Santoecha Rangai: 26 jaar en borstkanker – iets wat je niet verwacht (deel 5)

Reacties zijn gesloten

Eigenlijk kon ik me helemaal geen voorstelling maken van de ziekte. De enige persoon met borstkanker die ik kende was Sylvia Millecam en dat was niet echt een prettig vooruitzicht. Zij was een Nederlandse presentatrice met borstkanker maar liet zich daarvoor niet behandelen. Daarvoor in plaats volgde zij het advies van genezend medium Yomanda op. Yomanda beweerde dat Sylvia enkel een borstontsteking had en zij die wel even kon genezen. Je raadt het waarschijnlijk al, Sylvia Millecam is uiteindelijk aan uitgezaaide borstkanker overleden. Dit was gelijk een leermoment voor mij om alle goedbedoelde adviezen van derden uit de wind te slaan. Dit waren adviezen die waren ingewonnen op louche websites of sensatieartikelen. Het zal je nog verbazen hoeveel mensen er uit je omgeving opeens arts zijn geworden of kennis hebben van kanker op het moment dat je de diagnose krijgt.

Ik besloot daarom met mijn eigen boerenverstand informatie te googelen. Allereerst viel mij op dat er weinig tot geen ervaringsverhalen van mensen van kleur te vinden waren. Bij verschillende gemeenschappen is het openlijk spreken over ziektes nog veelal taboe. Het was dus eigenlijk helemaal niet gek, dat ik niet wist dat kanker ook bij mensen van kleur voorkwam. Maar dit zorgde er ook voor dat ik geen voorbeelden had om naar op te kijken. Of gewoon mensen die ik kon contacteren om eens een kopje thee mee te drinken. Bij het ziekenhuispersoneel hoefde ik hiervoor niet aan te kloppen. Zij leren tijdens hun opleiding niet dat kanker nog in een taboesfeer ligt bij sommige gemeenschap waardoor hier voorzichtigheid bij geboden is. Zo werd er tijdens de ziekenhuisafspraken meermaals gevraagd welke vormen van anticonceptie ik gebruikte, terwijl er familieleden bijzaten. Ik kan me voorstellen dat zij niet heel erg geïnteresseerd waren, in welke vormen van anticonceptie ik gebruikte.

Ook als ik googelde op afbeeldingen van vrouwen van kleur met borstkanker, kon ik niets vinden. Dit was juist belangrijk voor mij omdat ik wilde weten hoe ik na mijn borstamputatie eruit zou komen te zien. Hiervoor had ik niets aan de zoekresultaten op Google: daar zag ik alleen oude witte vrouwen met borstkanker. Daar is niets mis mee natuurlijk, maar ik was geen oude witte vrouw. Ik ben een jonge vrouw van kleur. Ik heb pigment en pigment heeft een eigen wil. Hierdoor zouden mijn littekens en daarmee mijn lijf er anders uitzien dan de plaatjes op Google. Maar hoe ik na mijn behandelingen eruit zou zien, bleef een grote vraag. Ik moest dit gewoonweg maar afwachten. Gelukkig begrijpt mijn huidige ziekenhuis deze zorgen. Zij hebben me zelfs een hand toegereikt: vrouwen van kleur met borstkanker krijgen in het ziekenhuis foto’s van mijn littekens te zien, zodat zij zich een voorstelling kunnen maken.