Aniel Pahladsingh: Moot Court and the Indian youth

Reacties zijn gesloten

De column van Amar Soekhlal van januari 2021 met als titel ‘Indo-Amerikanen, een voorbeeld!’ was een interessante beschouwing op het succes van de Indiase gemeenschap in Amerika en ook de reflectie op de India en de verschillen met de Surinaamse hindoestaanse gemeenschap in Nederland. Ik wil in deze bijdrage gaan reflecteren op een aantal voorbeelden die wat mij betreft hierop aansluiten en de beeldvorming van deze successen uit de Indiase gemeenschap verder kunnen duiden en die al te zien zijn in de jeugd.

In de maand maart was ik een van de juryleden bij een online Engelstalige Moot Court die werd georganiseerd door Nederlandse universiteiten . Moot court is een term waarover je misschien hebt gelezen. Aan de naam kun je zien dat er op de een of andere manier een rechtszaal bij betrokken is, toch? De deelname van de studenten aan deze Moot Court is in hun eigen vrije tijd en is niet verplicht. Maar wat is Moot Court precies en waarom zou je hieraan meedoen en dit op je cv willen hebben?  Moot Courts bestaan al sinds eind 1700. Het is een activiteit en wedstrijd voor de rechtenstudie waarbij studenten deelnemen aan het voorbereiden en pleiten van zaken voor rechters. De zaak wordt van tevoren geselecteerd en studenten krijgen een bepaalde hoeveelheid tijd om zich in teamverband voor te bereiden op het uiteindelijke proces. Voor de corona tijdperk stonden de studenten in een nagebootste rechtszaal en moesten daadwerkelijk gaan pleiten. Zij moeten de standpunten van hun cliënten behartigen en proberen de rechter te overtuigen. Nu in de corona tijdperk zitten de studenten achter hun pc in hun kamer en de rechters zitten ook online op afstand.

Waarom zou een student meedoen aan een Moot Court ? Juridische werkgevers, met name grote advocatenkantoren, houden van studenten die hebben deelgenomen aan pleitwedstrijden. Waarom? Omdat ze al vele uren hebben besteed aan het perfectioneren van de analytische, onderzoeks- en schrijfvaardigheden die praktiserende advocaten moeten hebben. Wanneer een student een Moot Court deelname op zijn cv heeft staan, dan weet een potentiële werkgever dat de student al heeft geleerd om juridische argumenten te vormen en te communiceren.  Zelfs als je niet aan een baan bij een groot bedrijf denkt, kan een pleitwedstrijd erg handig zijn. Je zult steeds meer op je gemak voelen bij het formuleren van argumenten en deze uit te drukken voor rechters, essentiële vaardigheden voor een advocaat. Als je vindt dat jouw spreekvaardigheid in het openbaar wat werk nodig heeft, is de pleitwedstrijd een geweldige plek om ze aan te scherpen. Ook samenwerken met anderen is een essentieel onderdeel in de voorbereiding. Een Moot Court vergt dus veel voorbereiding voor studenten, maar ook voor de juryleden die in dit geval bestonden uit prominente advocaten en rechters. Ook voor ons juryleden is het een prestigieuze aangelegenheid waarin veel tijd in gaat zitten. Maar ook voor ons een mooi moment om weer informeel te netwerken en te kijken of er goede talenten bij lopen voor een functie op kantoor.

Leuk aan deze Engelstalige Moot Court was een actuele zaak over 5 influencers die prijsafspraken hadden gemaakt over hun werk op tiktok en de vraag of de mededingingsregels waren overtreden. Ik was voorzitter van twee halve finales op die dag. Veel buitenlandse studenten die meededen en relatief weinig Nederlandse studenten. Nu doen de Nederlandse studenten vaak wel mee aan Nederlandstalige wedstrijden. Ik heb de afgelopen jaren in Nederland in meerdere Moot Courts gezeten en heb nooit Surinaamse hindoestaanse studenten gezien. Gemiste kansen, jazeker. Tijdens deze Moot Court wel drie Indiase studenten. En twee waren briljant, ik noem ze Karim en Veena. Karim heeft een droom, hij wil barrister worden. In Engeland de meest prestigieuze vorm van advocaat. Karim deed wat je moet doen tijdens het pleiten. Goed helder verhaal met goede argumenten en reageren op je tegenstander. Veena was een performer pur sang; beste presentatie en zij viel twee keer weg vanwege slechte internetverbinding. En als ze dan terug is, blijft ze rustig en gaat vol energie verder. Na afloop van elke halve finale gaan de 3 jury leden gezamenlijk de studenten beoordelen. Er wordt, vaak ook onder tijdsdruk op zo een dag, algemene feedback gegeven aan de studenten. Omdat de tweede halve finale niet uitliep, wilde ik de feedback anders doen. Ik heb de 8 studenten steeds persoonlijke feedback gegeven aangevuld door mijn mede juryleden. Hier leren de studenten uiteindelijk het meeste van. En het belangrijkste is ook dat ze het leuk hebben gevonden. Vergelijk het met een kandidaat bij Idols of andere contest, ondanks alle spanningen moet je proberen te genieten van je performance. Bij Karim dacht ik dat hij een native speaker was en dat hij daarmee een voordeel had in deze Engelstalige wedstrijd. Dus dat benoemde ik ook. Hij begon te lachen en gaf mij aan dat hij in Duitsland was geboren, geen native speaker dus. Maar, zijn ouders woonden in een aantal landen en hij heeft steeds op een internationale school gezeten en daardoor is zijn Engels sterk. Tja, een kerel met een enorme drive die zijn droom gaat realiseren. Bij Veena was die drive ook zo sterk aanwezig. Beide teams gingen door naar de finale en Veena was de beste pleiter. Dat geeft toch ook een trots gevoel bij mij. Er is een herkenning tussen Karim, Veena en mij. Het zijn studenten die lijken op mij, ook hun roots hebben in India en werken/studeren buiten India. En de twee beste pleiters zijn de Indiërs. Helaas geen Surinaamse hindoestaanse studenten die hier dus al achter lopen op Karim en Veena. Het halen van een diploma is belangrijk, maar is niet onderscheidend genoeg voor de top. Stappen die deze Indiase studenten zetten wel. Maar goed, die achterstand kun je nog later inlopen maar dat is een lastig traject. De drive om je zelf te ontwikkelen en hoge ambities na te streven is heel duidelijk aanwezig bij deze Indiase studenten. De tijd die zij investeren in hun eigen ontwikkeling is ook terug te vinden in de Indiase cultuur. Het verhaal van Karim geeft ook aan dat opgroeien in rijkdom dus geen beletsel is om niet te presteren. Ik heb in deze coronatijdperk ook twee keer meegedaan als jury lid aan twee internationale Moot Courts die zijn georganiseerd door een Indiase universiteit. Ook daar zie je bij de Indiase studenten een grote drive. Maar ook wel grote verschillen met West Europa. In India is er meer hierarchie en onderdanigheid naar docenten en juryleden. De pleidooien zijn voor mijn gevoel te lang, minder to the point en er zit minder structuur in. Dat zijn ook wel culturele verschillen die je ziet. Ook voor mij leerzaam om die verschillen te zien en te ervaren. Door de corona reisbeperkingen kon ik deelnemen vanuit huis en scheelde het mij twee tripjes naar India. Om een antwoord te geven op de column van Amar: het succes van de Indiase diaspora zie je al tijdens de studie. Zelfontwikkeling, brede ontwikkeling, discipline, hard werken, hoge ambities en dedication en het plezier. Het zijn deze aspecten die het succes mede verklaren.  En laat dit een mooie inspiratie zijn voor de jongeren.