Naast de vele identiteiten die ik al 35 jaar lang met mij meedraag, heb ik onlangs een nieuwe dimensie aan mijn identiteit mogen toevoegen: moeder. Op 14 december 2020 kwam mijn lieve dochter Diya Tetary Mahes ter wereld. In de voorbereiding op en het proces na haar geboorte was ik enorm zoekende naar hoe ik invulling wilde geven aan het moederschap, vanuit een zelfbewuste identiteit als Hindostaanse vrouw anno 2021. In deze reeks columns deel ik mijn ervaringen, uitdagingen en inspiratie.

Toen ik klein was, lazen mijn ouders voor uit het kinderboek over Anansi de spin. Het was één van de weinige kinderboeken die ik mij kan herinneren die voortkwam uit de Surinaamse cultuur. Al het andere waar ik mee opgroeide, van speelgoed tot kinderprogramma’s, waren afgestemd op witte kinderen. Van onschuldig vermaak zoals witte barbiepoppen tot het racistische stereotype van zwarte piet, opgroeien als kind van kleur in de jaren ’90 in de Nederlandse samenleving kon erg verwarrend en eenzaam zijn. Ook al werd je omgeven door liefde en warmte thuis, zodra je de wijde wereld in stapte werd je toch geconfronteerd met de witte norm en het feit dat je daarvan afweek. Op zo’n jonge leeftijd heb je nog niet het bewustzijn of de taal om deze realiteit te begrijpen als institutioneel racisme.

Maar die jaren ’90 generatie is inmiddels volwassen. Met de ervaringen van onze jeugd, waarbij we altijd behoorden tot de minderheid, als kinderen van kleur wiens verhalen en identiteit niet weerspiegeld waren in de mainstream media, staan we nu voor de vraag wat wij willen voor onze kinderen. Een antwoord dat vaak als eerste naar voren komt is herkenning en representatie. Waar de generatie voor ons die vooral zocht in politiek en media gericht op volksvertegenwoordiging en radio-en televisieomroepen, zijn er in onze generatie ook creatieve ondernemers te vinden die zich richten op de kunst- en cultuursector. Het idee hierachter is vooral om datgene zelf te creëren wat wij misten in onze jeugd. Dankzij deze kunstenaars hoefde ik niet lang te zoeken naar speelgoed en kinderboeken die deze herkenning boden.

Waar ik nog de traditionele plaatjes van goden te vinden op kalenders als enige referentiekader heb, zal mijn dochter dankzij Dharma Games opgroeien met memory en puzzels van onder andere Shiva, Hanuman, Lakshmi en Ganesha. Waar ik nog alleen Engelstalige versies kon vinden van kinderboeken over Hindoefeestdagen, zal mijn dochter dankzij Aashiqana Design opgroeien met een Nederlandstalig boek over Navratri. En waar ik de specifieke ontwerpen die ik zocht voor de kinderkamer van mijn dochter niet kon vinden, kon ik die laten ontwerpen door een illustrator als Nazrina Rodjan (zie foto). Zelfs Netflix heeft nu een serie voor kinderen over Bhim, één van de Pandava broers uit Mahabharat, het epos dat ik alleen in korrelige versie op YouTube heb kunnen bekijken.

Maar het zijn niet alleen creatieve bijdragen die een verschil maken voor de volgende generatie. Mijn dochter zal ook de vruchten plukken van sociale strijd. Dankzij de anti-zwarte piet protesten, hoeft mijn dochter niet op te groeien met zwarte piet. Als zij binnenkort naar Rotterdam of Amsterdam gaat, zal zij straatnamen tegen komen vernoemd naar de Hindostaanse verzetsstrijder, Janey Tetary. Hoe mooi is het dat ik mijn dochter nu kan omringen met figuren die op haar lijken, beelden die de rijkdom en kracht van haar achtergrond weerspiegelen. Voor haar zal dit een vanzelfsprekendheid zijn, een normaal waar de generaties voor haar voor hebben gestreden. Ook dit wil ik haar meegeven. Bewustzijn van het verleden, dankbaar voor het heden en even strijdbaar voor de toekomst.

Wil je meer weten over de genoemde concepten? Zie onderstaande info:

Dharma Games: https://dharmagames.nl/

Kinderboek Navratri: https://www.aashiqana.nl/product/3626078/navratri-kinderboek

Illustraties op maat door Nazrina Rodjan: https://hiddenlionstudio.com/

Kleine Bheem: https://www.filmvandaag.nl/serie/3301-kleine-bheem