Op 5 juni vond het theaterstuk Unravel plaats in het kader van 145 jaar Hindostaanse Immigratie. Het was een bijzondere avond waarop gevoelige thema’s van het heden werden verbonden met vragen uit het verleden, beiden gebaseerd op Hindostaanse identiteit. Niet alleen de avond zelf was bijzonder, maar ook de aanloop ernaar toe. Het theaterstuk is namelijk volledig bedacht, ontwikkeld en uitgevoerd door Hindostaanse jongeren. Initiatiefnemers Nazrina Rodjan en Anysha Bharos hebben het idee bij het Sarnámihuis voorgelegd en Fazle Shairmahomed, Shalini Bholasing en Rubaina Bhikhie bij het proces betrokken. Het eindresultaat is een prachtig stuk dat werd gespeeld voor een uitverkochte zaal in Theater aan het Spui in Den Haag. In deze interview serie kijken de spelers en theatermakers terug op het proces en wat dit voor hen en hun relatie met de Hindostaanse gemeenschap heeft betekend. In dit interview blikt Anysha Bharos terug, die de rol van Priya vertolkte.

Kan jij jezelf kort voorstellen?
Ja, waar zou ik moeten beginnen, ik heb niet heel veel bijzonders over mezelf te vertellen, ik weet dat status bij Hindoestanen erg belangrijk is maar ik heb dat niet. Ik ben simply een vrouw van 25, mijn naam is Anysha Bharos en ik ben van Surinaams Hindoestaanse afkomst. Ik zit tegenwoordig in de Thuis zorg en help ouderen zo aan het einde, een comfortabel leven leiden. Ik vind het belangrijk om er voor mijn mede mens te zijn op zoveel mogelijk manieren. Theater is mijn passie dat heb ik door Unravel herontdekt en ik ben een sucker voor verhalen vandaar dat ik ook getrouwd ben met een verhalen verteller (Nazrina) haha.

Jij hebt gereageerd op de oproep van het Sarnámihuis om met een idee te komen voor het invullen van 145 jaar Hindostaanse Immigratie. Hoe ben je op het concept van Unravel gekomen?
Nazrina en ik zijn erg van het beeldend denken sinds dat we elkaar ontmoette en we al een jaar samen waren, waren we eigenlijk al bezig met een theater stuk. Ons eigen Belle en het beest! Maar dan LGBTQ+ haha.

We hebben het helemaal uitgeschreven en uitgedacht en zelfs gepitcht bij de bibliotheek in Rotterdam om subsidie te krijgen. Maar op gegeven moment kregen we het te druk met school en werk en moesten we ons theater stuk opzij schuiven. Ik werd geïnspireerd door een aantal theater stukken die ik in de jaren had gezien. Ik werd voor het eerst blootgesteld aan een hele andere vorm van theater door het stuk “Niet meer zonder jou”gemaakt door Adelheid, Female economy & Zina. Dit stuk was zo prachtig dat ik werd gemotiveerd ooit ook zoiets te maken. De huiselijke setting en het gesprek aangaan met het publiek is wat mij zo raakte, het was zo puur, zo echt en dat is ook wat ik uiteindelijk wilde met Unravel.

Daarna heb ik dankzij The Hangout 070 een weekje mogen meedoen in een project dat jongeren van over heel Europa bij elkaar bracht om kennis over te dragen over het Europees koloniaal verleden. Tijdens deze week heb ik een creatieve ontwaking door gemaakt. Ik wilde altijd al heel graag iets in de creatieve sector doen maar voelde me er onzeker over, nog steeds wel eigenlijk. Ik heb tijdens deze week ook spoken word mogen schrijven en een theater stuk met een aantal jongeren mogen maken. Hierdoor kreeg ik ook motivatie om met het onderwerp door te gaan. Deze week was dan ook voor mij een van de belangrijkste eye openers wat betreft het weinige wat de wereld over ons Hindoestanen weet. En daar wilde ik persoonlijk wat mee doen, ik wilde niet meer de onzichtbare Hindoestaan zijn. Nazrina en ik vonden het belangrijk dat we het verhaal van Hindoestaanse jongeren in beeld moesten brengen en we kregen het advies om zo dicht mogelijk bij onszelf te blijven. Zo hebben we het concept uiteindelijk naar het Sarnámihuis gebracht en samen met het Sarnámihuis en de mede acteurs hebben we een prachtig verhaal op het podium gekregen.

Jullie hebben zelf Fazle, Shalini en Rubaina erbij betrokken. Wat maakte dat jullie hen specifiek hebben benaderd?
Fazle kennen we vanuit The Hang out 070 en ook hebben ik en Nazrina, Fazle mogen interviewen voor een persoonlijk project. Door dit project hebben we een klik gekregen Fazle was een van de eerste jongeren waarbij wij het idee hadden dat we niet alleen waren met bepaalde ervaringen en denkwijzen. Fazle is danser en heeft een prachtige mind. Het leek ons geweldig om Unravel samen met Fazle te doen. Uiteindelijk hebben we Fazle uitgedaagd om de vader van Priya te spelen een rol dat heel uitdagend is. Het kwam erg dicht bij en hij is de uitdaging aan gegaan en heeft een fantastische Imraan uitgedragen.

Shalini ken ik persoonlijk heel kort maar heb altijd wel van haar gehoord en gezien ik was eigenlijk een beetje een fangirl. Tot ik haar tegen kwam bij een van haar optredens en zag dat ze een project deed voor het empoweren van jonge vrouwen: Shining with Shalini en omdat ik wel wat shine kon gebruiken heb ik me aangemeld. Zo ben ik in contact met Shalini gekomen. Shalini is een multi talent, Een super krachtige vrouw, ze doet waar ze voor staat en wilt zoveel mogelijk goeds in de wereld brengen, maar ik wilde Shalini niet alleen als fan girl leren kennen ze heeft een warme persoonlijkheid en na het eerste persoonlijke gesprek met haar klikte het meteen. Ik wist dat Shalini een hele mooie bijdrage zou leveren aan Unravel op wat voor manier dan ook. Asha was ook een erg moeilijke rol. Een krachtige, toch onzekere vrouw die nergens voor uit de weg gaat. Als je naar Shalini kijkt dan passen die eigenschappen ook perfect bij Shalini dus de rol van Asha was als gegoten voor Shalini.

Rubaina hebben wij ook via The Hang out 070 leren kennen. Haar verschijning, haar karakter en haar charme was altijd al een kwaliteit die we van haar bewonderde en toen we Unravel begonnen moesten we een Devi hebben die wist waar voor ze stond een sterk karakter die de aandacht kon trekken en ook echt naar haar kon laten luisteren. Rubaina was de eerste die ons te binnen schoot bij deze omschrijving. Rubaina heeft een toffe bijdrage geleverd aan het stuk en heeft uiteindelijk het stuk heel krachtig gemaakt met haar woorden. Devi was een uitdaging omdat het voor Rubaina ook erg dichtbij kwam maar ze is de uitdaging aangegaan met ons en heeft een top prestatie geleverd.

Wat vond jij de grootste uitdaging in het maken van dit stuk?
Ik vond het proces naar de rollen toe heel lastig we hebben het stuk zelf gemaakt en de rollen ook zelf verzonnen iedereen vond het lastig om de rollen zo eigen te maken dat we soms even niet wisten of we ons zelf speelde en wie nou eigenlijk onze rol was. Daarnaast was ik erg bezig met het groepsproces en waakte ik over de beleving van de acteurs omdat het ging om een LGBTQ+ onderwerp en de cast voor het grootste deel hier persoonlijk mee te maken kreeg wilde ik erover waken dat de persoonlijke gebeurtenissen en de rollen niet zodanig zouden mengen dat het een vervelend stuk zou worden. Ik hoop dat de spelers zich gehoord en gezien hebben gevoeld. Voor mij persoonlijk was het stuk van Priya niet heel moeilijk ik heb mijn verhaal vaak moeten vertellen en ik wilde dat mijn verhaal gehoord werd. Hierdoor heb ik me door het stuk gesleept. Ik zou het echt nog veel vaker willen doen en spelen en beter uitdiepen en who knows misschien ook meerdere stukken maken met andere onderwerpen.

Jij hebt voor het eerst theaterervaring opgedaan als schrijver en actrice. Welke inzichten en vaardigheden heb je hierdoor opgedaan?
Ik weet nu zeker dat ik in de theater wereld wil blijven. Door het spelen van Priya heb ik geleerd hoe fijn ik het vind om verschillende verhalen te vertellen vanuit verschillende perspectieven. Het schrijven was een heel proces op zich we hebben niet voldoende tijd gehad om echt de diepte in te gaan en dat zouden we zeker nog wel willen doen. Nazrina was onze regisseuse en ik was haar assistent haha ik vond het het mooist hoe alles uiteindelijk op zijn plek viel op het moment dat de acteurs begrepen waar de rol voor stond en wat ze moesten uitdragen. De uitdaging was om het zo goed mogelijk uit te leggen en om het zo comfortabel mogelijk te maken voor de spelers maar ook grenzen aangeven en feedback geven was een uitdaging maar uiteindelijk is alles goed op zijn plek gekomen.

Unravel maakte deel uit van 145 jaar Hindostaanse Immigratie. In hoeverre heeft deelname en bijdrage aan dit stuk jou bewuster gemaakt van jouw eigen Hindostaanse identiteit en geschiedenis?
Ik had nooit gedacht dat ik zo een positieve sfeer zou voelen van uit het publiek tijdens het spelen. Het spelen voor een Hindoestaans publiek was best spannend en ik had me voorbereid op negatieve reacties. Maar het tegendeel werd me bewezen toen we een staande ovatie kregen ik heb zelf mijn eigen community onderschat en ik was al trots dat ik Hindoestaans ben maar nu heb ik nog veel meer moed gekregen en zelfvertrouwen dat mijn mensen mij ook zullen accepteren zoals ik ben. Hindoestanen zijn altijd aan het aanpassen aan verandering en ik ben me bewust geworden dat er echt wel meer in zit en dat ik niet zo snel moet opgeven het gesprek aan te gaan over moeilijke onderwerpen. Omdat het niet gedaan wordt betekend niet dat het niet nodig is en laat ik nou net wel dat kleine beetje extra power hebben om toch het gesprek aan te gaan.

De première van Unravel vond plaats in een uitverkochte zaal in Theater aan het Spui. Hoe heb jij deze avond beleefd?
Het voelde voor mij onrealistisch maar het was de realiteit. Het voelde alsof een missie was geslaagd. Ik heb erg veel positieve reacties gekregen en dat was fijn.

Heb je nog laatste opmerkingen die je wilt delen met de lezers van het Sarnámihuis?
Dankjewel voor het komen kijken naar de voorstelling en voor het lezen van dit interview. Ik wil graag het Sarnámihuis bedanken dat ze ons deze mogelijkheid hebben geboden om deze ervaring te hebben en het openstellen van alle faciliteiten en skills zodat wij ons konden ontwikkelen onder jullie hoede.