Mijn ene vriendin gaat trouwen. Mijn andere vriendin is al getrouwd en krijgt een baby. En ik? Ik ben noch getrouwd, noch heb ik een baby onderweg. Wel ben ik met mijn eigen bedrijf begonnen. En aangezien ik weet dat een business de eerste drie jaar 1×24 uur aandacht nodig heeft, is mijn bedrijf de eerstkomende tijd mijn baby. Niks mis mee, zou je denken. Maar nu komt het.

Ik heb, technisch gezien, mijn houdbaarheidsdatum overschreden. Binnen onze Hindostaanse gemeenschap is het namelijk zo dat je vóór een bepaalde leeftijd getrouwd en gesetteld moet zijn, want anders ben je een vervallen potje augurken.

Er is blijkbaar een bepaalde volgorde die de ideale volgorde met een ideale timeline is waarin je je leven moet leven; goed leren op school, studeren, afstuderen, carrière maken, rijk worden, trouwen, een huis kopen, kinderen krijgen en lang en gelukkig leven. Soms wisselt de volgorde een klein beetje, maar dit zijn min of meer de dingen die voorkomen in het rijtje voor de ideale levensvolgorde. Er zit een bepaalde logica achter, die absoluut wijs te noemen is. Als je gestudeerd hebt en een goede carrière hebt, dan ben je beter in staat voor je kinderen te voorzien en je oude dag zeker te stellen. En als je op jongere leeftijd kinderen krijgt, dan ben je nog jong als ze het huis uitgaan en kun je met je man of vrouw de wereld nog overreizen. Niks mis mee.

En toch is het geen ‘one size fits all’. Er zijn verschillende redenen waarom de ideale levensvolgorde niet voor iedereen geldt. De belangrijkste reden is, omdat het een ideaal is. Het is hoe we denken dat het zou moeten zijn. De realiteit helpt ons echter wel een handje erbij om te beseffen dat ‘hoe het moet zijn’ en ‘wat er is’ twee verschillende dingen zijn ‘because life happens’. Er gebeurt van alles in een mensenleven; we krijgen allemaal te maken met de gevolgen van de prioriteiten die we stellen, de goede en minder goede keuzes die we maken en de tegenslagen en omstandigheden die we niet hadden kunnen voorzien.

Ik sprak laatst een oud-schoolgenootje die arts is en zij zei tegen me: ‘Tasiana, mensen vergeten dat in de tijd dat zij trouwden en kinderen kregen, ik studeerde. En nu ik zo hoog ben opgeleid, ga ik het niet in de ijskast stoppen, maar carrière ermee maken, dus moet het krijgen van kinderen even wachten.’ Met die keuze heeft ze een andere timeline dan het ideaalbeeld en slaat ze misschien daardoor zelfs sommige stappen over. Niet per se door keuze, maar soms ook gewoon doordat de tijd niet stilstaat. Betekent het dat degene die dat doen, het dan niet goed doen?

Het grote nadeel van een ideaalbeeld is dat we ons gaan voegen naar dat beeld. En omdat we allemaal ergens bij willen horen en deel van willen uitmaken, zorgen we dat we onszelf in dat framewerk wringen. Daardoor lijkt het alsof het ideaalbeeld de ‘way to go’ is en werkt, terwijl wij niet weten hoeveel daarvan echt is en hoeveel daarvan gepretendeerd wordt echt te zijn. Het ideaalbeeld, het meest gangbare, kan dus vertekend zijn. Maar omdat het lijkt te werken, dan denken we dat we het niet ‘right’ hebben en dus een misfit zijn, omdat we niet passen in dat framewerk. Zoals mijn favoriete gospelraggae band Christafari zegt: ‘I’m stumblin through life, I just can’t seem to get it right’.

En wat doen we met nu dan met deze ‘misfits’, deze mensen die niet passen in dat framewerk? Precies, we overtuigen ze wel. Zoals in mijn geval, krijg je dan de goedbedoelde ‘wanneer ben jij aan de beurt?’, ‘je moet wel opschieten, hoor,’ ‘je leeftijd gaat’, ‘je moet wel een keuze beginnen te maken’, ‘de spoeling wordt dun’, ‘geschikte mannen worden steeds moeilijker te vinden’, etc. Deze quote is het perfecte antwoord: ‘If you judge a fish by its ability to climb a tree, it will live its whole life believing that it is stupid’(Einstein).

We passen niet in hetzelfde framewerk. Daarvoor zijn we te uniek. Het is wel mooi om een ideaalbeeld met ideale timeline na te streven, zodat we weten welke kant we uitgaan, maar als het niet zo gaat, hoeft dat niet direct het einde van de wereld te betekenen. Een houdbaarheidsdatum is een indicatie dat iets vervalt, maar dat betekent niet dat het ook daadwerkelijk vervallen is. Vaak zal je erachter komen dat niet omdat het niet past in de ideale timeline of volgorde, het niet gaat gebeuren. Vraag dat maar aan de 70 jarige opa wiens huwelijk ik recent heb bijgewoond met zijn 65+ vriendin, nu vrouw. Of die superjonge businessman van 23 met een Fortune 500 company.

Ik zou zeggen: haal de houdbaarheidsdatum van je dromen, vergeet ‘hoe het moet zijn’ of ‘hoe het had moeten zijn’ en leef nu. Wees een trotse, onbeperkt houdbare pot augurken.