Column Anita Nanhoe – Aflevering 11: Radjesh – seks in een voorwaardelijke samenleving

Radjesh en ik troffen elkaar op een bijeenkomst waar ik een kleine voordracht mocht houden. Tijdens de borrel sprak hij me aan. Een homo die me vroeg of ik mij wilde inzetten voor de homo-emancipatie onder Hindostanen. Ik had twee redenen om dat vooral niet te doen. De eerste en belangrijkste reden was dat daar mijn expertise destijds niet lag. Ik had me er nog niet beroepshalve mee bezig gehouden. En dat kwam vooral door mijn tweede reden. Namelijk dat ik vind dat iedereen zelf moet bepalen met wie hij of zij in bed wil liggen. Zo lang ik er niet tussen hoef te liggen en het niet om minderjarigen gaat, hoef ik er niets van te vinden.

Omslag_mijnlevenindrijfzandHet leven zou een stuk makkelijker zijn als iedereen zo dacht. Want Radjesh had genoeg meegemaakt dat wel aandacht behoeft. Hij had het allemaal van zich afgeschreven in een autobiografie en vond dat ik dat moest lezen. Gelukkig heeft hij doorgezet! Want tijdens het lezen van het manuscript leerde ik wat er allemaal mis kan gaan wanneer de onvoorwaardelijke steun van ouders ontbreekt. Want zij zijn de grond onder de voeten van ieder kind, de basis. Wat gebeurt er met een kind wanneer de basis wankelt? Of ontbreekt? Dan zijn kinderen overgelaten aan de genade van en de gruwel in de samenleving.
Radjesh heeft het geweten. Eerst kwam jarenlange gruwel. Van verstoting tot dakloosheid en exploitatie. De wantoestanden duurden van zijn zesde tot zijn zeventiende levensjaar. In zijn zesde levensjaar begon ook zijn seksleven. Een decennium later kwam genade.

Kenmerkend aan het verhaal van Radjesh vond ik, dat zijn hulproep alleen dovemansoren trof. Hij kreeg pas hulpverlening aangeboden toen hijzelf niet meer de moeite nam om ernaar te vragen. Terwijl hij toch echt wel bij wat organisaties had aangeklopt. De hulpverlening was niet vraaggericht maar aanbodgericht. De ene organisatie vroeg hem zijn homoseksualiteit af te zweren. Bij de andere organisatie moest hij zich beter gedragen. Wat ‘beter’ moest, werd verder niet uitgelegd. De taal van wanhoop en verwarring van een jonge puber werd bij de organisaties niet verstaan. En hij, als jongen van veertien jaar, begreep de voorwaarden van de organisaties niet.
Maar waar de organisaties zijn hulpbehoevendheid niet zagen, begrepen de mannen op straat het wel. Ze boden hem graag een nachtje onderdak in ruil voor seks.

Ik vond het een leerzaam manuscript met verrassend veel humor. Dit moesten meer mensen lezen! Ik besloot Radjesh te helpen met het publiceren van zijn manuscript. Het resultaat mag u niet missen: Mijn leven in Drijfzand. Van de auteur Radjesh.

Het is een boek vol ‘talk to the hand’-humor. Een boek over voorwaardelijke familierelaties, voorwaardelijke medemenselijkheid en voorwaardelijke hulpverleners. Een boek over de voorwaardelijke samenleving.

Het boek is uitgekomen en ik ben weer volop met andere projecten bezig. Toch vraag ik mij nu en dan af, hoe het leven van Radjesh er had uitgezien als zijn omgeving zich niet had bemoeid met zijn intimiteitsvoorkeur, zijn homoseksualiteit. Als zijn ouders onvoorwaardelijk achter hem hadden gestaan. Of als een van de partijen in de hulpverleningsketen onvoorwaardelijk behulpzaam was geweest.

U kunt meer informatie over het boek vinden via de volgende link: http://stilinovi.nl/fictie/seksuele-diversiteit.