Het onderstaande gedicht is uit de film Kabhi Kabhi (1976) en onlangs heb ik met aandacht naar de tekst geluisterd en ik was versteld door de schoonheid ervan. Ik wilde het u niet onthouden. Let vooral op dat hij denkt met zijn hart!

Klik hier voor de tekst van Amitabh Bachan.

Kabhi kabhi mere dil me khayál átá hai.	Zo nu en dan gaat de gedachte door mijn hart.
Ki zindagi teri zulfon ki narm cháw me, guzarne páti to shádáb ho bhi sakti thi.	Dat mijn leven overspoeld zou raken met geluk als ik mijn leven zou hebben doorgebracht in de schaduw van je zachte haarlokken.
Ye ranj-o-gham ki siyáhi jo dil pe cháyi hai.	Deze zwarte inkt van verdriet en de pijn die over mijn hart heerst.
Teri nazar ki shuán main kho bhi sakti thi.	Wellicht zou het gesmolten zijn onder de heldere stralen van je ogen.
Magar ye ho ná saká, aur ab ye álam hai Ki tu nahin, tera gham, teri justju bhi nahin.	Maar dit gebeurde helaas niet en mijn gemoedsstemming is nu zo dat noch jij, noch je pijn, noch het verlangen naar jou over is.
Guzar rahi hai kuc is tarah zindagi jaise, kisi ke saháre ki árzu bhi nahin.	Het leven sjokt voort alsof het verlangen naar de ziel van wie dan ook, gedoofd is.
Ná koi ráh, ná manzil, ná roshni ká surág.	Geen levenspad, geen doel, geen teken van hoop.
Bhatak rahi hai andheron main zindagi meri.	Mijn leven drijft doelloos voort in de dorheid van dit bestaan.
Inhi andheron me reh jáungá kabhi mai kho kar.	Ik zal een keer verloren gaan in het niets.
Mai jántá hoon meri hum-nafas, magar yun hi.	Ik ben mij hiervan bewust, mijn liefste, baki ká kari.
Kabhi kabhi mere dil mein khayál átá hai.	Zo nu en dan gaat de gedachte door mijn hart.