De weinige pandits ( hoogopgeleide geestelijken, geleerden), het leeuwendeel van de talrijke karamkándi’s: uitvoerders van sanskárs (= overgangsrituelen) die zich pandits noemen, en oudere árya samáji hindoes hebben nog altijd een grote, soms overdreven bewondering voor Satyarth Prakash (1881), het hoofdwerk van Swami Dayanand Saraswati (1824 – 1883), de belangrijkste sociale en religieuze hervormer uit de tweede helft van de 19e eeuw in Brits-Indië (India). Swami Dayanand, een eminente Sanskrietgeleerde, had een strijdbersmentaliteit en verkondigde radicale correcties m.b.t. de erfelijke játi-maatschappij en het brahmaanse hindoeïsme, dat hij als een misvorming van het Vedische árya dharma beschouwde. Hoewel de invloed van Dayanand, vooral van zijn academisch opgeleide naaste medewerkers en volgelingen op het sociaal-politieke vlak relatief groot was, bleef het aantal aanhangers van de in 1875 opgerichte Arya Samaj in India zeer beperkt. Zij telde de meeste aanhangers in de deelstaten Punjab, Gujarat en Uttar Pradesh. Hans Raj (docent), Lala Lajpat Rai (medicus) en Swami Shradhanand (jurist) hebben hun hervormingsactiviteiten met hun leven moeten bekopen. Zij werden lafhartig vermoord, anderen werden door de koloniale overheid langdurig opgesloten en/of verbannen, zoals Bhai Parmanand, die indirect aan de wieg van de Surinaamse árya samájbeweging heeft gestaan. De jurist Swami Agnivesh zet al ruim 40 jaar de oude árya samáji hervormingstraditie voort. Hij schuwt geen enkel debat en discussie.
Lees verder
