Heb je dat ook weleens gehad dat je iets voorbij zag komen en dat het later opeens goed van pas kwam? Een half jaar voor mijn diagnose had ik toevallig een filmpje op Facebook bekeken waarin werd uitgelegd hoe je jezelf onder hypnose moet brengen. Dit truukje gebruikte ik op momenten dat ik veel pijn had. De pijn bleef namelijk de eerste weken aanhouden. Ik vreesde dat ik tijdens mijn gehele chemotherapie traject zoveel pijn zou hebben. Gelukkig bleek dat niet zo te zijn. Tijdens mijn eerste chemokuur kreeg mijn lijf zo’n harde opdonder, dat de twee volgende chemokuren die ik erna kreeg, meevielen qua pijn.
Wat echter niet meeviel waren de andere bijwerkingen van de eerste chemokuur. Voordat ik het traject instapte, kreeg ik een map mee. Daarin stonden alle medicijnen die ik iedere keer toegediend zou krijgen en wat de bijwerkingen daarvan konden zijn. Ik leerde al deze bijwerkingen uit mijn hoofd. Als je mij om 03.00 uur ’s nachts zou wakker maken, zou ik zo alle bijwerkingen voor je kunnen opdreunen. Zo hoopte ik er als de kippen bij te zijn, mocht er iets verkeerd gaan. Het viel mij op dat ik ook bijwerkingen had, die niet in de map stonden vermeld. Een van die bijwerkingen waren galbulten.
Ik kon hier ook geen verklaringen voor op het internet vinden en besloot het toen aan een vriendin van mij te vragen. Zij heeft een medische achtergrond en heeft daardoor meer kaas gegeten van de medische wereld dan ik ooit zal hebben. Ze vertelde me dat chemokuren en soms ook andere medicijnen alleen getest worden op witte mensen en deze bijwerkingen worden dan geregistreerd. Mensen van kleur hebben nu eenmaal een ander soort lichaam. Dat lichaam reageert daarom anders op medicatie.
Nadat ik dit had aangehoord zakte de moed mij in de schoenen: blijkbaar kon ik dus ook niet blind op de medische wereld vertrouwen. Ik moest de ziekte verslaan met een portie goed geluk. Misschien is het een geruststelling voor personen die ooit nog chemokuren zullen ondergaan. Tijden zijn nu aan het veranderen en in de VS worden nu ook personen van kleur gezocht bij het testen van medicatie. De medicatie zal daarom in de toekomst beter afgestemd zijn op personen van kleur.
De angst dat de medicatie niet goed zou aanslaan door mijn etniciteit maakte me bang. Maar juist die angst motiveerde mij om zelf op zoek te gaan naar informatie. Van huis uit ben ik een docente geschiedenis en ik probeer daarom altijd verbanden uit het verleden te zoeken, waardoor ik het heden kan verklaren. Enerzijds, kon ik me namelijk goed voorstellen dat de medische wereld niet echt geinteresseerd was in hoe medicatie werkt bij mensen van kleur. Anderzijds, begreep ik niet waarom personen van kleur zichzelf niet kandidaat stelde bij het testen op medicatie. Later kwam ik erachter dat personen van kleur vaak als proefkonijnen werden gebruikt zonder dat ze dit wisten. Zo werd zwarte mensen in de VS ooit verteld dat ze vitamineinjecties kregen, terwijl ze met iets anders werden ingeënt.
Wordt vervolgd