Naast de vele identiteiten die ik al 35 jaar lang met mij meedraag, heb ik onlangs een nieuwe dimensie aan mijn identiteit mogen toevoegen: moeder. Op 14 december 2020 kwam mijn lieve dochter Diya Tetary Mahes ter wereld. In de voorbereiding op en het proces na haar geboorte was ik enorm zoekende naar hoe ik invulling wilde geven aan het moederschap, vanuit een zelfbewuste identiteit als Hindostaanse vrouw anno 2021. In deze reeks columns deel ik mijn ervaringen, uitdagingen en inspiratie.

Sinds mijn zwangerschap en bevalling is Google mijn beste vriend(in) geworden. Mijn zoekgedrag evolueerde van “tips tegen misselijkheid” en “beste baby uitzetlijst” tijdens de zwangerschap naar zinnen die standaard begonnen met “is het normaal dat…?” (baby spuugt, baby gromt, baby om het uur wil drinken, ter info: allemaal ja) na de bevalling. Hoe fijn was het wel niet om zo’n vraagbaak 24 uur per dag tot jouw beschikking te hebben!

Ik vroeg mij meteen af, hoe hebben mijn ouders dat eigenlijk gedaan? Toen ik geboren werd was er nog geen Google. Er was zelfs nog geen internet! Kan je het je nog voorstellen? Hoe deden zij dat, opvoeden zonder digitale hulpbronnen?

“Gewoon, op gevoel,” zei mijn moeder dan.

“Maar hoe wist je of jouw gevoel juist was?” vroeg ik vervolgens.

“Gewoon, het ging vanzelf.”

Rationeel gezien weet ik natuurlijk dat vele generaties mij voor zijn gegaan zonder online hulp, dat is ook allemaal goed gekomen. Misschien is dat wel ook de valkuil van mijn generatie. De veelheid aan online informatie kan leiden tot meer vragen en onzekerheid dan antwoorden en zelfvertrouwen.

Tegelijkertijd biedt het digitale tijdperk ook veel uitkomsten die in mijn babytijd nog niet aan de orde waren. Waar mijn moeder nog de luierwissels en voedingen bijhield in “het groene boekje”, voer ik deze gegevens in op mijn telefoon in een speciale app, die grafieken en gemiddeldes genereert. Waar mijn ouders fysiek naar een winkel toe moesten gaan om babyspullen te kiezen uit een beperkt assortiment, heb ik veel online besteld bij webshops met talloze mogelijkheden.

Digitaal of niet, sommige dingen zullen echter altijd blijven. De behoefte om te horen of jouw baby ademt, de blijdschap als jouw baby naar je lacht, de heartbreak als jouw baby huilt. Andere dingen neem ik bewust mee van mijn eigen opvoeding. Als dochter van Surinaams-Hindostaanse ouders, zal mijn kind weten dat “haar diploma haar eerste man is”. 25 november 1975 zal, zoals mijn moeder ooit tegen mij zei, een datum zijn die zij nooit mag vergeten. En op 5 juni zullen wij jaarlijks een moment stilte houden om onze voorouders te herdenken die vermoord zijn tijdens de opstanden gedurende de periode van Hindostaanse dwangarbeid in Suriname.

Hoeveel ik mijn dochter ook wil meegeven, het mooist vind ik toch de lessen die zij mij leert. Ik ben altijd van de planning geweest, ik vind het fijn om te weten wat ik kan verwachten en doe daarvoor de nodige voorbereiding. Maar baby’s groeien met de dag en alles wat vandaag van toepassing is kan morgen weer anders zijn. Voor mij is het ouderschap dan ook leren loslaten en meegaan met de flow van de dag. Naast alle informatie die ik tot mij kan nemen, of het nu via Google is of via mijn familie, uiteindelijk moet ik toch luisteren naar de signalen van mijn kind en doen wat goed voelt in mijn hart. Dat is een tip die tijdloos is.