Pravini Baboeram: Als het niet loopt zoals je hoopt…

“Stel je voor hoe de ideale bevalling eruit ziet,” zei de verloskundige tegen mij toen we mijn bevalplan aan het bespreken waren. “Natuurlijk zal niet alles verlopen zoals je je hebt voorgesteld, maar het helpt om een positief scenario te visualiseren.” Het enige dat ik wist was dat ik mijn partner Rakesh naast mij wilde hebben en dat ik zo min mogelijk beroep wilde doen op pijnstilling. “Heb je wel eens gedacht aan een badbevalling? Dat is een natuurlijke vorm van pijnstilling. ” De verloskundige informeerde mij over de mogelijkheden in het ziekenhuis. Het klonk allemaal zo romantisch, dat ik er bijna naar uitkeek om een klein mens uit mijn lichaam te persen.

Lees verder

Pravini Baboeram: Ouderschap in het digitale tijdperk

Sinds mijn zwangerschap en bevalling is Google mijn beste vriend(in) geworden. Mijn zoekgedrag evolueerde van “tips tegen misselijkheid” en “beste baby uitzetlijst” tijdens de zwangerschap naar zinnen die standaard begonnen met “is het normaal dat…?” (baby spuugt, baby gromt, baby om het uur wil drinken, ter info: allemaal ja) na de bevalling. Hoe fijn was het wel niet om zo’n vraagbaak 24 uur per dag tot jouw beschikking te hebben! Ik vroeg mij meteen af, hoe hebben mijn ouders dat eigenlijk gedaan?

Lees verder

Pravini Baboeram: Werkende moeders

“Wat? Nee! Dat kan toch niet?!” Dit was de reactie toen we mijn zwager in Suriname vertelden dat onze dochter naar de kinderopvang zou gaan. Ze was drie maanden oud toen mijn verlof erop zat en ik weer aan het werk zou gaan. “Maar dat kan toch niet, ze is nog zo jong! Nee man, laat die opvang. Ik ga familie regelen uit Suriname die voor haar komen zorgen.” Mijn zwager wilde niets van de kinderopvang weten. Ik begreep hem wel. Het idee van kinderopvang is natuurlijk mooi, maar wat wij in Nederland “kinderopvang” noemen, wordt in Suriname vaak gewoon “familie” genoemd. “It takes a village to raise child” is ook in onze gemeenschap van toepassing.

Lees verder

Pravini Baboeram: Normaal is relatief

“Jouw dochter is wel heel klein, kleiner dan normaal in deze fase,” deelde de echoscopist mee toen ik de 20-weken echo liet doen. “Maar daar moet ik bij zeggen, deze marge is wel gebaseerd op Hollandse baby’s. Dat kan best anders zijn voor baby’s met een andere achtergrond, zeker ook gezien jullie postuur,” vervolgde ze toen. Ik was blij dat ze die toevoeging deed, want daarmee gaf ze meteen antwoord op de vraag die ik zou stellen. Wat is normaal en op wie is dat normaal afgestemd?

Lees verder

Pravini Baboeram: De cirkel van het leven

Als je zwanger bent denk je vooral na over het wonder dat in jouw buik groeit, een nieuw leven in de maak. Het liefst wil je je in die negen maanden alleen daarop richten, met positieve gedachten en iedere dag een lach op jouw gezicht. Helaas is het leven niet zo simpel. Toen ik 5 maanden zwanger was kregen we verdrietig nieuws uit Suriname, waar mijn schoonvader woonde. Hij bleek leverkanker te hebben en kon daar niet behandeld worden. Na spoedoverleg met de familie en onderzoek van mogelijkheden in Nederland besloten we hem hiernaartoe te halen, het UMC Utrecht was bereid hem te behandelen.

Lees verder

Keti Koti: de ketenen verbroken voor de één, maar overgedragen aan de ander

1873 is het jaartal dat Afro-Surinamers en Hindostanen verbindt. Het was Perez Jong Loy die met zijn ‘1873’ button ons eraan herinnerde dat de tot slaafgemaakten na de formele afschaffing van slavernij op 1 juli 1863 nog tien jaar onder staatstoezicht moesten werken. Die periode gaf Nederland de ruimte om op zoek te gaan naar vervanging voor de tot slaaf gemaakten. Die vond Nederland in India. Het is dan ook niet voor niets dat in het jaar dat slavernij daadwerkelijk werd afgeschaft, de eerste Hindostaanse dwangarbeiders Suriname betraden. Deze arbeiders woonden in de barakken van de voormalig tot slaafgemaakten, ook wel de ‘coolie lines’ genoemd, en werkten op dezelfde plantages onder dezelfde meesters.

Lees verder

Pravini Baboeram: Naamgeving

Eén van de eerste dingen waar je tijdens een zwangerschap over nadenkt is de naam van jouw kind. Een naam is de kern van een identiteit en in die identiteit wilden we de cultuur die ons gevormd en verrijkt heeft doorgeven aan onze dochter. Mijn partner en ik wisten dan ook meteen dat we voor een Hindostaanse naam zouden kiezen. Voor ons een teken van trots op ons cultureel erfgoed en dankbaarheid naar onze voorouders.  Tegelijkertijd moest ik terugdenken aan mijn jeugd en hoe mijn naam, hoe mooi ik die zelf ook vond, keer op keer door de westerse tongval werd gemarteld.

Lees verder

Pravini Baboeram: De kracht van het ritueel

Naast de vele identiteiten die ik al 35 jaar lang met mij meedraag, heb ik onlangs een nieuwe dimensie aan mijn identiteit mogen toevoegen: moeder. Op 14 december 2020 kwam mijn lieve dochter Diya Tetary Mahes ter wereld. In de voorbereiding op en het proces na haar geboorte was ik enorm zoekende naar hoe ik invulling wilde geven aan het moederschap, vanuit een zelfbewuste identiteit als Hindostaanse vrouw anno 2021. In deze reeks columns deel ik mijn ervaringen, uitdagingen en inspiratie.

Lees verder

Reactie op Amar Soekhlal: Surinaamse strijd en solidariteit

De benefietavond op NPO1 voor de coronacrisis in Suriname heeft een gevoelige snaar geraakt in de Hindostaanse gemeenschap. Een sentiment dat vertolkt wordt in de recente column van Amar Soekhlal onder de titel “Nederland voor Suriname. Maar door Surinamers?”. De kritiek die door de heer Soekhlal wordt geuit is dat “het geen Surinaamse aangelegenheid was, maar een Afro-Surinaamse aangelegenheid.” De diversiteit die Suriname rijk is aan gemeenschappen, waaronder Hindostanen, was afwezig. Naar mijn mening een terechte kritiek. Het was opvallend hoe de Afro-Surinaamse gemeenschap oververtegenwoordigd was in de uitzending. Je mag inderdaad verwachten van een gemeenschap die het belang van diversiteit agendeert, dat zij die diversiteit zelf ook in praktijk brengt in programmering. Waar ik het niet eens mee ben is de probleemanalyse die hij uiteenzet.

Lees verder

BDS – Bollywood Deserves Sanctions

Mennel Ibtissem is uit The Voice gestapt. De kans is groot dat je de Franse zangeres voorbij zag komen op jouw Facebook tijdslijn met haar uitvoering van Leonard Cohens Hallelujah, waarbij ze een eigen twist gaf aan het nummer met een Arabische invulling. Haar populariteit was echter van korte duur toen bleek dat ze zich op social media kritisch opstelde tegenover de bezetting van Palestina door “Israël”. De enorme weerstand die dit opriep deed haar besluiten om zich terug te trekken uit de show. Eenzelfde backlash overkwam twee Nieuw-Zeelandse activisten, Justine Sachs en Nadia Abu-Shanab, die een open brief schreven aan de popster Lorde en haar opriepen om haar geplande optreden in Tel Aviv te annuleren in solidariteit met de Palestijnen. Lorde gaf gehoor aan de oproep en heeft het optreden afgezegd. In reactie daarop worden Sachs en Abu-Shanab nu aangeklaagd door drie tieners in “Israël” die $ 13.000,- aan schadevergoeding eisen.

Lees verder

Pravini Baboeram: Sanjay’s Superteam – van schaamte naar trots in de Indiase diaspora

Diversiteit is een ding. De samenleving wordt steeds diverser, dus ook de behoeften van de consument. Hashtags als #oscarssowhite, waarmee kijkers kritiek uitten op de overwegend witte oscarnominaties van de afgelopen jaren, herinneren de filmindustrie eraan dat ze er iets mee moet, of ze nou wil of niet. Een veelgehoord argument is dat kleur niet verkoopt. Het zou het mainstream publiek vervreemden. Maar wat hiermee over het hoofd wordt gezien, is dat het mainstream publiek inmiddels een gekleurd publiek is. En dat publiek wil zich herkennen in de verhalen, figuren en belevingswereld van personages op het witte scherm. Maar niet alleen het publiek, ook mensen van kleur die zich als professional bewegen in de filmwereld hebben de behoefte verhalen uit hun cultuur en geschiedenis te vertellen aan een mainstream publiek. In een westerse samenleving waarin eurocentrisme hoogtij viert kan dat lastig zijn.

Lees verder

Pravini Baboeram: Populariteit of Principes?

Er komt een moment in het leven dat je voor een keuze wordt gesteld. Die keuze gaat over een belangrijke kans voor jouw carrière. Een carrière waar je hard voor hebt gewerkt en waar je veel opofferingen voor hebt gebracht. Er is alleen één probleem, die belangrijke kans botst met jouw principes. Jouw morele kompas, jouw persoonlijke waarden, wijzen een andere kant op dan de koers van die nieuwe kans. Professioneel kan het veel opleveren, maar de vraag is of je jezelf als persoon dan nog in de spiegel kunt aankijken. Neem het dilemma van Hindostaanse artiesten. Velen worstelen met het bereiken van een mainstream publiek buiten de Hindostaanse gemeenschap. Iedere kans die je krijgt om dat publiek te bereiken is dus een kans om te overwegen. Zelfs als die kans voor jou als artiest lijnrecht ingaat tegen jouw waarden als persoon. Stel je voor dat Geert Wilders de verkiezingen wint en vraagt of je wilt optreden na zijn overwinningsspeech dat wordt uitgezonden op landelijke televisie. Wat zou je doen?

Lees verder

Reactie op Prof. dr. Chan Choenni: over feiten en fictie

Op 7 november heb ik een column geschreven, waarin ik pleit voor vervanging van het beeld van Barnet Lyon door een beeld van Janey Tetary om de nagedachtenis van onze voorouders te eren. In reactie hierop heeft Prof. Dr. Chan Choenni op 15 november een artikel geschreven waarin hij pleit voor het behoud van het beeld van Barnet Lyon. In zijn betoog presenteert hij een aantal stellingen waar ik in dit stuk graag op reageer. De professor begint zijn betoog met een constatering: “Pravini is de dochter van Dew Baboeram, alias Sandew Hira. Dew Baboeram heeft al in het verleden (zie Starnieuws 29 juli 2012) met opruiende taal opgeroepen om het borstbeeld (het is geen standbeeld) van Barnet Lyon te vernietigen.” Dus ik deel de mening van mijn vader, en dan? Nergens in mijn artikel verwijs ik naar mijn vader of zijn activiteiten, dus waarom begint de professor zijn betoog hiermee? Wat is de relevantie van dit feit? Maatschappelijke discussies zijn gebaseerd op argumenten, niet op familiaire relaties.

Lees verder

Pravini Baboeram: Barnet Lyon moet vallen, Tetary moet opstaan

Het is een warme zomeravond en ik zit in een buurthuis ergens buiten de Randstad. Ik mag zo meteen spreken voor een groep van betrokken Hindostanen. De warmte heeft hen er niet van weerhouden hun vrije avond te besteden aan maatschappelijke discussie. Ik mag een verhaal houden over verborgen helden uit de Hindostaanse gemeenschap en vertel over Tetary. Als ik hen vraag wie bekend is met Tetary blijft het stil. De leidster van de opstand op plantage Zorg en Hoop in 1884 is hen nog onbekend. Ik leg uit dat ze een belangrijke rol heeft gespeeld in onze geschiedenis en vertel dat ze in haar strijd voor menswaardigheid tijdens de opstand is vermoord met een kogel door haar hoofd. Ik hoor verwondering in de zaal over de moed van deze bijzondere vrouw, woede over wat haar is aangedaan, maar vooral dankbaarheid voor de opofferingen die ze heeft gebracht.

Lees verder

Pravini Baboeram: Wij zijn nooit braaf geweest – waarom het stereotype over Hindostanen niet klopt

“Nu is het vrij zeker dat het eergevoel over het algemeen zoo weinig ontwikkeld is bij den neger en koelie dat gevangenisstraf door hen beschouwd wordt als één der zaken die een mensch in den loop van zijn leven af en toe overkomen. Schande kennen zij niet. Daarom moeten de koelies op de plantages gebruikt worden als trekdieren.” Rechtercommissaris van Paramaribo J. Kalff schreef dit in de periode van contractarbeid over Hindostaanse contractarbeiders. Het weerspiegelt de dehumanisering van onze voorouders door de Nederlandse kolonisator. Die vond dat Hindostanen goed te beheersen waren, ze maakten geen problemen.

Lees verder

Pravini Baboeram: Holi is geen Houseparty een jaar later – de angst regeert niet meer

Nelson Mandela zei ooit: “Moed is niet de afwezigheid van angst, maar de overwinning ervan.” Dat is voor mij de samenvatting van de campagne van Holi is geen Houseparty, die nu bijna een jaar lang wordt gevoerd. In dat jaar heeft er een ontwikkeling plaats gevonden in de Hindostaanse gemeenschap die ik nog niet eerder heb gezien. Het is een ontwikkeling van emancipatie, strijd en solidariteit. In april 2015 publiceerde ik een column over Holi housefeesten in de zomer. Ik was nog aan het nagenieten van Phagwa toen ik de aankondiging van het Holi Festival of Colors in de zomer voorbij zag komen. Ik zette mijn gedachten en bezwaren tegen dit fenomeen op virtueel papier en was benieuwd of er meerderen waren die mijn perspectief deelden.

Lees verder

Pravini Baboeram: Over Beyoncé, Coldplay en culturele kaping

“Coldplay And Beyonce’s New Music Video Is Under Fire For Appropriating Indian Culture”. Het is één van de vele headlines die ik afgelopen weekend voorbij zag komen naar aanleiding van de nieuwe videoclip van Coldplay en Beyoncé die in India is geschoten. De clip leidde tot een storm van kritiek in het kader van “cultural appropriation”, oftewel culturele kaping. De Bollywoodfantasie waar Beyoncé zich in waant en het optreden van Coldplay tussen de jongeren die Holi vieren zorgen bij sommigen voor een ongemakkelijk gevoel, dat wordt geassocieerd met het uitbuiten van een cultuur en gemeenschap waartoe zij zelf niet behoren. Maar is hier daadwerkelijk sprake van culturele kaping of zijn er andere mechanismen in het spel die voor dat ongemakkelijke gevoel zorgen?

Lees verder

Pravini Baboeram: Waarom Zwarte Piet ook over Hindostanen gaat

“Als het je hier niet bevalt, rot je toch lekker op!”. Je zou denken dat dit een reactie is op het protest tegen Zwarte Piet. Het is echter een bericht dat ik ontving op de facebook pagina van Holi is geen Houseparty. Het laat zien dat racisme in Nederland niet alleen de Afro-gemeenschap treft, maar ook de Hindostaanse gemeenschap. Dat is een pijnlijke gewaarwording, als je altijd hebt gedacht dat Hindostanen als gelijkwaardige burgers en geaccepteerd werden gezien. Misschien nog pijnlijker voor veel Hindostanen, is het verband dat hiermee wordt blootgelegd tussen Zwarte Piet en Hindostanen. Hoe dan, vraag je je misschien af?

Lees verder

Pravini Baboeram: Kerst in de lente, Holi in de zomer

Begin maart is mijn hele Facebook tijdlijn gekleurd met vrolijke foto’s van mijn vrienden die allemaal Holi vieren, voor mij één van de hoogtepunten van het jaar. Ik vind het heerlijk om elk jaar opnieuw verrast te worden door de stralende zon die ondanks een koude maand precies op phagua haar weg naar Den Haag weet te vinden. De lente is dan toch echt begonnen. Op de maat van “Holi khele” loop ik dan rondes over Wijkpark Transvaal om bekenden te begroeten met mijn flesje poeder, “Subh Holi”! Het is de enige dag in het jaar dat niemand het erg vind om door vreemden belaagd te worden met gekleurd poeder. Sterker nog, niemand verlaat het plein onbekleurd. Elk jaar als ik Holi vier voel ik die verbondenheid, met mijn cultuur, met mijn gemeenschap, met de natuur.

Lees verder

Pravini Baboeram: Opvallend afwezig – Hindostanen in de strijd tegen institutioneel racisme

In Nederland is een sociale strijd gaande tegen institutioneel racisme. Het is misschien niet voor iedereen zichtbaar, omdat deze strijd geen podium krijgt in de mainstream media. En als protest aan de orde komt, krijgen we een eendimensionaal gezicht voorgeschoteld, waarbij de verscheidenheid aan acties en bewegingen nauwelijks belicht wordt. Maar ik maak het van dichtbij mee en zie hoe de jongere generatie, waar ik deel van uit maak, op staat en haar stem laat horen, zonder compromis en met heldere eisen. Ik vind het ook geweldig om te zien hoe de verbinding wordt gelegd tussen verschillende gemeenschappen en er solidariteit wordt getoond op verschillende gebieden, zoals pro Palestina en tegen Zwarte Piet.

Lees verder

Pravini Baboeram: Het onbekende bezingen – de kracht van Tetary

Column van Pravini Baboeram over de betekenis van Tetary: “Als jong Hindostaans meisje was ik altijd erg verlegen. Ondanks het feminisme van mijn moeder en het activisme van mijn vader, voelde ik me nooit zeker genoeg om op te komen voor mezelf en mijn stem te laten horen. Ik was altijd één van de weinige gekleurde personen op een witte school of universiteit en was daardoor bang dat mijn stem er niet toe deed of niet goed genoeg was. Dat als ik opkwam voor datgene waar ik in geloofde, ik als overgevoelig of irrelevant bestempeld zou worden. De discussie over institutioneel racisme maken immers geen deel uit van onze studieboeken of opdrachten. Alles wat we lazen ging over de schoonheid van de Gouden Eeuw en de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog. We hebben altijd geleerd om witte helden te prijzen en nooit vragen te stellen over de onbekende verhalen van onze voorouders.”

Lees verder