Santoecha Rangai: 26 jaar en borstkanker – iets wat je niet verwacht (deel 4)

Ik had verwacht dat ik te horen zou krijgen dat er niets aan de hand was. Dat ik zo gezond als een vis was en gewoon kon doorgaan met mijn leven. In plaats daarvan moest ik de komende twee weken vrijhouden voor nadere onderzoeken. We wisten nu dat ik kanker had, maar nog niet in hoeverre het al was uitgezaaid naar andere organen en lichaamsdelen. Want er was nu nog enkel een scan, een echo van mijn borst gemaakt. Van de massa die ze vonden in mijn borst hadden ze kleine stukjes opkweek gezet. Er stonden mij nog twee spannende weken te wachten.

Uit de onderzoeken die ik moest ondergaan bleek dat het geluk ditmaal wel aan mijn zijde stond. Uit de scans bleek dat de kanker al wel vergevorderd was. Want het zat al in al mijn lymfeklieren van mijn oksel,  MAAR het was nog niet uitgezaaid naar andere organen! Met volle moed keek ik de toekomst tegemoet. Niet dat ik veel andere keuze had, maar goed. Ik heb het geluk dat ik altijd positief ingesteld ben en weet hoe krachtig het menselijk brein is. Dat zou dit keer niet anders zijn. Maar niet iedereen was zo overtuigd dat ik het er goed van af zou brengen. Soms als het personeel mij vroeg of ik angstig was, riep ik steevast nee. Ik zou dit varkentje wel even wassen. Dan zag ik het personeel voorzichtig naar elkaar kijken en met hun hoofden schudden. Zij wisten namelijk wat voor pijn en nog meer ellende mij te wachten stond. Ik had daar geen idee van want ik had zoiets nog nooit eerder ondergaan of van dichtbij meegemaakt.

Die twee weken leerde ik een belangrijke les. Ook al ben je in handen van professionals, zorg ervoor dat je zelf ook nog alert blijft. Het ziekenhuispersoneel is immers ook gewoon van vlees en bloed en kan fouten maken. Zo had ik een verpleegster die tijdens de intake door haar echtgenoot werd gebeld en gewoon de telefoon opnam. Het was ook niet echt een noodgeval, gezien ze met haar man besprak wat ze als avondeten zouden klaarmaken. Door het telefoontje was ze zo van de kaart dat ze vergat om mij te vragen of ik zwanger was. Die vraag stelde ze me pas toen het contrastmiddel al een kwartier mijn aderen inliep.

Over zwangerschap en een kinderwens gesproken. Mocht je om een of andere redenen ooit de mogelijkheid krijgen om je eitjes in te laten vriezen, dan zou ik je dat  ten zeerste aanraden. De procedure stelde bij mij echt weinig voor. Ik moest mezelf enkel 3 weken lang 2 keer per dag injecteren met hormonen. Daarnaast moest ik om de dag terug naar het ziekenhuis om door middel van een echo te bekijken hoe mijn eitjes groeiden. Drie weken later werden mijn eitjes geoogst: met een soort grote naald werden de eitjes eruit gezogen. Ook die ingreep stelde weinig voor. Het duurde in totaal 10 minuten waarbij ik tot tweemaal toe pijnstilling kreeg. Daarna kwam ik in een soort uitslaapkamer te liggen om weer helder te worden. Voor de rest had ik 2 dagen een beetje pijn bij het zitten, maar dat waren alle ongemakken.

Wordt vervolgd