Door Amar K. Soekhlal

In de Hindostaanse gemeenschap is er een blinde obsessie met het zogenaamde gebrek aan zichtbaarheid. Ik hoor op de radio en in allerlei gezelschappen dat “we” zichtbaarder moeten worden. Bij mij borrelt dan de neiging op om heel hard te schreeuwen: “Doe je ogen open”. Maar dat is niet fatsoenlijk in een gezelschap. Bij deze obsessie ligt de onderliggende gedachte dat je pas succesvol bent als je zichtbaar bent in de media en de sport. Dit impliceert alsof zichtbaarheid een doel op zich zelf is. Ik zal de komende periode regelmatig interviews plaatsen met Hindostanen en andere migranten kinderen die door hard werken, het optimaal benutten van hun talenten, en een groot doorzettingsvermogen een mooie carrière hebben opgebouwd. In deze reeks interviews het verhaal van de Farma-zussen: Anu(radha), Arti, Filize  en Shanti. Vier apothekers. Een vriendschap die ontstond in 1990 op de universiteit in Utrecht en nog steeds zeer hecht is. Vier dames die een migratie achtergrond delen en hun talent optimaal hebben benut. Zichtbaarheid is daarom in mijn ogen een non issue. In deze bijdrage het verhaal van Arti die zichzelf onder andere omschrijft als 100% Hindoestaans. Veel leesplezier!

Arti Vishnudatt-Soekhlal

Ik ben Arti Vishnudatt-Soekhlal,  47 jaar oud, geboren en getogen in Rotterdam, maar definitely 100% Hindoestaans! Afkomstig uit een lerarengezin (vader, moeder en een zusje) waarin aandacht voor studie centraal stond, dus het  was niet meer dan normaal dat je 200% je best deed op school.

Gelukkig was dat voor mij geen straf: ik heb naar school gaan altijd gezien als iets leuks! Met een druk sociaal schoolleven, had ik meer dan voldoende motivatie om m’n opleidingen met goed gevolg af te ronden!

Als klein meisje was ik ervan overtuigd dat ik kinderarts wilde worden (zieke kinderen beter maken, hoe mooi is dat?!), echter kwam ik er gaandeweg achter dat helaas niet alle kinderen beter werden, en vond dat heel heftig…

Bovendien moest er ook fysiek contact zijn met zieke kinderen, iets wat niet echt bij me past…

Toch trok de medische wereld me enorm, en via via hoorde ik over de studie Farmacie. Dat leek me wel wat: mensen helpen, maar met een veilige balie ertussen…. dat sprak me wel aan!

Na het Gymnasium in Rotterdam, schreef ik me in bij de Universiteit Utrecht. Ik was de enige van mijn klas maar vond dat geen enkel probleem. Integendeel, ik stond bekend om m’n sloot vriendinnen….ik  zou er vast ook wel een paar vinden in m’n nieuwe opleiding!

En ja hoor, op de eerste dag was het al raak: daar was Anu.  Een rustig, Hindoestaans meisje (yes, nog een Hindoestaan!), op wie ik al snel afstapte om een praatje te maken. We hadden direct een klik, en die is nooit meer weggegaan. Anu heeft zich succesvol geprofileerd in het bedrijfsleven, en is een kanjer in haar tak van sport.

Al snel sloot Filiz zich bij ons aan: een Koerdische (“Let op: Ik ben géén Turkse” werd me vanaf het begin al ingeprent)  uit Rotterdam, met wie ik de jaren erna vrijwel dagelijks in de trein zou zitten en die inmiddels twee apotheken heeft bij mij om de hoek, een zakenvrouw op niveau!

Tenslotte was daar Shanti: een gedreven, serieuze,  Hindoestaanse student uit Suriname, die voor studie naar Nederland was gekomen en bij haar zus & zwager was ingetrokken. Ook zij is zeer succesvol, vandaag de dag heeft ze een prachtige apotheek in Amsterdam.

Tot zover de geboorte van ons kwartet, niet wetend dat we,  inmiddels 30 jaar verder, nog steeds  een innige band zouden hebben!

Vriendschap

Tijdens onze studie waren we onafscheidelijk: we hielpen elkaar waar nodig, waren elkaars steun en toeverlaat, maar zorgden ook voor de nodige gezelligheid! Met onze gratis OV-studentenkaart hebben we geshopt in heel Nederland, kwamen ondanks de onderlinge woonafstand graag bij elkaar thuis en werden onderdeel van elkaars familie.

We studeerden toevallig alle vier op een andere datum af, maar dat gaf niet:  op alle bijzondere momenten in elkaars leven waren we van de partij. Afstuderen, bruiloften &  geboortes, maar ook rouw en ander verdriet….als het erop aankomt waren en zijn we daar.

En dat is ook wat ons zo sterk maakt: we hoeven elkaar niet wekelijks te zien om onze vriendschap  te bevestigen. We zijn zo met elkaar vergroeid dat we weten dat we er zíjn.

Vier totaal verschillende karakters, met enorm veel wederzijds respect voor elkaar, een gezonde dosis humor, gespreksstof die nooit opraakt, en de kunst om mij te laten voelen ‘bij hen kom ik thuis, bij hen voel ik me veilig’!

Inmiddels ben ik alweer bijna 20 jaar de trotse eigenaar van een apotheek, en hebben m’n vriendinnen ieder op hun eigen wijze hun sporen dik verdiend in hun vak. Allemaal allochtone vrouwen….Powerwomen die in de Nederlandse maatschappij hebben laten zien wat ze waard zijn!

We hebben al jaren elk een eigen gezin en zien elkaar met enige regelmaat.

Wat ik mijn drie dochters in elk geval probeer mee te geven is:

Soms komen er vriendinnen langs in je leven bij wie je voelt ‘deze is heel speciaal’….Koester dit, hou ze vast….“They may not be sisters by blood, but they can become sisters by heart!”

Arti Vishnudatt