Column Anita Nanhoe – Aflevering 3: Een zingend hart

We kennen het wel: hij moet van respectabele huize komen, geen drugs gebruiken, niet drinken, dezelfde religieuze overtuiging hebben, een mokkakleurtje, minimaal een hbo-opleiding hebben en bij voorkeur maatpakken dragen. Verder kunnen ouders nog limieten stellen aan de haarlengte, de tatoes en de piercings. Zij moet eveneens aan deze criteria voldoen. Daarnaast moet zij een onberispelijk kuis imago genieten, de kookkunsten beheersen en overtuigend volgzaamheid uitstralen. Het helpt als zij in aanwezigheid van oudere generaties iets predikt over karma en dharma. Daar kun je gegarandeerd witte voetjes mee halen! Hoe grijzer de gesprekspartner, hoe witter de voetjes.

Tja, ik was dan ook een regelrechte nachtmerrie voor de ouders van mijn eerste vriendje. Zoals ik daar naïef op de bank moppen zat te tappen om er een gezellige sfeer in te krijgen. Terwijl zij naar adem snakten vanaf het moment dat ze mij en mijn huidskleur binnen zagen lopen. Alsof dat niet genoeg was vertelde ik zonder blikken of blozen over mijn uitkeringsgerechtigde, amper religieuze ouders, mijn vaders onoverwinnelijke passie voor de fles en mijn moeders tevergeefse kooklessen aan ondergetekende. Ook mijn fascinatie voor Freud kwam aan bod, met zijn droomduidingen en verklaring van vergissingen en versprekingen. Met dat gezwets zat er in de toekomst zelfs geen droge boterham in. Karma en dharma? Dat waren woorden waarvan ik de spelling ooit nog zou leren. Nope, mijn naïeve ‘what you see is what you get’ was niet in de mode. Het resultaat was dat mijn ‘schoonouders’ in hongerstaking gingen tot mijn toenmalig vriendje de relatie verbrak. Ik weet zeker dat Gandhi andere doelstellingen beoogde met zijn voorbeeld.

Bovenstaande situatie zal voor menig leeftijdgenoot herkenbaar zijn. Jawel heren, volgens de bemiddelingsverhalen hadden jullie nooit geen druppel alcohol gezien, geen sigaret ooit vastgehouden en waren jullie hard aan het sparen voor een donkerblauw maatpak. En lady’s, jullie wisten volgens de wervingspraatjes nog niet hoe pipi eruit ziet. Niks over straalbezopen jongens en stoute meiden. Die ‘puberjaren’ bestonden niet. Zelfs eerder gehuwde vrouwen waren volgens de wervingsverhalen nog maagd (… echt waar)!

Maar wat hebben we eigenlijk geleerd van de eigen ervaringen? Want nu, twee decennia later, kom ik genoeg jongeren tegen met vergelijkbare situaties. Hun ouders hebben tal van redenen om hun partnerselectie af te wijzen: de geloofsstroming, de lengte, de breedte, de huidskleur, de opleiding, de lengte van de ouders, de kleur van de ballonnen tijdens de huwelijksvoltrekking en ga zo maar (oneindig) door. En als er niets concreets aan te wijzen is, dan is hij/zij niet betrouwbaar. Een simpele ‘Je vader heeft gerommeld met zijn mousi!’ dekt eigenlijk wel de lading. Want onze ouders rommelen wat af. En weet je waar ze dan op selecteren? Jazeker: hun gevoel! … Wat een gewaarwording hè?

En wat doen de jongeren? Die trekken zich de hysterie van de ouders aan. Drama’s, relatiebreuken en ga zo maar door. Je kunt behoorlijk scheel gaan kijken van de verhalen! En als je niet oppast, blijft je gezicht scheel staan, want de verhalen blijven ook maar komen. Ook tegenwoordig volgen veel jongeren de verwachting van hun ouders bij de vaste partnerselectie. Maar volgen zij dan ook hun hart (op den duur) daarbuiten?

Mijn neef wist deze situatie te voorkomen: ‘ik heb het geprobeerd, een licht gekleurde, slanke vriendin. Maar dat werkt niet bij mij. Ik houd van een vol postuur en een stevig kleurtje. Anders werkt mijn lichaam niet mee.’ Hij sloeg de spijker op zijn kop! Je partner is natuurlijk degene met wie je het bed deelt. Dag in, dag uit. Nacht in, nacht uit. Wie gaat daarover?
Iedere cultuur heeft een (overigens niet vaststaand) ideaalscript voor wat mooi en ambieerbaar geacht wordt. Maar wat als onze interne mens daar van afwijkt? Wat als het hart elders zingt? Wat zijn dan de consequenties? Moeten we echt allemaal op zoek naar mokkagekleurde brave Henkie-met-het-blauw-colbertje? En moeten wij echt allen dat ideaalimago nastreven? Hoe authentiek is Henkie-met-het-blauw-colbertje? Of Mientje die te pas en te onpas predikt over karma en dharma? Of moeten zij nog ontdekken dat zij niet een samenraapsel van sociale verwachtingen hoeven te zijn? Het zijn hardnekkige gewoonten, die tegen beter weten in stand houden.

Inmiddels ben ook ik op weg naar schoonmoederschap. Zo machteloos als ik ben transformeer ik bij de gedachte aan schoondochters automatisch naar een pitbullmama in een ‘attack-and-kill’ houding. Maar IK heb geleerd van de geschiedenis. Jaja, daarom mediteer ik al jaren een mantra ter verwelkoming van de aanhang: ‘Wat leuk je te ontmoeten. Kom binnen.’ Ik heb nog een paar jaar om overtuigingskracht in de intonatie te krijgen.

Maar mezelf kennende heb ik mijn kinderen ook maar voorbereid op pitbullmommie, overigens met universeel advies: benader het leven en je ouders met de nodige humor. Stel ze eerst voor aan een 40 jaar oudere seksegenoot met een zichtbare andere religie. Hou diens kunstgebit in je ene hand en hou met je andere hand zijn/haar rolstoel vast. Zeg verliefd: ‘Mag ik jullie voorstellen aan de liefde van mijn leven?’ Terwijl hij/zij een tandeloze glimlach naar je ouders werpt.

Ik garandeer je succes! Als ouders dit overleven, wordt je echte liefde bejubelend binnen gehaald. Je moet ons namelijk veel te wensen geven. Dan zijn we onwijs gelukkig als er ook maar iets van onze wensen uitkomt: authentieke tanden, jonger dan onze grootouders, gezonde armen en benen, enz. Kortom: als je hart zingt, moet je ellende agendatechnisch inplannen. Dus Radha.nl: zie hier een nieuwe dienst. We hebben een bemiddelingsbureau nodig met tandeloze rolstoelgangers en meditatiecursussen!