Shehnaaz Abdoel: Taboes deel 2 – De dingen die ons bezig houden, maar waar we niet over durven praten

In mijn blog van vorige maand heb ik het gehad over het onderwerp taboes. Ik vertelde je toen dat een taboe niets meer en niets minder is dan een onderwerp waar mensen liever niet over praten en in veel gevallen zelfs wordt vermeden. Een taboe wordt vaak gezien als ongepast, vreemd en immoreel.

Ook vertelde ik je dat een taboe verschillende functies kan hebben waaronder de ernst van het onderwerp, schuld, schaamte, angst, te weinig kennis, of te pijnlijk om over te praten.

Waar de westerse maatschappij continu in beweging is en normen en waarden veranderen, blijft de Hindostaanse gemeenschap op veel vlakken stil staan. Ik zeg niet dat ik niet trots ben op mijn cultuur en tradities, maar ik signaleer dat we op veel punten stagneren. Deze stagnaties zorgen ervoor dat ongezonde en beschadigende patronen worden doorgegeven. Neem het voorbeeld van het zwangere meisje. Als zij het gevoel had hierover te kunnen of mogen praten, had zij zichzelf misschien niet van het leven beroofd. Als zij op één of andere manier goed was voorgelicht over seks had zij misschien niet de keuze gemaakt waardoor zij op zeer jonge leeftijd in verwachting was geraakt. Als zij had geleerd hoe zij op een gezonde manier haar wensen en grenzen kon aangeven had zij wellicht sterker in haar schoenen gestaan waardoor zij nog even met seks had gewacht.

Sommige mensen zullen boos worden en sommigen zullen mij vanwege mijn ruimdenkendheid zelfs verachten, maar zoals ik de vorige keer al aangaf: laat mij nu net die vervelende blogger zijn die jouw neus op de feiten drukt. Want met alleen seksuele voorlichting komen we er niet. Er is nog zoveel meer waar wij als gemeenschap winst uit kunnen halen. Zodat wij op een gezonde manier door het leven kunnen gaan. En onze kinderen weer imperiums kunnen opbouwen zoals onze voorouders dat deden.

Maar wat zijn dan die taboes waarin wij zijn blijven hangen, waar we niet over durven te praten en die van generatie op generatie worden door gegeven?

Ik zal de meest belangrijke voor je op een rij zetten.

  • Incest en seksueel misbruik

Wat mij betreft het grootste en ergste taboe en niet alleen onder Hindostanen, maar wereldwijd en binnen elke cultuur. Incest is amoreel en verwerpelijk. Seksueel misbruik is gruwelijk en beschadigend op elke manier, zeker als het om kinderen gaat. En toch slagen we er in om dit onderwerp keer op keer in de doofpot te stoppen. Slachtoffers van seksueel misbruik zullen op deze manier nooit het lef hebben om te vertellen wat hun is overkomen, hierover te praten, een plekje te geven en enige vorm van heling te vinden.

  • Mishandeling

Of het nu geestelijk of lichamelijk is: mishandeling blijft mishandeling. Wat ik me als kind kan herinneren was dat er altijd wel iemand in de omgeving was die thuis geslagen werd, emotioneel werd misbruikt of het slachtoffer was van een narcistische partner. En altijd hoorde ik ouderen zeggen: “wij bemoeien niet, Shehnaaz, hou je mond, niets zeggen”.

  • Alcohol en drugs

Kun jij je nog herinneren dat jij je eerste peuk, jointje of biertje stiekem hebt gedaan in de pauze of bij je Nederlandse vrienden thuis? Kun jij je nog herinneren dat je in het weekend stiekem uit ging en kotsend en doodziek op de achterbank van een auto lag? En er alles aan deed om ervoor te zorgen dat je ouders er niet achter kwamen? Tot op de dag van vandaag worden jongeren tegen gehouden om te experimenteren met alcohol, drugs en het uitgaansleven. Dit verbod is soms zo erg dat jongeren op latere leeftijd compleet over de schreef gaan, omdat zij niet hebben geleerd hoe ze moeten doseren. Zij hebben geen fouten mogen maken, waardoor de kans op verslaving groter werd. Hierdoor worden zij letterlijk bestempeld als de paria’s van de familie, omdat zij voor een leven hebben gekozen dat hen uiteindelijk heeft verwoest.

  • Sociale en financiële status

“Mijn dochter gaat later arts worden”. “Mijn zoon is advocaat en woont in Ypenburg”. “Ik wil niet dat mijn zusje met een nietsnut thuis komt”. Steek je hand op als je deze uitspraken herkent. Er is niets pijnlijker dan horen van jouw eigen familie dat je minder bent, omdat je er bewust of onbewust voor hebt gekozen om die universitaire studie niet te volgen, omdat jij een voorliefde hebt voor kunst of zang. En wie bepaalt of iemand meer is omdat ‘ie een paar nullen meer op zijn bankrekening heeft staan, in een Mercedes rond rijdt en in de duurste merkkleding loopt? De ervaring leert dat mensen die een bescheiden leven lijden het gelukkigst zijn en het dichtst bij zichzelf staan.

  • Burgerlijke status

Gescheiden, samenwonend, single of een samengesteld gezin. Je zult altijd horen dat er iets aan mankeert: vooral als je alleen woont of gescheiden met kinderen bent. Het maakt niet uit hoe je je leven lijdt: getrouwd is de norm.

  • Relatieproblemen

Of je nu relatieproblemen hebt of in scheiding ligt: je zult altijd horen van de familie horen dat je bij elkaar moet blijven. Wanneer twee mensen met elkaar vechten en elkaar na jaren niet meer uit kunnen staan, zullen er altijd nog mensen zeggen: “Blijf bij elkaar, omwille van de kinderen”. Op deze manier groeien kinderen op, denkend dat het normaal is dat ouders met elkaar ruziën en apart slapen of durven jongeren geen relatie aan te gaan.

  • Seksualiteit

De Kamasutra. Het boek dat vele jaren geleden is geschreven door een Hindostaan, voor Hindostanen over liefde, seksuele levensenergie, eenwording en het beminnen van je partner. In vele andere culturen wordt er zelfs verwezen naar de Kamasutra en de vedische kijk op genot en spiritualiteit. En toch slagen we er met zijn allen in om seksualiteit als iets onreins te zien en de oren en ogen van onze kinderen te bedekken als er wordt gezoend of gevreeën op t.v.

  • Homoseksualiteit

Ik heb homoseksuele jongens en meisjes zien trouwen met het tegengestelde geslacht, omdat dit zo hoort. Ik heb gezien hoe mannen pas op hun 30e uit de kast durven te komen. Ik heb verdrietige meisjes gezien, omdat zij zich identificeerden als queer. Wat je mening er ook van is: je mag nooit, maar dan ook nooit tegen iemand zeggen dat hij zich niet mag voelen zoals hij zich voelt. “Wat zal de familie denken?” “Wat zullen je grootouders denken?” zijn vaak uitspraken die worden gedaan wanneer iemand al zijn moed bij elkaar raapt om uit te komen voor zijn geaardheid. En zelfs dan nog, wanneer ouders aangeven dat ze het hebben geaccepteerd zullen zij het onderwerp nooit uit zichzelf aansnijden. Hoe verwachten we dan van onze zonen en dochters dat zij zichzelf zullen accepteren?

  • Overspel

Hoewel het hebben van een “buitenvrouw” of “buitenman” vroeger als normaal werd gezien, zijn er nog steeds ontzettend veel buitenechtelijke relaties. Deze buitenechtelijke relaties kunnen voor sommige koppels werken, mits zij hier achter staan en hier samen uit kunnen komen. Helaas zijn er echter nog teveel mannen en vrouwen die achter gesloten deuren ongelukkig zijn, omdat hun partner niet aan hun beeld van trouw en loyaliteit kan voldoen. Ook hierin zijn er veel families die hier niet over praten waardoor het probleem blijft voortbestaan.

  • Hiërarchische structuren binnen families

“Geef nooit een grote mond”. “Spreek altijd met twee woorden”. “Spreek nooit een oudere tegen”. Dit zijn de standaard zinnen waarmee wij zijn opgevoed. Zelfs wanneer ouderen verkeerd zitten, durven wij niet tegen hen in te gaan. De jongeren die dit wel doen, worden vaak bestraft met emotionele chantage, manipulatie en gaslighting. Zij worden als respectloos en ongemanierd bestempeld. Deze ongeschreven wet ervoor dat veel jongeren en zelfs ouderen ook op de werkvloer hun mening niet durven te geven, met alle gevolgen van dien. Heb je wel eens een burn out gehad, omdat je altijd maar ja bleef zeggen en geen nee durfde te zeggen uit angst voor je leidinggevende? Dit zou kunnen komen, doordat je een zeer straffende en kritische ouder hebt gehad.

  • Interraciaal daten

Nog steeds één van de grootste taboes binnen de Hindostaanse gemeenschap. Je kunt het binnen sommige families nog steeds niet maken om met iemand thuis te komen van een ander ras of geloof. En als je dan toch thuis komt met iemand die een andere huidskleur heeft dan jij: zelfs dan wordt er onderscheid gemaakt. Hoe vaak horen we wel niet: “Ik heb liever dat mijn kind thuis komt met Nederlander dan met een buitenlander. Wat leren we onze kinderen hiermee? We marcheren mee als de zoveelste zwarte man of vrouw is dood geschoten, maar we zeggen tegen onze kinderen dat zij niet mogen thuis komen met een “kafri”. We zeggen dat we respect hebben voor onze Islamitische broeders en zusters, maar verachten hen die thuis komen met Marokkanen, Turken of Pakistanen.

  • De positie van de vrouw ten opzichte van de man

Ik heb iemand ooit horen zeggen dat God een man is. Ik heb ook horen zeggen dat God een vrouw is. Zelf ben ik iemand die het Goddelijke ziet in mannen èn in vrouwen. Ik was daarom al heel vroeg allergisch voor de uitspraak: “Omdat je een meisje bent”. Zelfs nu, op mijn 33e, brengt deze uitspraak tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. Hoeveel meisjes zijn tekort gedaan, omdat zij niet hetzelfde mochten als hun broers en neven? Hoeveel vrouwen zijn terecht gewezen, omdat zij tegen hun mannen in gingen? Hoeveel vrouwen hebben niet kunnen studeren, omdat zij moesten kiezen voor hun gezin? Hoeveel meisjes werden hoer genoemd, omdat zij seksueel aan het exploreren waren, terwijl hun broers en neven hetzelfde deden en hier stoer over spraken? We vragen haar om onze kinderen te dragen en groot te brengen, te zorgen voor haar man en voor het huishouden. We dragen haar op om haar mond dicht te houden en om te slikken wat zij voelt. De positie van de vrouw: dit is iets waar we ten opzichte van andere culturen ver in achterlopen. En als wij hier geen stappen in maken zullen er altijd meisjes zijn die zichzelf van het leven beroven en jongens die het slachtoffer worden van toxic masculinity.

  • De periode na het rouwproces

Hoewel de dood hoort bij het leven, wordt er binnen de gemeenschap gedaan of dit vreselijk, horror en gruwelijk is. Ik weet dat ik spreek voor mezelf als ik zeg dat je na de dood van een geliefde door moet gaan. Iedereen heeft zijn eigen rouwproces en iedereen is anders. Maar wat ik signaleer is dat er teveel mensen zijn die er een heel spektakel van maken tijdens een uitvaart en  er bewust voor kiezen om gewoonweg te stoppen met leven. En waarom? Zou je geliefde dat hebben gewild? Het lijkt een schande om na de dood van een geliefde verder te gaan en van al het moois te genieten dat het leven ons te bieden heeft. Maar op een of andere manier wordt dit binnen de gemeenschap gezien als niet oké, respectloos en egoïstisch.

  • Uiterlijke kenmerken

De eerste keer dat ik thuis kwam met een piercing, keek mijn familie mij raar aan. De keren dat ik naar buiten ging in een mini-rok werd ik hoer genoemd. Sommige familieleden zeiden zelfs dat ik normaal moest doen. Toen ik thuis kwam met een vriend die onder de piercings en tatoeages zat, werd ik bespot en uitgelachen. Ik had het niet in mijn hoofd moeten halen. Ik zie nog teveel mensen binnen de gemeenschap die uiterlijk erg belangrijk vinden. Die bouwvakker die zestig uur per week werkt en geen tijd heeft om naar de kapper te gaan, wil er ook glad en sexy uit zien. De moeder die zichzelf verwaarloosd, omdat ze drie kinderen in haar eentje op moet voeden, wil zich ook mooi en slank voelen. Het is zo belangrijk dat we er schoon, fris en verzorgd uit zien. En het liefst keurig en perfect. En we doen er allemaal aan mee: wanneer is de laatste keer dat jij je neef, nicht of moeder opbelde en zei: Nou, heb je gezien hoeveel die is aangekomen?!!! Kijk nou eens hoe hij/zij erbij loopt! Ik durf te wedden, dat je dit deze week nog hebt gedaan.

Ik kan me goed voorstellen dat dit stuk voor veel mensen binnen de gemeenschap in het verkeerde keelgat zal schieten. Ik zal misschien nagewezen worden en mensen zullen me niet meer mogen. Maar weet je: ik zie het als mijn plicht om mijn mensen hierop aan te spreken.

Ik zie het als mijn plicht om mijn kinderen anders op te voeden. Ik ben een Hindostaan en zoals ik altijd zeg: we moeten het beter doen. We kunnen NU kiezen om generatie vloeken te verbreken. We kunnen NU kiezen om te praten over datgene wat ons dwars zit. We kunnen NU kiezen om het gesprek aan te gaan over alles waar we zo bang voor zijn.

En al maakt iets je nog zo verdrietig. Of brengt het je verwarring. Vind je het lastig en blokkeer je als je er alleen maar aan denkt? Blijf proberen. Trilt je stem van angst? Spreek. Ben je bang voor de gevolgen? Doe het alsnog. Want je kunt jezelf en je kinderen er mee redden.

In mijn volgende blog gaan we het uitgebreid hebben over het doorbreken van taboes en generatie vloeken.

Veel liefs en stay safe deze dagen,

Naaz