Hoewel ik niet veel TV kijk en eigenlijk niets echt volg is er wel een soort televisie die mij wel boeit. Ik doel hiermee op Kook Televisie, of dit nou op 24Kitchen is, of Masterchef, ik kijk het allemaal. Of het nou op de reguliere televisie is, ik kijk ook veel kookprogramma’s op de BBC, of op Netflix (Chef’s Table is een aanrader) Ook op Social Media, is het bij mij een terugkerend thema. Ik volg een aantal geweldige chef’s, die prachtige dingen maken. Ik zeg inderdaad chef’s, kok klinkt bijna als een belediging, denk ik wel eens. Een mooi voorbeeld van een chef die ik erg waardeer is Sunil Bahadoer, 2 sterren chef van de Lindehof in Nuenen, een absolute ster. En een chef die ik met veel liefde volg in zijn avonturen.

Op zich vreemd deze fascinatie, want ik doe er eigenlijk niets mee. Mijn vrouw vraagt zich vaak hardop af waarom ik ernaar kijk, maar vooral waarom ik er niets mee doe. Hiermee doelt ze dan op het feit dat ik er nooit iets van maak. Ze vraagt zich denk ik ook af waar deze fascinatie vandaan komt.

Ik denk dat het voorkomt uit het feit dat ik koken ook echt wel leuk vind. Ik volg de programma’s eigenlijk niet om ingewikkelde technieken te leren, maar meer om ervoor te kunnen zorgen dat iets goed smaakt. Onze jongens zijn nou niet de beste eters, zeker niet als er groente, of iets wat er ook maar op lijkt op tafel komt. Wat ze dan wel lusten is Surinaams eten en toegegeven ik ben er echt geen ster in, maar een bord bruine bonen, zonder vlees, gaat er bij de mannen toch echt wel in. Toegegeven, niet het alle moeilijkste om te maken, maar het gaat om de smaak.

Op zich wel opvallend dat ze het Surinaamse eten zo goed lusten, daar ze half Hindoestaans, half Nederlands zijn. Ze zijn ook opgegroeid met de Nederlandse, of Internationale, niet zozeer de Hindoestaanse keuken. Toch, als we naar familie gaan voor een feestje of verjaardag, wordt er altijd gevraagd wat er te eten is. Roti is dan wel de grootste favoriet, dat maakt het feestje voor de mannen helemaal compleet, voor mij ook trouwens…

Ik moet ook bekennen, dat het eten voor mij ook vaak een van de belangrijkste redenen is om naar een familiefeestje te gaan. Natuurlijk is het zien van de familie DE belangrijkste reden, maar het eten is toch echt wel bijna net zo belangrijk. Nu rijst de vraag, geen bedoelde woordspeling overigens, of ik zelf dan niet Surinaams kook, zeker gezien het feit ik het zo lekker vind. Het antwoord is niet zo simpel, ja ik kook, ook Surinaams, maar helaas heb ik geen uitgebreid menu aan gerechten die ik op tafel kan toveren. Ik weet vaak wel wat erin moet, maar hoeveel en vooral wanneer is toch wel lastig. Gelukkig kan ik dan altijd mijn zussen, of mijn vader bellen die me dan helpen. Inderdaad mijn vader, die wel goed Surinaams kan koken.

Heb je dan niets geleerd van je moeder toen je jonger was? Als ik eerlijk ben eigenlijk lette ik niet altijd goed op. Als mijn moeder Roti maakte stond ik wel altijd klaar om ze op te vangen als ze van de tawa afkwamen. Hoe heet ze ook waren, ze waren toch echt het lekkerst als je ze op at terwijl je je vingers en je tong brandde. Zo waren er wel meer gerechten die ik nu echt wel mis, maar niet meer na kan maken.

Maar kijken hoe ze ze maakte, of hoeveel werk erin ging zitten, tja ik weet het wel, maar zou het denk ik niet kunnen. Ik kan het haar ook helaas niet meer vragen, dus dat is geen optie. Natuurlijk waren er zat dingen die ik als kind niet lustte, mijn zus en ik hebben letterlijk uren met zijn tweeën aan de eettafel in de keuken gezeten, om maar een hap van de bitawiri naar binnen te krijgen. En toch mis ik het nu wel, ik weet niet of ik het nu wel zou lusten, maar ik probeer het ook niet.

Is de Surinaamse keuken nog steeds een keuken die wordt doorgegeven van hand tot hand, van moeder op kind? Ik weet het eigenlijk niet. Ik weet niet of deze generatie het belangrijk genoeg vindt om dit te doen. Als ik een voorbeeld ben van mijn generatie wordt het lastig, omdat ik het zelf dus eigenlijk ook niet goed kan. En als je dan toch trek hebt hoef je tegenwoordig ook niet eens meer naar de dichtstbijzijnde Warung of Surinaamse afhaal te rijden. Ik bedoel dat iedere AH en Hema tegenwoordig wel iets Surinaams heeft. Hiermee bedoel ik zeker niet dat het hetzelfde smaakt overigens. De hoeveelheid vreemde combinaties en namen die zij geven aan hun interpretaties van de Surinaamse keuken, zijn op zijn zachtst gezegd lachwekkend.

Ik zou het eigenlijk ook wel willen leren, leren om echt Surinaams te koken. Kookboeken genoeg zou je zeggen, internet staat ook vol met gerechten, geschreven door Surinamers. Zou op zich toch net zo moeilijk moeten zijn toch? En toch houdt iets me tegen om het op deze manier te leren. Ik denk dat het komt, omdat wat ik eigenlijk het liefste wil is te leren koken als mijn moeder. Helaas is deze specifieke smaak niet te vinden in een boekje. Natuurlijk vindt iedereen dat zijn eigen moeder het beste en lekkerste kan koken, ik vind dat ook.

Ik ga blijven proberen om zo te koken, lukt dat niet dan probeer ik in ieder geval er iets lekkers van te maken. Misschien hoeft het ook niet hetzelfde te smaken als vroeger en kan een interpretatie van een gerecht ook? Misschien is de Surinaamse keuken net als zoveel andere culturele zaken ook aan evolutie onderhevig? Dus is het afhankelijk van de spullen die er te krijgen zijn, maar vooral van de smaak van mensen?

Het in leven houden van de Surinaamse keuken is niet alleen maar het hebben van kennis van een keuken. Het gaat niet altijd om de exacte hoeveelheden. De Surinaamse keuken is hier ook zeker niet van.

Het begint denk ik vooral denk ik bij het in leven houden van de keuken, dus kook het! Misschien niet exact zoals je moeder het maakte, maar kook het…