Op de Hindostaanse Vrouwendag presenteert Sebieren Hassenmahomed haar boek Levens van vreugde en verdriet – verhalen van Hindostaanse vrouwen.

Sebieren heeft veel Hindostaanse vrouwen geïnterviewd over hun leven. Ze heeft verhalen verzameld die een indringende kijk geven in levens die getekend worden door intense vreugde en verdriet. De vrouwen vertellen openhartig over hun jeugd, ouders, liefde, geloof, seksualiteit, kinderen, onderwijs, huwelijk, schoonfamilie, werk, gezinsleven, migratie en wonen in Nederland. Sommige verhalen zijn verdrietig, andere humoristisch en weer andere ironisch en sarcastisch. Sebieren combineert scherpe observatie met kritisch commentaar. Daardoor ontstaat een frisse blik op het leven van Hindostaanse vrouwen uit Suriname.

Sebieren Hassenmahomed is columniste van www.sarnámihuis.nl, de online community voor de Hindostaanse identiteit. Ze is geboren en getogen op Kasabaholo in Suriname. Ze is in 1971 naar Nederland vertrokken. In Baarn heeft ze de Opleiding tot Verpleegkundige gedaan en in de zorg gewerkt. In 1981 is ze teruggegaan naar Suriname en heeft gewerkt in ‘s Lands Psychiatrische Inrichting, bij  het ministerie van Sociale Zaken en bij de Surinaamse Waterleiding. In 1995 is ze teruggegaan naar Nederland(Den Haag). Ze heeft op Parnassia gewerkt als Verpleekundige en in de vrouwenopvang van het Leger des Heils tot haar pensioen. Nu is ze vrijwilliger bij het Sarnámihuis.

Prijs: 12,50 euro. Bestelling: info@amritpublishers.com.

Over de inhoud

Voorwoord: hoe het boek totstandgekomen is

Herinneringen aan mijn moeder: vrouwen over hun moeders

De jeugd van toen: jeugdjaren in Suriname

Dromen voor de toekomst: hun hoop op een betere toekomst

Dromen uit het verleden: de hoop van hun voorouders op een betere toekomst

De eerste man in mijn leven: vrouwen over hun vaders

Liefde op het eerste gezicht?: verliefd worden en uitgehuwelijkt worden

In voorspoed en tegenspoed: ervaringen in het huwelijk

De taak van een schoondochter: de relatie dochter-schoonmoeder

Wanneer een dochter een moeder wordt: kinderen krijgen

Van je familie moet je het hebben: relatie met familie

Vakvrouwen: ervaringen op de arbeidsmarkt

De migratie: de trek naar Nederland

Vandaag de dag: het dagelijks leven nu

De nieuwe generatie: een jong meisje aan het woord

Overdenkingen van een Hindostaanse historica: historica Tanya Sitaram vergelijkt de verhalen met de archiefgegevens

Woordenlijst: Sarnámi-Nederlands

Enkele citaten

Eline: “Mijn eerste herinneringen van mijn moeder zijn van de ochtenden die ik met haar stond na te kijken hoe mijn oudere schoolgaande zussen en broers van huis vertrokken. Ik stond met haar te zwaaien tot ze om de hoek verdwenen. Mij heeft ze langer dan de anderen thuis gehouden, ik heb de kleuterschool over geslagen. Zij was naaister, hield ook kippen en verkocht eieren. Iedere morgen ontbeten we samen met moeder aan een houten tafel.”

Over Mila: “Als ik aan haar denk, zie ik niets anders dan een werkmachine. Die vrouw stond voor vieren in de ochtend op om de tjoelha (open haard fornuis) met hout aan te steken. Ze kookte samen met haar schoonzussen, maakte pap voor haar kinderen, deed de was zodra het licht werd, gaf de jongste borstvoeding, legde het in de hangmat en vertrok met een vrachtje op haar hoofd naar het perceel van de familie. Zij kreeg nooit de tijd om een kind te aaien of hun haar mooi te kammen.”

Urmila: “Bij aankomst in het huis van de schoonfamilie was ze helemaal niet van plan om het bed met haar nieuwe man te delen. Ze zou op de vloer slapen. Haar man zei: ‘Nee, zo gaat het niet.’ Hij tilde haar op om haar in bed te leggen. Urmila vond het heel romantisch. Ze vertelt het met een brede glimlach van oor tot oor. Wat seks betreft wist ze van toeten noch blazen. Ze had zich nooit een voorstelling gemaakt hoe die ‘handel’ er bij een volwassen man uit zou kunnen zien.”