Interview Cast Unravel: Rubaina Bhikhie

Op 5 juni vond het theaterstuk Unravel plaats in het kader van 145 jaar Hindostaanse Immigratie. Het was een bijzondere avond waarop gevoelige thema’s van het heden werden verbonden met vragen uit het verleden, beiden gebaseerd op Hindostaanse identiteit. Niet alleen de avond zelf was bijzonder, maar ook de aanloop ernaar toe. Het theaterstuk is namelijk volledig bedacht, ontwikkeld en uitgevoerd door Hindostaanse jongeren. Initiatiefnemers Nazrina Rodjan en Anysha Bharos hebben het idee bij het Sarnámihuis voorgelegd en Fazle Shairmahomed, Shalini Bholasing en Rubaina Bhikhie bij het proces betrokken. Het eindresultaat is een prachtig stuk dat werd gespeeld voor een uitverkochte zaal in Theater aan het Spui in Den Haag. In deze interview serie kijken de spelers en theatermakers terug op het proces en wat dit voor hen en hun relatie met de Hindostaanse gemeenschap heeft betekend. In dit interview blikt Rubaina Bhikhie terug, die de rol van Devi vertolkte.

Kan jij jezelf kort voorstellen?
Wat betreft de basics: ik ben 26 jaar jong, geboren op Schrikkeldag. Dochter van lieve ouders, zusje van mijn enige zus. Hindoestaans op Haagse bodem. De jongste van 2 en tante van een kanjer van 7 jaar oud. Ik studeer Culturele en Maatschappelijke Vorming aan de Haagse Hogeschool. Hiernaast dicht, rap & voetbal ik naar hartelust.

Je bent gevraagd om mee te doen aan Unravel, wat was de reden dat je aan dit stuk hebt meegedaan?
Ik heb – letterlijk – jaren nagedacht over hoe ik mijn identiteit kon vormgeven als Hindoestaanse, vrouw en niet-hetero zijnde. In het verleden heb ik mij laten ‘afleiden’ door mijn afkomst, zou je kunnen zeggen. Ik heb keuzes gemaakt waarmee ik dacht moeilijkheden te kunnen omzeilen. Op mijn 14de heb ik aan mijn ouders verteld dat ik op vrouwen val. Sindsdien is er een hoop veranderd (in positieve zin) en zijn wij steeds dichter naar elkaar toe gegroeid. Echter, uiteraard na vallen en opstaan!

De reden dat ik besloot mee te doen aan Unravel, is tweeledig. Enerzijds zag ik het als de ultieme kans om mijn seksuele identiteit voor eens en altijd tentoon te stellen binnen de Hindoestaanse gemeenschap en daarmee een statement te maken en anderzijds wilde ik mijzelf uit te dagen door mezelf te zijn voor een publiek dat zou bestaan uit voornamelijk Hindoestanen.

Wat vond je de grootste uitdaging in het maken van dit stuk?
Voor mij persoonlijk zijn er meerdere uitdagingen geweest. Een aantal (hele) grote en een aantal wat kleinere. Zo was ik in aanloop naar en tijdens de uitvoering herstellende van een pijnlijke voetbalblessure aan mijn rechterknie. Hoewel er meerdere zaken waren die ik als een uitdaging zag, is er toch eentje die met stip op 1 staat. Dat was: mijzelf zijn in mijn puurste vorm, ongeacht de context.

Bijvoorbeeld, het theaterstuk is qua verhaal exact een kopie van een gebeurtenis in mijn leven. De enige verschillen waren dat ik anders heette in het stuk (Devi), en dat Unravel goed eindigde omdat Priya voor Devi koos en (gelukkig!) niet bezweek onder de druk van … MKB. Tijdens de repetities vond ik dit erg confronterend, maar ik heb doorgezet omdat ik ervan overtuigd was en ben, dat ik met het overwinnen van mijn (emotionele) weerstand mijzelf heelde. En ja, Priya’s leven komt dicht in de buurt van hoe het voor vele Hindoestaanse jongeren is en was. Dus ook voor mij…

In jouw dagelijks leven ben je artiest, maar in een ander genre dan theater. Hoe was het voor jou om in een theater context te op te treden?
Héél vroeger, toen ik héél jong was, heb ik toneellessen gehad. Het is zo lang geleden, dat ik mij alleen nog kon herinneren dat ik het fantastisch vond! Als klein meisje, later als jonge vrouw en recentelijk, als volwassen dichter, heb ik er weleens over gedroomd om mijn voordrachten in een theaterstuk te proppen. Et voilá!

Als ik er nu aan terugdenk, de lichten in mijn ogen, de vele hoofden waarvan ik slechts de omtrekken kon zien, maar ook het gegrinnik van mensen en het luide applaus na afloop – dan kan ik niet anders dan gloeien. Sprankelen. Het was ronduit geweldig. Smaakt naar meer, zullen we maar zeggen!

Unravel maakte deel uit van 145 jaar Hindostaanse Immigratie. In hoeverre heeft deelname en bijdrage aan dit stuk jou bewuster gemaakt van jouw eigen Hindostaanse identiteit en geschiedenis?
Zoals eerder aangegeven heb ik jaren nagedacht over hoe ik mijzelf kon zijn als zijnde Hindoestaanse, vrouw en niet-hetero. Ik bedoel, beste lezers en lezeressen, we weten allemaal hoe het is in onze gemeenschap als het gaat over homoseksualiteit, nietwaar? Wisten jullie trouwens dat er veel meer ‘hokjes’ zijn dan heteroseksueel, bi-seksueel en homo/lesbisch? Google het maar!

Enfin, terug naar de vraag. Als het gaat om mijn bewustzijn m.b.t. mijn Hindoestaanse zijn, mijn stukje Hindoestaanse identiteit, dan zit het wel snor. Na jaren nadenken realiseerde ik mij namelijk dat ik gewoon moest doen – gewoon Zijn, welteverstaan!

Als het gaat over de impact die mijn deelname aan Unravel heeft gehad op mijn bewustzijn omtrent de geschiedenis van mijn… roots, dan kan ik zeggen: grandioos! Ik weet nog een hoop niet, dus ik zie er naar uit om mijn horizon en referentiekader te verbreden. Ik heb door omstandigheden mijn roots veel te lang genegeerd, daar is door dit theaterstuk dusdanig verandering in gebracht.

Ik zie het dan ook als een eer om tot inzicht gekomen te zijn. Klinkt een beetje gek, of niet? Hoe dan ook, ik ben innig dankbaar voor de opofferingen die gemaakt zijn door mijn voorouders. Graag borduur ik daarop voort middels mijn poëzie, geweldloos verzet kun je het noemen.

De première van Unravel vond plaats in een uitverkochte zaal in Theater aan het Spui. Hoe heb jij deze avond beleefd?
Spannend. Dankbaarheid. Zichtbaarheid. Nerveus. Zenuwen. Rolmodel. Hindoestanen! Oh mi Gado! Zomaar wat associaties die ik heb als ik eraan terugdenk. Ik heb intens genoten. Ik ben gegroeid als Mens. Ik heb mij ontdaan van bepaalde denkbeelden die ik had, bepaalde vooroordelen de deur uitgedaan en mijn ogen geopend voor een nieuwe wereld. Zowel artistiek als rationeel, emotioneel en mentaal ben ik gegroeid. Stiekem denk ik, dat elk individu dat aanwezig tijdens de uitvoering, iets heeft meegenomen voor zijn/haar verdere leven.

Heb je nog laatste opmerkingen die je wilt delen met de lezers van het Sarnámihuis?
Leef Lobi. Immers, het is waar wij uit bestaan. Wat rest ons anders dan het verspreiden, doorgeven, focussen op, gevoed worden door en groeien in Liefde?

Reacties zijn gesloten.