Als jong Hindostaans meisje was ik altijd erg verlegen. Ondanks het feminisme van mijn moeder en het activisme van mijn vader, voelde ik me nooit zeker genoeg om op te komen voor mezelf en mijn stem te laten horen. Ik was altijd één van de weinige gekleurde personen op een witte school of universiteit en was daardoor bang dat mijn stem er niet toe deed of niet goed genoeg was. Dat als ik opkwam voor datgene waar ik in geloofde, ik als overgevoelig of irrelevant bestempeld zou worden. De discussie over institutioneel racisme maken immers geen deel uit van onze studieboeken of opdrachten. Alles wat we lazen ging over de schoonheid van de Gouden Eeuw en de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog. We hebben altijd geleerd om witte helden te prijzen en nooit vragen te stellen over de onbekende verhalen van onze voorouders.

Het was ook pas in mijn tienerjaren, dat ik de historische context van mijn cultureel erfgoed begon te begrijpen. Want afgezien van mijn ouders, waar moest ik deze informatie vinden? En het was pas tijdens mijn familiereünie een paar jaar geleden, dat ik realiseerde dat het mijn par-adja (overgrootvader) was, die India verliet op zoek naar een beter leven en zich uiteindelijk bevond in de hel van dwangarbeid in Suriname. Het was niet honderden jaren geleden. Het onrecht staat slechts drie generaties van mij af.

Uiteindelijk heb ik het geluk gehad om mijn stem te vinden in de kunst en mijn gedachten en ervaringen te delen middels muziek. Toch blijf ik me afvragen, als een gekleurd kind nooit verhalen leest van zijn of haar geschiedenis en helden, zal hij of zij dan ooit geloven dat de stem van gekleurde jongeren er toe doet? Zou het een verschil maken als we leerden over de moed van Tetary, een vrouwelijke dwangarbeider, die als moslima een hindoekind adopteerde, omdat de moeder was overleden aan uitdroging? Een vrouw van amper 24 jaar oud, die de opstand op de plantage van Zorg en Hoop leidde in 1884 in Suriname en daarom werd gedood. Zou haar leiderschap en moed als voorbeeld dienen om jongeren van vandaag te empoweren, omdat ze nu historische rolmodellen uit de eigen gemeenschap hebben om naar op te kijken? Ik geloof van wel.

Helaas, tot op de dag van vandaag is de Hindostaanse geschiedenis afwezig is in het reguliere onderwijs en blijven de helden uit onze gemeenschap onbekend. Dus vraag ik jullie, als wij niet spreken voor onze voorouders, wie dan wel? Als wij niet de verhalen van figuren zoals Munshi Rahman Khan vertellen, wie dan wel? Als wij niet helden zoals Janey Tetary aan het licht brengen, wie dan wel?

Het is tijd voor ons om op te staan en onze eigen geschiedenis te schrijven. De erfenis van de mensen die het zwijgen werden opgelegd te herontdekken en het leven van degenen die vochten voor onze vrijheid te vieren. Ook al is Tetary niet meer onder ons, ik wil haar boodschap in leven houden en jongeren van nu aanmoedigen niet stil te blijven. Dat deden onze overgrootouders ook niet, zij vochten voor datgene waar zij in geloofden. Dus begin ik vandaag met het vieren van het leven van Tetary door muziek. Laten we haar verhaal delen en samen, het onbekende bezingen.