Ik neem aan dat iedereen een column over Sinterklaas verwacht. Dat lijkt ook logisch gezien de tijd en zeker gezien de maatschappelijke discussie die ermee gepaard gaat. Het is ook niet vreemd dat wij Hindoestanen er ons in mengen. Wij zijn niet op ons mondje gevallen en ik merk dat mijn generatie zijn stem ook wil laten horen. Sinterklaas is dit jaar eigenlijk niet anders voor mij als voorgaande jaren. Onze jongste gelooft er nog in, dus we doen ook ons best om dit in stand te houden. Dus dat betekent een hoop stiekem overleg en veel hoopvol gezang bij het zetten van de schoenen.

Het is te hopen dat de bijna constante stroom van afgeleverde pakketjes geen argwaan doet opwekken. Cadeaus dus, het zoeken naar het juiste speelgoed of educatieve cadeaus is een ware puzzel. Er is een enorme keuze aan zinvolle en onzinvolle spullen en ga daar maar eens de juiste uit kiezen. Het maakt me onrustig merk ik en ik vind dat lastig. Wat is het juiste cadeau, wat willen ze, wat vinden ze eigenlijk leuk? Willen kinderen, zeker de mijne, eigenlijk niet alleen maar Youtube kijken of gamen? Toch wil je iets doen waar ze iets aan hebben, terwijl het ook nog eens in het budget past….Want ja, ook de Sint heeft bij ons een budget waar zelfs de goedheiligman zich aan moet houden. Terwijl als je naar de verlanglijstjes kijkt, dit schier onmogelijk is.

Wat een stress… En dan de Sint en het feest zelf, heeft het nog bestaansrecht? De discussie is dit jaar nog heftiger als voorgaande jaren, voor en tegenstanders spreken hun mening vaker en harder uit als voorheen. Zelfs BN’ers gaan zich er openlijk over uitspreken en krijgen daarmee een hoop bijval of stront over zich heen. Wat is wijsheid, ‘het is toch een kinderfeest?’ hoor ik veel in mijn omgeving. Ik weet niet eens wat dat betekent, is het nog steeds een kinderfeest als de kinderen feest vieren en de ouders erachter staan alsof ze de barricaden opgaan, verdeelder en vervreemder van elkaar dan ooit. Mijn vrouw zei laatst bij de intocht in mijn kleine dorp nog, dat dit zeker de laatste keer zou zijn dat de Sint met zijn trouwe zwarte helper binnen is gekomen. Ik denk dat ze gelijk heeft, evolutie is een constante factor en zelfs instituten als de Sint zijn hieraan onderhevig. Dat het met horten en stoten gaat, niet letterlijk natuurlijk, is logisch. De voor en tegenstanders zullen uiteindelijk een modus vinden waarin het feest voor iedereen acceptabel is en er weer gewoon feest gevierd kan worden.

Maar wat is het alternatief voor deze stress, niet vieren? Dat is geen optie, voor mij is dit zeker geen optie.  Ik wil het ook ‘gewoon’ vieren. Misschien snap ik het gewoon niet…

Een andere optie is misschien wel hier weggaan en verhuizen. Waar zou ik naar toe kunnen? Ik volg Suriname en lees pasgeleden het nieuws dat er eindelijk een vonnis is uitgesproken over de December moorden. Er vielen mij een paar dingen op hieraan. Hoe is het mogelijk dat het zo lang heeft geduurd? Hoe kan het dat een zelf respecterend land, een democratie zich dit heeft laten overkomen. Hoe kan het dat er een president regeert die eigenlijk daar niet meer kan en hoort te zitten.

Social media loop weer eens over en ik begin overeenkomsten te zien met de Pieten discussie. Er zijn voor en tegenstanders. Men gooit meteen met stront als iemand een mening heeft die de ander niet deelt. De discussie is hard en werkt polariserend. Ook hier geven bekende mensen hun mening en ook zij krijgen de volle laag.

Maar wat maakt deze discussie dan anders dan de Pieten discussie? Is er wel een verschil? Ik zie meer overeenkomsten dan verschillen. Zwarte piet is een symbool, is de President van Suriname dat dan ook? Of is deze uitspraak van de rechter een symbolische uitspraak? Gaat er wel iets gebeuren naar aanleiding van deze uitspraak? Ik lees dat men denkt dat de president niet gaat zitten, hij komt er weer mee weg. Ik vind het moeilijk te begrijpen dat 44 jaar na de onafhankelijkheid we nog steeds dezelfde hoofdrolspelers hebben in deze discussie. Kan iemand mij uitleggen hoe dit kan? Ik snap het niet, ik weet misschien er niet genoeg van, maar toch voel ik de drang om er iets over te vinden en te zeggen. Vreemd, ditzelfde gevoel heb ik ook over het Sint feest.

Zoals ik verwacht dat het Sint feest zich evolueert, verwacht ik dit eigenlijk van Suriname ook. De uitspraak is er, de discussie woedt hevig. Ik ben benieuwd of Suriname ook met een soort roetveeg oplossing hiervoor komt.

Zijn er nog symbolen, of moeten ze allemaal weg? Of moeten ze veranderen? Zorgt de discussie ervoor dat er een nieuwe stijl feest komt? Misschien zouden we eens moeten starten met het respecteren van elkaars mening en samen naar een oplossing moeten zoeken. Misschien moeten we iemands mening over een feest, of een President ook niet altijd persoonlijk moeten nemen. Ik weet dat dit naïef klinkt, dat is het misschien ook. Toch denk ik dat er een oplossing mogelijk is.

Ik ben ondertussen moe van de stress.