De online community voor de Hindostaanse identiteit
Direct nadat de eerste chemokuur mijn aderen inliep, wist ik dat de medicijnen die ik een half uur eerder had ingenomen hun werk deden. Blijkbaar was een van de bijwerkingen dat je honger krijgt. Ik kreeg me toch een honger, zulke trek had ik nooit eerder meegemaakt. Gelukkig stond er een kar vol eten op de afdeling en kon je pakken wat je wilde.
Lees verder
De dag dat ik aan mijn chemokuren zou beginnen was aangebroken. Ik moest me om 08.00 uur melden in het ziekenhuis. Allereerst moest ik langs de apotheek in het ziekenhuis waar ik alvast wat medicatie meekreeg. Zo kreeg ik bijvoorbeeld tabletten in die ik moest innemen zodat ik niet extreem misselijk zou worden. Hierna moest ik op een weegschaal staan en mocht ik plaatsnemen in de zaal waar ik de chemokuren zou krijgen. Je mag iemand met je meenemen.
Lees verder
Nadat ik mezelf 3 weken lang had geïnjecteerd met hormonen en mijn eitjes geoogst waren, was het moment aangebroken. Mijn eitjes werden geoogst op een donderdag en het was de bedoeling dat ik de volgende ochtend direct aan mijn chemokuren zou beginnen. Aan mijn oncoloog vroeg ik of ik na het weekend met mijn chemo’s kon starten. Zo had ik nog een paar dagen tijd om afscheid te nemen van mijn oude lijf. Ik wist niet wat voor effect zulke heftige medicatie op mijn lichaam zou hebben, maar iets zei me dat het nog lang zou duren voor ik weer de oude Santoecha zou zijn.
Lees verder
Ik had verwacht dat ik te horen zou krijgen dat er niets aan de hand was. Dat ik zo gezond als een vis was en gewoon kon doorgaan met mijn leven. In plaats daarvan moest ik de komende twee weken vrijhouden voor nadere onderzoeken. We wisten nu dat ik kanker had, maar nog niet in hoeverre het al was uitgezaaid naar andere organen en lichaamsdelen. Want er was nu nog enkel een scan, een echo van mijn borst gemaakt. Van de massa die ze vonden in mijn borst hadden ze kleine stukjes opkweek gezet. Er stonden mij nog twee spannende weken te wachten.
Lees verder
Ik weet niet of dat bij iedereen zo is, maar als ik gestrest ben dan ga ik letten op kleine details. Zo viel het me op dat de arts die ons naar binnen riep puntschoenen droeg terwijl het rest van het personeel in van die lelijke witte ziekenhuisklompen liep. Voor de rest was hij ook best trendy gekleed: een groene pantalon en een soort houthakkersblouse. Ik schatte hem niet veel ouder dan ik, terwijl hij al flink wat grijs haar had. Toen we ons allen hadden geïnstalleerd op de ongemakkelijke houten stoelen, stak hij van wal. Ook hij besloot er geen doekjes om te winden en zei vrijwel direct: “Mevrouw Rangai, ik heb slecht nieuws voor u, u heeft borstkanker.”
Lees verder
‘Ook al moesten we nog een week op de officiële uitslag wachten, hij wilde mij niet naar huis laten vertrekken in de veronderstelling dat er niets aan de hand was’. De arts liet dus al doorschemeren dat ik over een week geen leuk nieuws te horen zou krijgen. Dat was zo’n beetje het laatste wat hij zei, voordat hij met een gebogen hoofd de ruimte verliet. Samen met mijn vriend en een verpleegster bleef ik zitten. De verpleegster had al die tijd weinig gezegd. Ik begreep haar meerwaarde ook niet helemaal. Toen begon ze ook nog eens hardop te snikken. Razendsnel ging ik bij mezelf na, waarom deze vrouw aan het huilen was. Ik kon maar twee redenen bedenken. Of ze had ruzie met haar vriend en was daar emotioneel om, of ik had iets verkeerds gedaan waardoor ze huilde.
Lees verder
Op mijn 26ste kreeg ik van een arts in het ziekenhuis te horen dat ik borstkanker had. Een maand ervoor was ik naar een huisarts in Antwerpen geweest. Samen met haar collega kneedde ze minutenlang mijn borst en kwam tot de conclusie dat het geen kanker kon zijn. Want ik had pijn en volgens haar deed kanker geen pijn. Ik liet de pijn voor wat het was. Zoals velen geloofde ik dat als iets uit zichzelf kwam, het vanzelf zou weggaan. Maar de pijn bleef. Toen ik toevallig een maand later bij mijn eigen huisarts in Nederland zat, wees mijn vriend haar op mijn ene borst. Omdat hij mijn borsten vanuit een andere hoek ziet dan ik, was het hem opgevallen dat mijn tepel aan het vervormen was. Hij was van mening dat ik me te snel had laten afschepen door de huisarts in België en drong aan bij de huisarts in Nederland om mijn borst te bekijken. Hij wist dat ik er nooit uit mezelf over zou beginnen.
Lees verder