Ik bezoek al mijn hele leven lang Hindoestaanse evenementen. Van voetbalverenigingen tot theaterbezoek. Jarenlang stond ik elk weekend langs de voetbalvelden van mijn favoriete voetbalclub TAC’90. Meestal in gezelschap van een paar dierbare vrienden wedstrijden te bekijken. We stonden meestal rustig langs de zijlijn om elke beslissing van de scheidsrechter mompelend en hartstochtelijk te becommentariëren. We waren het bijna nooit eens met zijn beslissing, behalve als het in ons voordeel was. In onze directe omgeving ging dat meestal heel anders aan toe. Zeer luidruchtig en dikwijls geëscorteerd door foei lelijke scheldwoorden, meestal in het Sarnámi of Sranantongo. Meestal werd het afgesloten met een hilarisch gelach door het overige publiek. Wilt u uw woordenschat verrijken, aarzel niet om een paar kaar langs de voetbalvelden te gaan staan? Mijn woordenschat is in elk geval enorm verrijkt. Dit soort scènes hoort bij het voetbal en ik genoot stilletjes mee.

Vanwege mijn voorliefde voor films heb ik ook een Pathé-abonnement, waarvan ik optimaal gebruik maak. Elke week bekijk ik tenminste een film. Mijn voorkeur gaat uit naar keiharde actiefilms met weinig tekst zoals, deze uit de film Taken: “But if you don’t, I will look for you, I will find you, and I will kill you”. Hiervan kan ik dagen genieten.

En uiteraard bezoek ik alle Bollywoodfilms. Behalve van de film “geniet” ik met name van het publiek. De binnenkomst van het publiek is al de moeite van het gadeslaan zeer waard, met name van een bepaald type dames. Aan elke vinger hangt meestal een tas van de Primark, Action of Miss Etam. Een grote zak zoute popcorn en een eveneens grote beker cola geklemd tussen de tanden. Vervolgens het zoeken naar de zitplaats. Ja, het kaartje met het stoelnummer is in de jaszak en hoe nu verder? Dat is al een genot om te aanschouwen. Ondertussen hoop ik dat ze niet in mijn rij zit. Maar het noodlot is mij nooit goed gezind. Ja hoor. Je staat op en voordat zij met al die tassen je voorbij is, duurt, het even. Ze murmelde wel steeds sorry met een liefelijke glimlach. Het is mij vaker overkomen dat na een paar minuten hetzelfde tafereel zich weer herhaald. Zo nu ook weer, want de vriendin komt nu binnengewandeld en zij ploft uiteraard naast mij neer. Als ze eenmaal zijn geïnstalleerd beginnen ze aan de versnapering. Dat permanente kauwen en praten is natuurlijk onderdeel van het bioscoopbezoek, maar ik vraag mij, af of dat, ook noodzakelijk is tijdens de film? Echt, u denkt dat ik nu aan zeuren ben, maar dat ging echt door tijdens de film. Je kijkt met een glimlach naar de dames met de hint en de stille verwachting dat ze nu ophouden met praten, maar ze glimlachen terug en gaan vrolijk verder. Tsja, wat doe je dan? Maar het ergste komt nog. In hun tas grabbelen ze naar snoep. Meestal is die snoep verpakt in een plastic zakje dat knerpend en krakend geluid maakt. Ik kon op dat moment jammer genoeg een glimlach niet onderdrukken, maar ik zweeg verder.

Zo bezocht ik een keer een concert van mijn favoriete zangeres Shreya Ghosal. Ik kocht zo’n belachelijk dure kaart, maar ja je bent fan of niet. Lekker naar muziek luisteren dacht ik. Helaas. Ik werd omgeven door een groep nog fanatiekere fans, die luidkeels al die liedjes meezongen. Schuchter vroeg ik of het wat minder kan? Nee dat kon echt niet. Mijn verzoek was aan dovemans oren gericht. Wat doe je dan? Ik gunde hun het aanstekelijke plezier. Zij hadden namelijk enorme lol, maar ik niet.

Zo ook was ik laatst naar een concert of was het een show van een Mukesh-zanger uit India. Een echtpaar kwam binnengelopen terwijl het concert al geruime tijd, meer dan een half uur aan de gang was en dat terwijl het ook niet op tijd was begonnen. Hoe kan iemand zo laat aankomen dansen vroeg ik mij af? Ik probeer dan meestal naar verzachtende omstandigheden te zoeken om mijn ergernis te onderdrukken. Misschien konden ze het theater niet vinden, maar tegelijkertijd denk ik dat tegenwoordig iedereen een Tom Tom heeft? Wellicht in de file gezeten? Het zou zomaar kunnen, toch? Nou zeer waarschijnlijk was dit ook het geval. Want na de pauze alweer ruim twintig minuten na aanvang kwamen beiden aangelopen. Ze hadden een portie bami in hun handen en een bekertje fernandes. De eerstvolgende werkdag heb ik mijn kleren naar de stomerij gebracht.