Door Rishma Khubsing, initiatiefnemer van 3 mei, een liefdevol verzoek
Het nummer ‘Imagine’ van John Lennon raakt mij telkens opnieuw, sinds de eerste keer dat ik het lied hoorde. Net als het gedicht ‘Wan Bon’ van de Surinaamse dichter Dobru. Ze raken mij diep in mijn hart en ziel. Het triggert een verlangen naar eenheid en een gevoel van saamhorigheid dat in mij leeft. Opgegroeid in een pandit familie werd spiritualiteit een rode draad door mijn leven. Ik ben mensen gaan zien als zielen, die allen als zonnestralen zijn vanuit een goddelijke bron. Vanuit deze visie zijn alle mensen gelijkwaardig, ongeacht huidskleur, religie, culturele afkomst of sociaal economische status.
Toen ik leerde over de geschiedenis van mijn voorouders, de zogenoemde ‘contractarbeiders’, en de geschiedenis van andere mensen met een Nederlands koloniaal verleden, deed dit mij verdriet. Hoe konden de Nederlandse voorouders op deze manier omgaan met een groep mensen die anders dan hen zijn? Hoe konden zij zichzelf boven anderen, waaronder mijn voorouders plaatsen? Hun leven op meer waarde schatten ten op zichtte van het leven van hun slachtoffers? Wat ging er in hun om? Was er niet genoeg overvloed hier in Nederland? Of was er sprake van onbevredigende hebzucht? Wat was de drijfveer van de Nederlandse voorvaderen die andere mensen kochten, ontvoerde of ronselden om hen vervolgens voor niets of weinig te laten werken en onmenselijk te behandelen? De slachtoffers werden niet gezien als mensen, maar slechts als producten, als vee, als eigendom. De gevoelens en behoeften van de slachtoffers deden er niet toe. Slechts de behoeften van de kolonisator waren belangrijk. Deze leek gericht te zijn op meer en meer overvloed creëren, ten koste van anderen. De slachtoffers waren ‘de tot klein gemaakten’. Onder andere hun naam, taal, identiteit, religie en eigenwaarde werd afgepakt. Ze werden door de kolonisator als minderwaardig gezien en door hen vernederd en onderdrukt.
Onder ‘de tot klein gemaakten’ behoren mijn voorouders. In mijn opvoeding en die van vele andere nazaten van de slachtoffers van het kolonialisme zijn de koloniale sporen nog steeds zichtbaar. Net als discriminatie en racisme in de samenleving. Dit heeft bij mij gezorgd voor gemengde gevoelens, zowel boosheid als pijn en verdriet. Desondanks bleef het verlangen naar een gevoel van eenheid en saamhorigheid altijd bestaan, met alle zielen, dus ook met de nazaten van de kolonisator.
Van hieruit is 3 mei, een liefdevol verzoek ontstaan. Dit is een liefdevol verzoek aan het Nederlandse volk en de regering om een inclusieve nationale herdenkingsdag voor de gehele Nederlandse koloniale geschiedenis.
We houden een inclusieve herdenking op de Dam op 3 mei voor het leed dat de Nederlandse voorvaderen aan andere mensen en landen hebben toegebracht tijdens de koloniale tijd. Dit zou een gebaar van erkenning zijn en dit kan bijdragen aan collectieve heling en verbondenheid in Nederland.
Op 4 mei staan we twee minuten stil bij onder andere het leed wat Nederland is aangedaan tijdens de tweede wereldoorlog.
Op 5 mei vieren wij gezamenlijk de stappen die zijn genomen en de strijd die is gevoerd richting vrijheid vanuit de pijnlijke, traumatische en verdrietige gebeurtenissen uit onze gezamenlijke Nederlandse (koloniale) geschiedenis. Tegelijkertijd zijn we ons bewust dat we nog op weg naar vrijheid zijn, dit wat betreft het aanpakken van de gevolgen van de koloniale geschiedenis. We zijn er ons van bewust dat kolonialisme nooit meer mag gebeuren en dat wij nog meer mogen waarderen dat we in een mooi kleurrijk land samen leven.
Ik hoop dat dit initiatief een bescheiden bijdrage kan leveren aan meer gelijkwaardigheid en verbondenheid tussen de verschillende bevolkingsgroepen in Nederland.
“You may say I’m a dreamer, but I’m not the only one. I hope someday you’ll join us. And the world will live as one.”
Dit jaar staan we voor de tweede keer op de Dam met onze herdenking op 3 mei van 17.00 tot 20.00 uur met rituelen en lezingen uit diverse culturen met een Nederlands koloniaal verleden. Wees welkom!