Ik ken Lavanya van de lagere school waar ook mijn kleinkinderen zaten. Het meest hoorde ik over haar toen ze een ongeluk had gekregen en over het overlijden van haar Nana. Haar naam verbond ik met pech en pech. Daarna gingen alle kinderen naar de Middelbare school en werd het stil rondom die naam tot we elkaar onlangs in een restaurant ontmoetten. Beide families waren met hun Nanie. Ineens hoor ik het woord DJ vallen naast de naam van kleine superslanke 12 jarige, speelse, eenvoudige, Lavanya . Ik veerde op van mijn stoel. De eerste gedachten waren: hoe is dit mogelijk, zo jong en klein nog!. Het bleek waar te zijn. Zij is een heuse DJ. Onderstaand haar verhaal.

De vader van Lavanya komt uit de muziekwereld, hij was Tour Manager hetgeen de begeleiding van artiesten als de Vengaboys, Alice Deejay en Sat-R-Day inhield. Dit deed hij in zowel binnen als in het buitenland. Thuis werd er muziek geproduceerd zowel door hem als door haar oudere broer, zodoende rolde Lavanya op haar negende al in dat vak. Op haar elfde ging ze dagelijks oefenen. Ze kreeg van haar vader een behoorlijke dj set, de apparatuur is altijd duur, zij kreeg gelijk eentje van goede kwaliteit.

Haar mama vertelt dat Lavanya in de buik al op muziek reageerde , ze zegt: ik legde de hoofdtelefoon op mijn buik, waarbij ze ging bewegen, deed het daarna regelmatig. Mijn man dacht dat iemand die in de buik al zodanig kon schoppen en bewegen, beslist een jongetje moest zijn, hij was zo enthousiast over zijn aanstaande voetballertje dat hij een jongens trainingspak, schoentjes en andere jongenskleding had gekocht. Maar Anneke voelde aan, dat het een meisje zou worden. Lavanya wil van haar vader horen of hij gehuild had toen ze werd geboren. “Ja, zegt hij, ik vond jouw een wonder, ik was de eerste die jouw zag toen je middels de keizersnee werd gehaald . Omdat mama naderhand aan het werk moest, heb ik je meegenomen als ik op reis ging. Tijdens een bespreking kon het gebeuren dat ik even moest onderbreken voor het verschonen of voor de flesvoeding. Ook overnachtingen in een hotel waren doodgewoon, soms waren we drie dagen van huis”. Lavanya zegt: “ ik zou nu meer baat hebben aan die reizen, binnenkort ga ik naar

Amsterdams Dance Event voor workshops , zal er bekende DJ’s ontmoeten”.
Haar moeder Anneke: “Omdat ze thuis al spontaan op muziek danste ging ze op haar derde al naar Bollywood dansles, dit duurde een half jaar tot ze het welletjes vond. Daarna heeft ze kort Taekwondo, atletiek en kickboksen gedaan.”
Ik vraag aan Lavanya hoe haar vriendinnen reageren op haar bijzondere activiteiten van nu. Ze zegt: “Toen ik negentien oktober 2014 op het Zapp weekjournaal was geweest, hadden een paar meiden afstand genomen. Ze hadden letterlijk gezegd dat ze niets meer met mij te maken wilden hebben. Naderhand kwamen ze verklaren dat ze spijt hadden gekregen en dat ze weer vrienden wilden zijn met mij. Hun actie maakte mij niet zoveel uit, omdat ze niet eens zo belangrijk waren. Ik heb een vaste vriendengroep van vier, we eten samen in de kantine, worden samen ingedeeld voor lessen, stimuleren elkaar, zitten goed in ons vel, en hebben allemaal leuke ouders. Ik heb al verschillende optredens gehad, zoals op het schoolfeest, bij de opening van winkels, op een verjaardagsfeest, op een festival in Landgraaf Limburg en op Koningsnacht in Amersfoort ben ik er straks ook bij. Papa is mijn Tourmanager. Meestal zijn het de onderwijzers die zich interesseren voor wat ik in mijn vrije tijd doe, kinderen hebben het er niet over. Ik kwam op het weekjournaal omdat ze een Nederlandse DJ zochten, waardoor ze op mijn school in Amersfoort terecht kwamen waar ik wekelijks les krijg om te produceren. Ik ben uitvoerend artiest, mijn artiestennaam is ArtNfekt”. Vader Erik legt uit dat hij die naam verzonnen heeft omdat hij haar vingerbewegingen en het hele plaatje achter de draaitafel op zich, kunst in beweging vindt. Op tv is te zien dat ‘s Lands beste DJ Hardwell haar een compliment maakt, ook non verbaal is dat van hem af te lezen en dat is niet niks voor iemand van haar leeftijd.

De moeder van Lavanya, Anneke was anderhalf jaar toen ze met beide ouders naar Nederland immigreerde, zij heeft alle scholen hier bezocht en op kantoor gewerkt tot een paar jaar geleden. Zij luistert naast alle andere muziek ook naar Hindostaans, vooral als ze alleen is. De Oma en Opa van Lavanya (náni en náná) gingen gelijk bij aankomst in de zorg werken. Deze nanie en nana van Lavanya zijn hier opgevangen door de alleen gaande moeder van náná, de áji (grootmoeder van vaderskant) van Anneke. Aji was toen ongeveer eenenveertig, zij is dus de moeder van de Nana van Lavanya. In Suriname had zij op de markt gehandeld, het was een vrouw uit de middenklasse, woonde in een stenen huis op een groot erf. Adjie heeft nog verteld dat ze op dezelfde dag is getrouwd als toen de Goslar, ( Duitse boot van Hitler,) Paramaribo binnen voer. Lavanya zegt dat Hitler, de Swastika van de Hindostanen heeft misbruikt om als symbool van haat te gebruiken. Hij heeft het gestolen. Ik heb het bij geschiedenisles geleerd.

De pernáni (overgrootmoeder van moederskant ) van Lavanya stierf toen náni veertien was. Náni is in hetzelfde jaar getrouwd. Pernáná kwam uit India, hij overleed toen hij negentig was na een auto ongeluk, verder was het een sterke gezonde man. Hij maakte zijn eten in “ghee” (room), was vegetarier.

De áji van Anneke had de wens dat haar zoon met een arme meid zou trouwen, de zoon wilde dat ook, zodoende trouwde de moeder van Anneke met haar vader. Ze hebben haar goed behandeld, niet als dienstmeid ingezet anders hadden we het geweten. Zij is integendeel op handen gedragen, zegt Anneke over haar moeder. Lavanya zegt: “ ik wil later geen man die mij alles komt verbieden, bezitterig en jaloers is, liefst wil ik iemand als mijn vader”.

Ik vraag aan Lavanya of zij ook droevige momenten kent, ze antwoordt als volgt: Ik ben heel vaak droevig dat is, als ik geen muziek maak en niet op school ben. Ten eerste vanwege het ongeluk. Ik ben door een bus aangereden, mijn arm kan nooit meer buigen of strekken, er kan niet meer geopereerd worden. Mensen hebben mij op dat moment goed geholpen, ze hebben mijn moeder gebeld met mijn telefoon, ook de broeders waren correct. Maar in het ziekenhuis heb ik twee en een half uur moeten wachten voor ik geopereerd kon worden, ik had enorm veel pijn ondanks ik morfine had gekregen. Wat mij ook heel erg heeft gekrenkt; is dat de chauffeur niet eens is uitgestapt om naar mij te kijken, hij is later ook niet in het ziekenhuis geweest. Het ergste van het ongeluk zijn de gevolgen; ik heb er een trauma van. In het begin ging ik naar de Jutters voor begeleiding bij de verwerking. Het tweede waarvan ik droevig word is het overlijden van mijn Nana. Ik was bij mijn tante aan het logeren toen mijn moeder mij huilend belde dat ik naar het ziekenhuis moest komen omdat Nana overleden was. Nog half in mijn pyjama kwam ik in het ziekenhuis aan om het ijskoude lichaam van mijn náná aan te treffen. Hij had het altijd koud maar nu was hij echt ijskoud. Ik heb maar voor de zekerheid gevoeld omdat dokters zich ook kunnen vergissen. Omdat hij lang ziek lag, had ik half wel en half niet verwacht dat hij zou sterven. Hij had tien dagen in coma gelegen, soms had hij zijn oog open gedaan. Wat ik niet begrijp, is dat dokters een eed afleggen om mensen beter te maken. Maar bij hem hebben ze na zes dagen coma, de stekker uit het stopcontact gehaald, uitgerekend op Vaderdag. Ze hadden bij hem het been moeten amputeren. Omdat de anesthesist had geadviseerd dat hij de operatie niet zou halen vanwege zijn lichamelijke gesteldheid, hebben ze niets meer gedaan. Ik vind dat ze hem een kans hadden moeten geven, hij was pas drie en zestig. Op die leeftijd is ook zijn moeder overleden. Ik blijf erbij dat dokters die ene kans hadden moeten nemen. Wat ik aan hem mis, is dat hij altijd partij trok voor mij, de red bull die hij verstopte om stiekem te drinken, zijn grapjes, samen met hem snoepen, zuurgoed en kaka stong eten, de verwennerij door hem. Ik was zijn enige kleindochter werd daarom meer dan de anderen verwend. Als hij er nu zou zijn, zou ik hem naar alle optredens meenemen met zijn rollator, hij danste gewoon ermee. Als ik ooit de kans krijg om verder te studeren wil ik mij bekwamen als internist