Er moet me iets van het hart…
Het is lang geleden dat ik zo geraakt werd door wat ik op tv zag als van de week. Sterker nog, nog dezelfde avond zag ik iets wat het eerste beeld nog meer versterkte en vergrootte.
Mijn vrouw en ik hebben niet veel televisieprogramma’s die we samen kijken, dat is niet erg, dat is nou eenmaal hoe het is. Waar zij houdt van real-life drama, Nederlandse series en fantastisch kan bingewatchen op Netflix en Videoland, ben ik meer de casual zapper die graag naar Sport, Engelse en Amerikaanse TV kijkt.
Nu zijn er gelukkig een aantal, programma’s die we samen kijken en we ook evenredig kunnen waarderen. Een van deze programma’s is ‘De Sleutel’. Dit behoeft wat uitleg, ‘De Sleutel’ is de opvolger van de ‘Amsterdam’ en ‘Rotterdam project’. Een programma waarin daklozen werden geholpen met het heropbouwen van hun leven en de re-integratie in de maatschappij. Prachtig gefilmd en een hoog feel-good gehalte, zeker als je ziet dat mensen die vaak buiten hun schuld om in deze situatie terecht zijn gekomen er toch bovenop komen. Mensen kregen een bedrag van 10000 euro die ze konden gebruiken om hun leven weer op de rit te krijgen.
‘De Sleutel’ is dus de opvolger hiervan, een soortgelijk programma, met het grote verschil dat mensen geen geld krijgen, maar allereerst een huis. Een prachtig initiatief, waar het idee dus is dat mensen een dak boven hun hoofd hebben. Dat is het uitgangspunt en men helpt daarna om het leven van de betrokken mensen weer op de rit te krijgen.
Vol verwachting gingen we ervoor zitten, wachtend op de introductie van de daklozen die ze zouden gaan helpen. Een voor een kwamen ze voorbij om te worden voorgesteld, zo was er een man die onder een brug sliep met zijn hond en geit. Die geit sliep bij de man op zijn matras en later in het huis ook in zijn bed… Er kwamen een jonge vrouw en een jonge man voorbij die met een beetje hulp weer hun leven op de rails konden zetten.
Toen werd de volgende dakloze voorgesteld, dit was Sunil… Sunil is hindoestaans en heeft het zwaar gehad in zijn jeugd. Sunil drinkt, heel veel en leeft op straat. Sunil is verbaal zeer aanwezig en ook vrij grof in de mond. Sunil is seksueel misbruikt in zijn jeugd en heeft dit (nog) niet verwerkt. Hij heeft verteld ook dat zijn familie hem niet heeft kunnen beschermen. Sunil loopt scheldend en schreeuwend over straat, iedereen die zijn pad kruist zal merken dat ze Sunil passeren.
Ik begin me ongemakkelijk te voelen en voel het schaamrood opkomen. Maar waarom voel ik me dan ongemakkelijk? Dit is toch maar een televisieprogramma, over mensen die je niet kent. En toch raakt het me en laat het me niet meer los. Na afloop van het programma hebben mijn vrouw en ik het erover, ze is werkzaam in de zorg en heeft bij cliënten soortgelijke problematiek zien voorkomen. Ze vraagt waarom het me niet loslaat en ik merk dat mijn ongemak voortkomt uit het feit dat Sunil in het diepste van zijn wezen lijkt te zijn geraakt en dus ook in het diepst van ziel is ‘beschadigd’. Wij hindoestanen zijn er altijd trots op dat wij een hele sterke familieband hebben. Ik ook, ik ben er trots op dat ik een hele hechte en sterke band heb met mijn familie, niet alleen met mijn gezin waar ik in ben opgegroeid, maar ook alle phoewa’s, kaka’s en mijn neefjes en nichtjes. In goede tijden vieren we feest en zijn we er voor elkaar. Gaat het niet goed, zijn we er ook voor elkaar en delen we onze zorgen. Ik zeg wel eens voor de grap, met zo’n familie heb je eigenlijk geen vrienden meer nodig. Deze hechte band maakt ook dat onze familie ons opvangnet is. Onze familie beschermt ons ook. Onvoorwaardelijk…
Dit is denk ik waar het bij Sunil is misgegaan… Als je erop rekent dat je familie je beschermt en je erop rekent dat ze er voor je zijn als het misgaat kan het je heel hard raken als je opvangnet wegvalt. Ik voel mee met Sunil. We zijn van een vergelijkbare leeftijd en kan me niet onttrekken aan de gedachte wat er met mij zou gebeuren als mijn vangnet weg zou vallen. Wat gebeurt er met je als je familie wegvalt, of als je niet meer de steun krijgt die je nodig hebt. Ik kan geen reden bedenken waarom dit zou gebeuren, maar zet me wel aan het denken.
Sunil is alleen, eenzaam en moet het zelf doen…
Later die avond zit ik op Netflix en vind ik daadwerkelijk een programma wat ik ook echt wil zien. Het is een programma van David Letterman, hij heeft Shah Rukh Khan te gast en gaat ook naar zijn huis om hem beter te leren kennen. Nou hoef ik natuurlijk niet uit te leggen wie dit is. Ik moet eerlijk toegeven dat jullie dit beter zouden kunnen uitleggen aan mij als andersom, ik ben geen Bollywood kenner. Ik ga wel kijken in ieder geval, in het ergste geval zet ik de televisie gewoon uit toch?
Het is een leuk en luchtig programma. Op een gegeven moment gaat de acteur zijn huis uit en gaat op een verhoging staan en zwaait naar de massaal toegestroomde fans. Iedereen houdt van Shah Rukh, iedereen wil dicht bij hem zijn en hij geeft de fans ook wat terug, hij zwaait en geeft ze aandacht. Het lijkt alsof het vanzelf gaat. De liefde die de mensen voor de acteur hebben is overduidelijk. Het voelt als een warme deken, zoals het ook als een warme deken voelt als je bij je familie binnenkomt.
En toch kan ik niet om de gedachte heen dat Sunil misschien ook wel gewoon liefde en aandacht nodig had…en heeft. Ik ga ze beiden volgen, hopende dat ze beide vinden wat ze zoeken
Van Sunil naar Shah Rukh, hoe een klein verschil een wereld van verschil maakt…