De afgelopen weken is in de Nederlandse media de terechte discussie (weer) op gang gekomen over discriminatie bij de politie, op de arbeidsmarkt en in het onderwijs naar aanleiding van verschillende incidenten (onder andere aanhoudingen rond Typhoon, Vermeer en de discussies rond Sylvana Simons). Een vraag die mij bezighoudt, is hoe de verschillende bevolkingsgroepen in onze samenleving meer verbinding met elkaar kunnen krijgen, zodat er meer begrip voor elkaar ontstaat en uiteindelijk de discriminatie zal verminderen.

Op zondag 19 juni 2016 heb ik een tweetal voorstellingen van Singin’ in the rain bijgewoond op het Festival Classique in het Kurhaus in Scheveningen. Ik was hier aanwezig, omdat mijn dochtertje Ishita met haar Bollywood dansschool Shi-Rag twee klassieke westerse dansen mocht uitvoeren. Het was de 10e editie van het festival en voor het eerst plaats op Scheveningen. De kern van het festivalterrein bevond zich in het Kurhaus, op De Pier en de boulevard daartussen. Het mooie aan deze uitvoering is dat verschillende Haagse cultuurinstellingen bij elkaar zijn gebracht om deze uitvoering vorm te geven. Onder leiding van regisseur Serge Bosman hebben alle deelnemende verenigingen zich de afgelopen weken vol ingezet om samen te werken aan deze fantastische voorstelling. Belangrijk aspect is dat er ruimte is geboden aan de verschillende Haagse amateurkunstinstellingen waarmee ook verbinding wordt gemaakt tussen de verschillende groepen die in een stad als Den Haag wonen. Met een orkest van 87 jonge musici van het Hofstads Juniorenorkest, 45 amateurdansers een musicalgroep en 4 professionele acteurs heeft Festival Classique dit klassieke en tijdloze verhaal over liefde, roem en showbizz tot leven gebracht in de Kurzaal. Met filmmuziek van toen en nu, van Gene Kelly tot Christophe Beck (o.a. bekend van de filmmuziek van Frozen). De diversiteit kwam goed tot uitdrukking tijdens deze voorstellingen. De dansgroepen waren Nederlands, Hindoestaans en Turks en allemaal pasten ze feilloos in het verhaal. Ook het aanwezige publiek is hierdoor divers. Per voorstelling waren er ongeveer 500 mensen aanwezig. Je ziet toch dat cultuur en kunst verschillende bevolkingsgroepen in een stad met elkaar kunnen verbinden in een mooie voorstelling. En ik denk dat dit soort initiatieven belangrijk zijn om te de samenhang in de stad te stimuleren tussen de verschillende bevolkingsgroepen. Hierdoor gaan we meer de verbinding met elkaar aan en ontstaat er meer begrip en respect voor elkaar.

Het motto “If you have seen one, you have seen them all” gold niet voor deze uitvoering van Singin’ in the rain. Zowel het publiek als de artiesten vonden het geweldig dat de Kurzaal, met z’n indrukwekkende verleden, weer in oude luister werd hersteld en dat ze op eigentijdse wijze iets terugbrachten. Verder was het groepsproces binnen de dansgroep van Ishita mooi om waar te nemen. Ze hadden 1 maand de tijd voor 2 nieuwe klassieke Westerse nummers met volwassenen, tieners en middengroepers bij elkaar. Normaal dansen ze niet met elkaar en zijn het bollywood nummers die ze beoefenen. In 1 maand tijd zijn ze naar elkaar toe gegroeid en hebben ze het geweldig gedaan. Natuurlijk ook de complimenten aan de leiding van deze dansschool (Ashna en Azem) hoe zij dit voor elkaar hebben gekregen. En natuurlijk een trotse vader op nota bene vaderdag!

Het verbinden van groepen gebeurt ook via mijn lezingen over onder meer mijn boek het inreisverbod. De actualiteit rond de vluchtelingencrisis en terreurdreiging levert veel boekingen op. Niet alleen in Nederland, maar ook in het buitenland.

Ik heb bijvoorbeeld in juni een lezing gegeven bij Soedamah advocaten in Amsterdam. En we zagen hier een empowerment en binding ontstaan onder de Surinaamse advocaten. Ruim 35 personen aanwezig. Ze waren tevreden over de inhoud. En na afloop een relaxte sfeer met goed Surinaams eten, drinken en muziek. Het heeft als effect dat Soedamah advocaten nu vaker lezingen en cursussen gaan verzorgen aan deze groep Surinaamse advocaten. Het binden en organiseren is belangrijk om vooruit te komen binnen deze branche. De volgende sessie is op 15 juli. Dan moet ik weer aan de slag mag met het vak Europees migratierecht. In het najaar hebben ze ook weer een goede spreker voor een mooie cursus.

Inmiddels heb ik wel de norm om maximaal twee lezingen per week te geven. De keerzijde van het succes is dat je ook goed moet opletten en je grenzen moet bewaken. Een interview met Edwin Bakker (een autoriteit op terrorismegebied) in Elsevier was ook leerzaam. Hij gaf ook aan hoe hij zijn weken invult. Ook hij geeft maximaal twee lezingen per week en geeft verder aan hoe hij een team leidt en onderzoek doet. Veel uren in de avonden en in de weekenden die daaraan opgaan, maar wel mooie dingen die hij daarvoor terugkrijgt.

Ik krijg die vraag ook wel vaak: wat drijft jou of waarom doe jii dit ? Het antwoord is simpel: ik geloof in mijn missie en dat is dat ik oplossingen wil aandragen voor de crisis waarin de EU nu zit. Dat levert een ware roadtour op. Het levert veel energie en plezier op, omdat ik het gevoel heb dat ik iets bereik. In Europa worstelen we met de vraag hoe om te gaan met de vluchtelingencrisis en hoe we mensen kunnen terugsturen die hier niet mogen zijn. In de VS zijn ze al meer dan 15 bezig met het fenomeen crimmigration. Dat houdt in dat het strafrecht wordt ingezet in het migratiebeleid. In de VS wordt gewaarschuwd (en zelfs de afkeuring voor uitgesproken) voor de inzet van het strafrecht op het gebied van migratie. Hiermee worden vreemdelingen gestigmatiseerd en staan zij synoniem voor crimineel. Deze groepen worden uit de samenleving geplaatst. Van verbinding is dus geen sprake. Die tendensen zien we ook in Nederland als asielzoekers in woonwijken moeten worden geplaatst en het verzet dat ontstaat onder buurtbewoners. En hoe positief is het beeld over asielzoekers onder de Nederlandse bevolking?

Op uitnodiging van de Universiteit Maryland (VS) en de prestigieuze l’Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales in Parijs heb ik de afgelopen maand een Engelstalig onderzoek gedaan naar het vraagstuk van de terugkeer van vreemdelingen in Europa in relatie tot het leerstuk crimmigration. Aangezien ik de tip kreeg van een bevriende hoogleraar dat het inzenden van een paper auteursrechtelijk niet is beschermd, heb ik de afgelopen maand mijn onderzoek gepubliceerd in een boek. En waar vind je een uitgever op korte termijn ? In mijn zoektocht ben ik snel uitgekomen bij Wolf Legal Publishers. Ik heb deze uitgever mijn onderwerp en doelstelling uitgelegd. In een dag is hij akkoord gegaan en de eigenaar zelf heeft het drukproces versneld vanwege de actualiteit. Rene Wolf neemt hierbij alle risico’s en hij gelooft in dit internationaal onderzoek. Mijn dank aan hem is groot. Dit betekende dus een maand lang onderzoeken, denken en schrijven. Elke dag werken tot een uur of twee/drie in de nacht. En het resultaat is er: het Engelstalig boek is klaar. Rond 24 juni ligt het in de handel. En in het Engels kan makkelijker worden gecommuniceerd met mensen in het buitenland. Ik kies een andere benadering dan de Amerikanen en ben een van de eerste Europeanen die onderzoek heeft gedaan naar crimmigration in Europa. Dus dit boek gaat een dialoog totstandbrengen en dan is het interessant om te zien waar de oplossingen liggen. En dit alles geeft geweldig veel energie en inspiratie!