Het is 1996. Het jaar welke mijn leven geheel zou veranderen. Op een ogenschijnlijk doodnormale zondag, zou ik kennismaken met een van mijn grootste passies aller tijden!  Zoals regulier, brachten wij een bezoek aan de Gurudwara (lees; tempel voor de Sikh-gemeenschap). Als driejarige begaf ik mij in vertrouwd gezelschap van mijn moederlief. Na eenmaal het heilige eten te hebben genuttigd, was het tijd om onszelf in het gezegend gezelschap te melden.

Na afloop van de Sukhmani Path, een gebed voor universele vrede, ving de zang van goddelijkheid aan. Tijdens de zogenoemde ‘Kirtan’ worden de bewoordingen van God in muzikale vorm gepresenteerd. Harmonium, zang, maar ook zeker de Tabla. De Tabla greep meteen mijn aandacht. Wat een beeldschoon instrument. Ik bewonderde hoe snel de vingers van de speler bewoog. Zo krachtig, maar tegelijkertijd zo zoet en kwetsbaar. Het leek erop alsof de Tabla en de speler met elkaar in onbegrijpelijke taal communiceerden.  Een waar spektakelstuk!

Zittend in de hal, begon ik onbewust als een gek met mijn handen op mijn knieën te slaan. Ik probeerde ook naar de speler te kijken en hem na te doen. Tussendoor raakte ik uitgeput. Hoe kon de speler het volhouden zonder grote biceps te hebben?! Had degene superkrachten? Allemaal onbevangen vragen die door mijn kleine hoofd gingen. Ik ervoer tintelingen door mijn hele lijf. Na iedere slag op mijn knieën, werd het gevoel sterker. Ik kon niet ophouden. Was ik verslaafd?! Ik werd een beetje bang. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Geen controle over mijn vingers. Toen de Shabad (lied) ten einde liep, ging het gevoel weg. Stiekem hoopte ik dat de liederen nooit zouden eindigen.  Voor even was ik in een andere wereld beland. Een wereld van ritme. Een dimensie van composities. Een element waar ik de warmte van God constant voelde.

Tegelijkertijd sprak een oude vrouw met mijn moederlief. Zij gaf aan dat haar zoon een Tabla-speler zal worden. Eerste reactie was verbazing, daar niemand in de hele familie muzikant is. Wij geloven dat als iemand op leeftijd is dat zijn of haar uitingen een bepaalde waarheid bevatten. En ja hoor, onze houten keuken was mijn favoriete plek. Trommelen op hout maakt een heel mooi geluid. Al snel mocht ik op les. Vandaag de dag, kan ik alleen maar concluderen dat de oude vrouw gelijk heeft gehad. Wat had ik haar graag willen ontmoeten. Al was het maar om haar te bedanken.

De wegen van God zijn ondoorgrondelijk en vol genade. Zo speel ik al ruim 18 jaar op dezelfde plek waar mijn held, man uit 1996 de Tabla bespeelde, de Tabla in dezelfde Gurudwara. Tijdens het schrijven van dit column, heb ik dezelfde tintelingen en adrenaline gevoeld! God bless!!!