De afgelopen maanden heb ik veel moeten reizen in binnen-en buitenland. Het zijn momenten waarin je in aanraking komt verschillende landen en culturen. Ook presentaties geven aan buitenlandse delegaties en onderhandelen in het buitenland leiden tot interessante inzichten. Het maakt mij wel duidelijk dat we bevoorrecht zijn in Nederland als het gaat om normen en waarden zoals de Rule of law en de democratische rechtsstaat. Grondrechten die wij in Nederland hebben, zijn niet overal vanzelfsprekend in de wereld. Natuurlijk zijn er ook in Nederland verbeteringen mogelijk en daar moeten we ook naar streven. Toch zijn dit soort uitwisselingen bij uitstek inspirerend. Je probeert ook in het buitenland iets te halen wat nuttig en bruikbaar is voor terugkomst naar Nederland. Verder is een verbreding van inzichten ook goed voor je eigen ontwikkeling en leer je nog eens goed kijken naar Nederland. Maar met al het reizen komt ook de vraag op waar voel ik mij het meeste thuis. En dat is een moeilijk te beantwoorden vraag voor een wereldburger.
Mijn reis begint in Brussel. De hoofdstad van Europa en bij uitstek de ideale plek om op uitnodiging te spreken over de Europese Unie. En natuurlijk ook om goede vrienden en kennissen te ontmoeten. Een mooi moment was een afspraak met een goede vriend die woont en werkt in Brussel. Aan de rand van de diplomatenwijk in Brussel zijn we een voetbalwedstrijd uit de Premier League gaan kijken in een Britse pub met bier en een echte Engelse bbq meal. Een fijne sfeer met personen om ons heen met verschillende nationaliteiten en waarbij het heerlijk is om de verschillende talen te horen: Frans, Engels en Nederlands. Een thuis gevoel ontstaat bij deze twee Nederlandse juristen die beiden veel reizen en op dat moment even reflecteren en genieten van een relaxte avond in onze Europese hoofdstad. Een andere stad die ik in oktober twee keer heb mogen bezoeken is die andere Europese stad waar ik eerder heb gewoond: Luxemburg. Spreken bij het Hof van Justitie is toch weer thuiskomen op een oude werkplek. Mijn presentatie daar voelde aan als een thuiswedstrijd. Eervol was dat ik ook nog een presentatie mocht verzorgen bij een gerenommeerd Europees instituut in Luxemburg. Het gaf een mooi gevoel om mensen uit 28 lidstaten bij te brengen hoe de Europese Unie werkt. En die samenwerking in Europa is zo belangrijk. Tijdens de lunch komen natuurlijk al wel snel de verschillen naar voren tussen de verschillende landen. Dat maakt Europa ook zo boeiend: diversiteit en toch samenwerken. Toen ik na mijn presentatie het gebouw uitliep, bekroop mij wel een trots moment. Zes jaar geleden bezocht ik zelf in Trier (Duitsland) een belangrijk Europees instituut waar een grote conferentie werd gehouden. De sprekers waren inspirerend en ik droomde ervan om zelf eens aan de andere kant te staan als spreker. Ik zou in de toekomst zelf eens willen spreken voor een groot Europees gezelschap. En na afloop realiseerde ik mij het. Het is mij gelukt ! Met hard werken, is een droom uitgekomen. Boeiend was ook mijn ontmoeting met een Italiaanse rechter die Nederland bezocht. Inhoudelijk ontstond er een klik en snel kwam het idee om op samen te werken. De migratiecrisis treft Italië verschrikkelijk hard. En Antonio gaf mij aan dat de Italianen geen racisten zijn, maar Italiaanse steden bestaan nu uit meer dan 30% Afrikanen en Aziaten en dat zet de verhoudingen behoorlijk op scherp. Aan structurele integratie wordt eigenlijk niet gewerkt. We hebben samen twee artikelen geschreven met een analyse over de migratiecrisis en met een aantal oplossingen. Beide artikelen (Italiaans en Engelstalig) zijn goed ontvangen in Italië en Nederland. En onze samenwerking is echt leerzaam voor ons beiden. Mijn Nederlandse directheid en aanpak is verfrissend voor de Italianen terwijl ik dan weer veel meekrijg van de Italiaanse cultuur en hun aanpak. Mijn bezoek aan Suriname was ook speciaal. Sdu Opleidingen & Events organiseerde voor het eerst een studieweek in Paramaribo. De groep verbleef in het mooie Hotel Torarica in het hartje van Paramaribo. Er werden 2 cursussen verzorgd door 4 experts en ervaren docenten in de materie. Een op het gebied van (internationaal) personen- en familierecht en een op het gebied van vreemdelingenrecht en strafrecht. Een deel van de cursus (internationaal) personen- en familierecht werd besteed aan specifieke Surinaamse thema’s en vraagstukken. Tussen beide groepen ontstond gelijk een leuke groepsdynamiek. Het was heel anders dan in Nederland. Je begon 8 uur in de ochtend met de cursus en 2 uur in de middag was je klaar. De lunch in Torarica was subliem met goede fusion gerechten. En ja om twee uur kon je je kleren uittrekken en gaan zwemmen met een cocktail erbij. Dat is echt anders dan in Nederland waar je na 5 uur klaar bent en dan weer door de files en drukte in de kou terug moet naar huis. Hoewel de ambiance goed was, merk je in Suriname toch de economische problemen en dat het recht heel anders werkt. Bij terugkomst in Nederland vallen mij gelijk een aantal prettige dingen weer op: goede organisatie, infrastructuur en planning. En de dag daarna gaf ik een lezing aan een groep Iraanse rechters. Dit was spannend, omdat bepaalde normen en waarden tussen Europa en Iran anders liggen. En toch leverde deze bijeenkomst wel een goede interactie op en heb ik het als prettig ervaren.
Als je dan thuis komt na alle activiteiten dan is het toch weer home sweet home, maar realiseer je je wat goed is in Nederland en dat er toch buiten Nederland ook voor mij home sweet home momenten zijn geweest en ik mij als wereldburger toch op verschillende plekken thuis voel.