Pap, je hebt een dikke buik!

Dat is het eerste wat mijn zoon van 10 vanochtend tegen mij zei toen ik wakker werd.

Geweldig, bedankt jongen, goedemorgen.

Het is zondag ochtend vroeg in huize Naipal en de eerste steek onder water is al gegeven. Er was een tijd dat ik moeiteloos de hele nacht door feestte, om de volgende ochtend met minimale slaap in mijn benen, een dijk van een wedstrijd te spelen.

Tegenwoordig strompel ik naar de keuken om zuchtend en steunend een kop koffie te maken. Als je me zou zien strompelen zou je inderdaad denken dat het gisteravond een heftig feestje was en dat het behoorlijk laat is geworden. Het tegendeel is helaas waar, het was zaterdagavond 10 uur toen mijn luikjes dicht vielen, te moe om mijn glas wijn naar mijn mond te brengen.

Wijn ja, al zippend…. de tijden van klakkeloos biertjes naar achter te slaan, afgewisseld met shotjes whisky en andere lekkernijen is al een tijdje voorbij.

Waar ik vroeger met gemak drie keer per week op het veld stond om me de longen uit lijf te trainen, heb ik tegenwoordig een horloge die me aanspoort om alsjeblieft genoeg stappen te zetten op een dag. Verdorie weer mijn stappen niet gehaald gister. Bij lange na niet

Hoe ging dat vroeger eigenlijk? Mijn adjie, adja, ouders en familie die opgroeiden in Suriname hadden geen horloge om hen aan te sporen genoeg stappen te zetten. Zij moesten wel, werken op het land, werken in de bakkerij, het waren geen makkelijke tijden voor hen. Voor dag en dauw eruit, om de koeien te melken, naar de markt te gaan en ook nog eens tussen al dat werk door de kinderen verzorgen. Hadden zij niet deze opofferingen gedaan, zodat wij dat zware fysieke werk niet meer hoefden te doen. Waren zij niet naar Nederland gekomen, zodat wij meer kansen kregen? Hebben wij niet de kans gekregen om te studeren, om te leren, zodat wij niet meer op het land hoefden te werken van zonsopgang tot zonsondergang? Mijn ouders kwamen hierheen en zij zorgden ervoor dat wij die kansen ook hebben gekregen. Zij werkten hier ook hele lange dagen, ze moesten onderaan de ladder beginnen en vechten voor een paar centen meer. Zij hebben ervoor gezorgd dat we in ieder geval de kans hebben gekregen.

En ja, ik heb gestudeerd, ik heb geleerd en ik hoef niet op het land te werken. Ik heb een dak boven mijn hoofd, een gezin een auto, en een prima baan. En toch ben ik moe vandaag…

Als je er zo over nadenkt hebben wij het niet zwaar, althans we zouden het niet zwaar moeten hebben… En toch klagen wij, wat hebben wij het zwaar, wij moeten zoveel. De druk die we onszelf opleggen en opgelegd denken te krijgen door ons werk, onze omgeving en onze partners is immens…

Deze druk is voelbaar in alles. Toch ik denk dat de eigenlijke vraag is: Wie legt jou deze druk op? Is dat je baas, die vindt dat je meer en meer moet presteren. Is het je omgeving die vindt dat jij een grotere auto moet rijden. Is het je familie die vindt dat je meer kinderen moet krijgen. Nee, deze druk leggen wij onszelf op. Zij willen dit niet, wij willen het. Wij willen meer presteren, wij willen die grotere auto en dat grotere huis. Wij zijn degenen die tussen alle zelfopgelegde druk door ook nog eens meer kinderen willen. Tegelijkertijd maken we onszelf ook gek met de gedachte dat onze kinderen het goed moeten hebben. Wij gaan ze geven wat onze ouders ons niet hebben kunnen geven. Ik kan niet ontkennen dat ik deze gedachte niet heb gehad.

Dan rijst de vraag, klopt deze gedachtegang wel? Hebben wij het dan zo slecht gehad…? Er was eten, we hadden een dak boven ons hoofd en we hadden een auto. Onze ouders hebben zich een slag in de rondte gewerkt om kansen voor te creëren.

Het verschil zit hem denk ik in het feit dat zij het voor ons deden. Wij doen het voor onszelf. Wij willen laten zien dat wij deze maatschappij aan kunnen. Wij willen laten zien dat we het gemaakt hebben… Terwijl als je het goed bekijkt, dan hoeven wij niks meer te bewijzen, onze ouders hebben het namelijk al bewezen…

Het is zondag ochtend 10 uur, ik wilde eigenlijk gaan sporten, maar ik ga niet… Ik ben te moe…