantwoordelijk was voor de dood van Hindostaanse verzetsstrijders dient plaats te maken voor een gezicht symbool staat voor de moed en offers die onze voorouders hebben gebracht. Daarom zeggen wij: Barnet Lyon moet vallen, Tetary moet opstaan.”

Lees verder

Column Bris Mahabier – Aflevering 4: Gewelddadigheid en pacificatie in Kofrolá, deel 2

Bij fysiek geweld wordt er van eigen lichaamskracht gebruik gemaakt om een ander zijn wil op te leggen of iets te vergelden, bijv. door het toedienen van klappen en vuistslagen. In Magenta, maar ook in andere boiti’s (wegdorpen), bleef het – helaas – niet alleen bij klappen en vuistslagen. Bij vechtpartijen werd er ook gebruik gemaakt van stokken (láthi”s) en scherpe voorwerpen, zoals keukenmessen, houwers (kapmessen) en landbouwgereedschappen. Dit geweld kan individueel, maar ook in vereniging met verwanten gebruikt worden. Bij fysieke gewelddadigheid gaat het dus om schending van de lichaamsintegriteit van een ander, van een medemens. De geweldpleger neemt het recht in eigen handen. Hierdoor overschrijdt hij een gemeenschappelijke afspraak, een maatschappelijke norm, die geformaliseerd is.

Lees verder

Column Sebieren Hassenmahomed – Aflevering 24: Fatiema: “Als een ster naast de sterren”

Ik ben geboren en getogen in een joint- family. Mijn vader was de oudste van zeven kinderen, hij had een houtzaagmolen, zijn vader (mijn dada) was een beetje ziek. Dada(=grootvader) bezat percelen op het platte land die hij verhuurde, daar is lang geleden ook een straat naar hem vernoemd. Naderhand is hij dichterbij de stad gaan wonen met alle kinderen. Hij is zesenzeventig geworden. Van hem mochten we geen Sranang Tongo praten, wel Nederlands en Hindostaans. Hij maakte iedere keer een opmerking erover. Zijn protesten hebben niet veel uitgehaald ook al fungeerde hij als hoofd van het gezin. We woonden tussen de creolen, zaten met hen op school en speelden met elkaar, meer niet. Met betrekking tot de vrouw was zijn motto: “een man mag geen vrouw slaan, zij heeft het recht om niet geslagen te worden”.

Lees verder

Column Amar K. Soekhlal – Aflevering 24: Its the culture stupid – Doksá moeheid

De Brexit met “take back control”, de overwinning van Trump met “America first”, het hoge aantal zetels in de peilingen voor de PVV met “ons Nederland” en het spook van het populisme in heel Europa hebben één ding gemeen: het gevoel van verlies van de culturele identiteit ( gewoontes en tradities). De tsunami van vluchtelingen – let wel ze gebruiken vaak woorden, die afkomstig zijn van grote natuurrampen en met name woorden die te maken hebben met water. U verzuipt letterlijk door de vluchtelingenstroom. Als je ook kijkt naar de namen van huidige politieke partijen dan zie je ook een bepaalde lijn, namelijk uitsluiting. Wakker Nederland, Voor Nederland, Ik hou van Holland. Statutair zal het allemaal wel kloppen, maar ik kan niet ontkennen dat er een gevoel van uitsluiting mij wel bekruipt.

Lees verder

Column Tasiana Ramdin – Aflevering 3: What’s your story?

Elk jaar krijgen we 365 bladzijden. Ok, soms krijgen we er 366, zoals in 2016. En dat is, als het je gegund is om alle bladzijden om te mogen slaan. Prince en George Michael kregen namelijk een aanzienlijk aantal minder bladzijden dit jaar en met hen een paar minder bekende, maar daarom niet minder belangrijke mensen. Ik besefte ineens dat je Fidie (Surinaamse uitdrukking voor de dood) niet kunt omkopen. Dus wat doen wij met de bladzijden die aan ons gegeven zijn? Als ik met een column begin, dan heb ik een mooie schone bladzijde. Tegen de tijd dat ik bijna klaar ben met mijn verhaal, zitten er overal stukken geknipt en geplakt, gekleurd en doorgestreept. Zo ziet ons jaar er ook vaak uit. Met ups-and-downs. Sommige bladzijden zien er wilder uit dan anderen en dat soms voor langere periode.

Lees verder