Datum : Januari 2018
Interviewer : Sebieren
Plaats van interview: Thuis bij Sebieren
Geinterviewde : Soraja

Soraja en ik hebben elkaar op zestien januari leren kennen bij een actie. De bijeenkomst had de bedoeling om je mond nimmer te laten snoeren zeker niet door iemand met een sterke rug. Er was naderhand ook informatie ontvangen dat een advocaten kantoor met een bekende naam was ingeschakeld door de persoon met brede ondersteuning in de eigen gemeenschap. Het uiteindelijke doel was om piepjonge slachtoffers van seksueel misbruik te beschermen en te ondersteunen. Soraja stal mijn hart door haar heldere standpunten met betrekking tot veel zaken die de vrouw betroffen. Zij had het echt erg druk door een paar zaken die samen vielen zoals voorbereidingen voor haar vakantie en een verhuizing. Zij vond het echter belangrijk dat we de ervaring moesten vastleggen om te delen nadat ik haar een voorstel had gedaan. Ze had net geen ‘# Time is Up’ gezegd. Lees maar zelf.
“Als mensen heel arm zijn kijkt de rest van de familie soms niet naar ze om. Onze familie kwam wel langs op het platte land bij ons om bepaalde gewassen op te halen maar brachten niets mee. Wij werden integendeel neergehaald met opmerkingen als: ’ze zijn donker,ze zullen gegarandeerd overblijven, niemand zal om hun hand vragen’.
We bleven arm omdat mijn vader verslaafd was aan alcohol, hij was vierentwintig uur dronken waarbij hij met name vrouwen bleef uitschelden en beledigen. Wij zeiden of vroegen niets, het was een andere tijd. Mijn jonge jaren zijn niet te vergelijken met die van de jongelui van nu. Tegenwoordig krijgen ouders verschillende antwoorden terug bij een opmerking. Ik zie het bij zeker meer dan tien gezinnen in mijn directe omgeving. Ouders hebben hun kinderen niet in de hand. Je kunt kinderen ook niets wijs maken of verbieden omdat ze alles beter weten. Veel wordt opgezocht op google, ik haat google.
Wij mochten thuis niet veel. Ik ben op mijn elfde van school gehaald, zat toen in de vierde klasse van de lagere school. Mijn moeder nam die beslissing omdat ik voor het werk in huis nodig was. Ik heb nooit geleerd om voor mezelf op te komen, groeide op als een braaf volgzaam kind.
Op mijn twintigste werd ik uitgehuwelijkt. Mijn moeder had een boodschap gekregen dat er naar een jonge vrouw werd uitgekeken voor iemand in Nederland. Samen met een andere jongedame ging ik naar de stad om gekeurd te worden. Zijn moeder koos mij uit omdat mijn doen en laten haar beviel. Misschien had ze gemerkt dat ik mijn mond amper durfde open te doen. Ik zei thuis tegen mijn moeder dat ik niet wilde trouwen. Op haar beurt reageerde ze dat ik dan op straat zou belanden. Foto’s werden uitgewisseld, we trouwden.
Mijn man en ik gingen in de tijd voor vertrek naar Nederland bij zijn ouders inwonen. Al na een paar dagen begon hij mij zonder reden te slaan, ook met de houten slipper. Er waren meer mensen in huis maar niemand corrigeerde hem of nam het voor mij op. Hij heeft mij ook heel vaak bij de haren door de kamer gesleept zonder dat het consequenties voor hem had. Ik pikte het allemaal. Hij schold uit dat ik een arme bedelaar was. We vertrokken naar Nederland, het mishandelen ging gewoon door, ik werd zwanger kreeg kinderen. Gedurende zeven jaar heb ik gezwegen en geaccepteerd wat mijn man mij aandeed. Ik mocht nooit bellen of schrijven naar mijn ouders hetgeen ik uit angst ook liet. Ik ben een keer met twee kinderen naar een ‘Blijf huis’ gegaan. Omdat ik het daar niet naar mijn zin had ben ik terug gegaan. Een paar keer ben ik bij familie geweest, hij haalde mij weer op. De man was niet in orde, hij slikte medicijnen die hij van de psychiater kreeg.
Op een gegeven moment ben ik naar een andere stad gevlucht, heb een tijdje met de kinderen in een leegstaand kantoorpand gewoond. In die periode leerde ik iemand kennen die mij hielp met een paar dingen. Ik vond hem aardig en was dankbaar voor de steun. Ook voor de kinderen was hij goed. Mijn moeder kwam uit Suriname, ging bij mij inwonen. Bijna zijn we met haar erbij op straat gegooid. In die moeilijke periode was er geen spoor van familie, niemand kende mij. Nu word ik achter elkaar gebeld.
Eindelijk kocht ik na een tijdje een eigen huis. Tot mijn verbazing kwam mijn vriend bij mij inwonen terwijl ik zijn huis niet eens gezien had, hij had mij nooit mee genomen naar zijn adres in mijn moeilijke, bijna dakloze tijd.
Ik vind nu dat ik heel dom was om maar toe te laten hoe ook deze man mij behandelde. Hij had bijvoorbeeld nooit de tijd genomen om een dagje uit te gaan met ons, ook het kind dat we samen hadden kreeg amper aandacht, ik pikte zijn handelwijze gewoon uit pure stommiteit. Toen ik ontdekte dat hij wel een boel tijd over had voor zijn familie, sloegen bij mij de stoppen door.
Toen ik mijn huis verhuurde verwachtte hij een deel van het geld terwijl ik geen cent van hem had gekregen uit de huuropbrengst van zijn huis in de periode dat hij bij mij inwoonde. Hij onderhandelde niet rechtstreeks met mij maar via anderen. Omdat ik van huis ging voor rijles, sport of een cursus, beschuldigde hij mij van alles en nog wat. Ik was bijvoorbeeld een hoer omdat ik niet thuis bleef. Ook al was ik naar een begrafenis; voor hem bleef ik een hoer. Een keer dacht hij mij te kwetsen door, in aanwezigheid van visite te vragen of ik echt aan het prostitueren was. Ik werd zo woest dat ik ja heb gezegd, hij reageerde stomverbaasd omdat hij dat antwoord niet had verwacht. Ook mijn kind stond versteld dat ik in staat bleek om van me af te bijten. Zij zag mij veranderen naarmate ik mij bewust werd dat ik voor mezelf moest opkomen. Als ik nog langer hoer genoemd word om wat dan ook dan zij het zo. Ik heb de kinderen voorbereid dat ze alles van mij mogen verwachten. Het is toch van de gekke dat wij vrouwen constant moeten oppassen om maar niet voor slet gesleten te worden. Alsof we in ons leven niet genoeg tijd doorbrengen met dichtgeknepen dijen.
Een cursusleider had dezelfde gewoonte als mijn vader en partners te weten; achter elkaar het gedrag van vrouwen negatief benoemen. Volgens die leraar gaan vrouwen van huis voor eigen vertier waardoor ze niet of onvoldoende voor hun kinderen zorgen. Ik heb de man een paar keer aangehoord tot ik mezelf niet kon inhouden. Ik was dat typische gedrag zoals ‘mannen-durven-alles te- roepen-terwijl-vrouwen-zwijgen-om-geen-hoer en slet-genoemd-te-worden’, echt beu. Ik heb op gebiedende toon aan de goeroe gevraagd wanneer hij het slechte gedrag van een heleboel mannen zou bekritiseren. Hij keek totaal verbouwereerd naar mij, ik weet niet meer wat hij gezegd had. Wat ik wel zag waren de vrouwen die het met mij eens waren. Ik heb van anderen gehoord dat hij zijn toon heeft gematigd. Ik heb het echt gehad met mensen die vrouwen achterelkaar lopen te kwetsen. Ik haat ze intens.
Omdat ik het druk genoeg had met de zorg voor mijn kinderen die door de verhuizingen van de ene school naar de ander gingen en het laten overkomen van mijn moeder heb ik mij in het begin niet al te druk gemaakt om de handel en wandel van mijn vriend. Dat de kinderen verschillende lagere scholen hebben moeten bezoeken heeft gelukkig geen negatief effect gehad op hun schoolcarrière. Achteraf hoorde ik dat mijn vriend een relatie had met een verre familielid van hem. Volgens die vrouw heeft zij kinderen met hem. Aan mij zegt hij dat hij haar als zijn grote zus beschouwt. Vanwege die relatie werd hij in zijn familie niet serieus genomen. Ik begreep dat hij misschien voor vol wilde aangezien worden bij een relatie met mij. Ik voelde mij in ieder geval gebruikt. De relatie heeft negentien jaar geduurd.
Ik heb voorgoed besloten om mij niet langer als dweil te laten behandelen door niemand. Precies zoals ik door mijn eigen situatie begrijp dat arme mensen geholpen moeten worden begrijp ik ook dat slachtoffers v misbruik op hun kwetsbare moment hulp nodig hebben. Daarom aarzelde ik geen moment toen ik door een kennis werd gebeld om op 16 januari mee te gaan naar de Rechtbank in Amsterdam. Ze vertelde dat ze gehoord had dat een oude man in Den Haag, jonge meiden had aangerand. Ze had voorgelegd dat als wij volwassenen, bepaalde tot nu onbespreekbare situaties als misbruik van kinderen, niet zouden durven aankaarten, het dubbel moeilijk zou worden voor jongeren. Men eiste van de kinderen dat zij het misbruik door de man met vermelding van hun naam moesten bekend maken. Wij weten door onze eigen ervaring hoe de Hindoestaanse gemeenschap in elkaar steekt. Zodra bekend wordt wiens kind haar nek heeft uitgestoken lopen ze de kans op geroddel dat kan door gaan tot in het huwelijk van deze jonge vrouwen zoals onze armoede tot verwijten in mijn huwelijk had geleid . Nadat ik in mijn drukke agenda had gekeken gaf ik door dat ik van de partij zou zijn, anderen werden ook uitgenodigd door mij. We werden gevraagd om in roze te komen, de kleur van ,Gulabi Gang’ in India. Ik vind het de hoogste tijd dat vrouwen bereid zijn om samen op te komen zodat dit soort mensen stoppen met mishandelingen. Ook al zou een meid naakt rondlopen, niemand heeft het recht om aan haar te zitten.
Nooit eerder was ik bij een rechtszaak geweest. Heel goed dat er ook een slachtoffer van de oude man aanwezig was. Toen ze haar verhaal aan de rechter voorlegde heb ik gehuild. In een voor haar kwetsbare periode, ze liep bij Jeugdzorg vanwege de situatie thuis, is er misbruik gemaakt van haar door de persoon van wie ze gewend was veiligheid te krijgen, iemand tegen wie ze opkeek. Ze zei dat ze het kleine zusje was bij zijn familie, een warme positie die ze door dat misbruik jammer genoeg ook kwijt is geraakt . Hij had haar op de bewuste dag middels een sms uitgenodigd om eerder te komen, ze kon haar huiswerk bij hem maken had hij gezegd. Haar familie zette haar af, ze gingen later samen op stap met z’n allen. Dapper als ze toen op haar vijftiende was, heeft ze de situatie met een beste vriendin des huizes besproken die haar toe vertouwde dat hij hetzelfde bij haar had gedaan. Ze koos niet ervoor om het met zijn dochters te bespreken maar deed aangifte en de zaak kwam voor de rechter. Ze wist niet dat ze een advocaat moest inschakelen die voor haar rechten zou willen opkomen. Hoe eenzaam is dit. De dader had wel een advocaat die ervoor zorgde dat hij werd vrij gesproken vanwege gebrek aan wettig en overtuigend bewijs. Dat ze in hoger beroep kon wist ze ook niet. Ze had eerder gehoord dat andere misbruikte kinderen eerst bewijs mochten verzamelen voor ze de mishandeling intern ter sprake konden brengen. Ik herkende mijn eigen naïviteit bij deze nu achttien jarige, ook herkende ik van mijn eigen jeugd dat het thuis niet altijd veilig en goed is voor kinderen.
Ik vond het hartverscheurend dat zo’n jong kind amper vijftien in haar eentje voor de rechter had gestaan. Ook vond ik het raar op zestien januari tijdens de rechtszitting dat ze op de koop toe ter plekke een sneer kreeg van de dochter van de dader. Deze dochter was teleurgesteld dat er een persoon helemaal in een andere stad was benaderd in plaats van haar. De dochter zou de situatie intern oplossen dacht ze. Vreemder vond ik dat de dader helemaal niet gereageerd had nadat zijn slachtoffer het misbruikverhaal in de rechtszaal had verteld. Hij hoefde alleen zijn vinger op te steken. Voor mij was het zeer verdrietig om te horen hoe machteloos zo’n kind zich toen gevoeld had. De hele zaal had zich omgekeerd gedurende de tijd dat zij heftig geëmotioneerd aan het woord was. Menigeen heeft traantjes weggepikt. Voor de aanwezige dader was het misschien einde verhaal sinds een rechter hem had vrij gesproken. Voor hem gold slechts dat hetgeen over zijn wangedrag in de krant en op het internet staat wordt ingetrokken. Om dat verzoek tegen te werken zaten we daar. Zo’n persoon die het leven, de eer en goede naam van een kind heeft verwoest zou flink gestraft moeten worden, helaas kan zij niet meer in hoger beroep. Als ik de rechter goed verstaan heb, hij sprak zacht, heeft hij gezegd dat gebrek aan bewijs niet zegt dat hij onschuldig is.
We waren nu met meer dan een dozijn Hindoestaanse vrouwen naar de Rechtbank gekomen omdat de journalist die over het misbruik door deze oude man in de Telegraaf had geschreven door hem was aangeklaagd. Hij eiste ook een bedrag van de journalist omdat zijn naam volgens hem onterecht was bezoedeld. Van andere slachtoffers, beschreven in de Volkskrant op dezelfde dag die terecht anoniem wensen te blijven vraagt hij de namen en adressen om zijn onschuld te bewijzen. Volgens hem wordt hij bedreigd door mensen van bepaalde wijken, hij kan niet goed slapen en functioneert slecht op het werk. Wij Hindoestaanse vrouwen vinden dat er gezegd en geschreven mag worden over misbruik, anders werken we mee aan de zwijgcultuur. Niemand mag ons het zwijgen opleggen bij zoiets vreselijks. Dit vind ik heel belangrijk.
Dat een slachtoffer het woord kreeg vanwege het artikel in de Telegraaf kwam omdat het gevraagd was door de Rechter. Nadat de rechter beide partijen gehoord had vroeg hij of iemand in de zaal iets wilde zeggen. Maar liefst zes vingers uit het vak van het slachtoffer gingen gelijk de lucht in zonder dat ze dat afgesproken of voorbereid hadden. Ik had ook iets willen zeggen maar heb het niet gedurfd. Ik zou zeggen dat slachtoffers degen zijn die lijden, zij hebben tot nu amper steun gekregen. Er is veel aan de rechter verklaard wat ik herken zoals uit angst voor familie durven vrouwen niet met naam en toenaam naar buiten te treden. De rechter heeft ruim de tijd genomen om aandachtig naar ieder betoog te luisteren. Een dame had verklaard dat ze door haar vader met de dood was bedreigd vanwege het naar buiten brengen van misbruik door familie. Een ander had betoogd dat familie eer hoger in het vaandel staat dan die van kinderen, meestal meiden en vrouwen. Een Pakistaanse jongeman had met luide stem en een besliste toon verklaard dat hij de Hindoestaanse cultuur goed kende en wist dat er maar weinig respect was voor vrouwen. Zelfs een kleine meid van zes wordt verweten dat het haar eigen schuld is als ze wordt verkracht zei hij. Iemand had naderhand opgemerkt dat de streep door India niets veranderd had in de cultuur aan beide kanten. Als een Hindoestaanse man zich misdraagt zoals nu, voelen de mensen uit India en Pakistan zich ook aangesproken. De rechter vroeg ook hoe een spreekster wist dat de vrouwen er aanwezig waren om de journalist en slachtoffers te steunen. Hij kreeg eerlijk te horen dat er georganiseerd was en dat er zelfs auto’s waren geleend om dames op te halen van Den Haag Utrecht en Lutjebroek. De rechter is in ieder geval bijgepraat over onze zwijgcultuur en de consequenties bij het overtreden van die ‘wet’ door slachtoffers; de vuile was hang je niet buiten in het belang van de gemeenschap. Onze Hindoestaanse cultuur ken ik van huis uit omdat mijn grootoma uit India bij ons inwoonde.
De ouders van mijn Nana waren allebei uit India, zijn moeder was de pittigste en heel streng voor ons, vooral de meiden. We mochten niet in de buurt van bomen en planten komen omdat ze verwelkten als wij tegelijkertijd menstrueerden. Typisch dat bij het planten en oogsten van rijst door menstruerende vrouwen niets verrotte. Hier zie je weer hoe vrouwen worden afgekraakt en gekrenkt middels iets dat alleen bij vrouwen plaatsvindt. Ik herkende hetgeen de jonge Pakistaan naar voren bracht over het neerkijken en de vrouw van alles de schuld geven omdat ik dat kende van zowel mijn vader als van de twee partners die ik vaarwel heb gezegd. Ik ben mij helemaal anders gaan opstellen sinds ik aan den lijve heb ervaren dat er alleen maar over je heen wordt gelopen zolang je, je best doet om lief en aardig te zijn. Nu ben ik hard, tref maatregelen die in mijn belang zijn. Gelukkig waarderen de kinderen de verandering bij mij. De ex partner begrijpt mijn handelwijze niet, volgens hem hebben anderen mij zwaar opgehitst, zo noemt hij mijn keuze voor de eigen vrijheid en ontwikkeling. Hij heeft nooit geleerd om de vrouw serieus te nemen denk ik. Ik ga en sta nu waar ik wil, boek de ene vakantie na de andere zolang mijn gezondheid het toelaat. Ik word behandeld en begeleid ben zelfs geopereerd mede door toedoen van alle ellende en lichamelijk leed die men mij heeft bezorgd. Nu is het afgelopen, ik vier mijn vrijheid bij het naderen van de vijftig jarige leeftijd.
Ik heb in Suriname niet mee gemaakt dat volwassenen aan kinderen durfden te zitten. De buurt ging als familie met elkaar om. Een buurman met gezin ergens in het land had een volwassen zwak begaafde nicht van ons zwanger gemaakt, daarom was de nicht bij ons komen verblijven om te bevallen en de zwangerschap geheim te houden voor de omgeving waar ze allebei woonden. Door haar verwijdering was de ‘vrede eer en goede naam’ bij twee families overeind gebleven. Ongehuwd zwanger worden was niet iets om trots op te zijn. Ook de getrouwde man zou geen complimenten krijgen voor het verleiden van een zwak begaafd kind van de buren. Mijn nicht, de jonge moeder werd naderhand uitgehuwelijkt aan een man die niet helemaal spoorde. Dat huwelijk had maar kort geduurd, zij ging toen met haar kind wel terug naar haar ouders. De bewuste buurman heeft zich nooit hoeven verantwoorden voor zijn wangedrag, ook heeft hij nooit enige zorg van het kind op zich hoeven nemen. Zijn wangedrag heeft geen consequenties gehad voor hem. Zij gaat door het leven als alleenstaande moeder, ik weet niet of haar kind weet wie de vader is, misschien leeft ze met een leugen, zij alleen draagt het.
Als ik beter geïnformeerd was over het leven en seksueel was voorgelicht had ik het voor mezelf beslist beter ingericht. Niets wist ik als derde dochter, ik was echt stom. Momenteel trek ik mij van niemand iets aan dat is echt. Ik verdraag helemaal geen op en aanmerkingen van niemand.
Sinds ik zelf de Ramayan lees luister ik kritisch naar de Pandit en de goeroe. In de boeken is niet vermeld dat zij uitsluitend op de kleding handel en wandel van vrouwen moeten letten. Nergens is geschreven dat vrouwen niet de deur uit mogen voor zichzelf. Ik twijfelde omdat ik hoer genoemd was geworden. Omdat jij geschoold ben kan je nu na je pensioen zitten schrijven zo wil ik ook iets binnenshuis kunnen doen zodra het iets rustiger is in mijn leven. Sinds ik heb beseft dat ik wat waard ben doe ik echt mijn best om iets moois van het leven te maken, het is mijn tweede kans. Ik vind dat jonge meiden niet altijd hun kansen grijpen, ze worden jong moeder waardoor ze afhankelijk worden. Heel vaak vind ik ze gemakzuchtig in hun keuzes zoals niet buitenshuis willen werken. Ze hoeven meestal ook niets bij te leren omdat alles aan kennis op het internet te vinden is.