Sarnamihuis

Ik kreeg een app van een goede vriend, waarin te lezen en te zien was dat achttien Amerikanen van Indiase origine voorname functies gaan bekleden in de regering Biden –Harris. Op de achttien foto’s zie je stralende mannen (6) en vrouwen (12) met een bijbehorende indrukwekkende cv en met de vermelding Indian-American. Ik heb de foto’s nader bestudeerd en ze komen mij bekend voor. Het zou zomaar kunnen zijn dat ik één van hen ben tegen gekomen op een nautá of bij de voetbalclub TAC’90 in Den Haag. Ik was wel jaloers op dit resultaat en tegelijkertijd rees bij mij de vraag, hoe is dat binnen de Hindostaanse gemeenschap gesteld? Ik wilde onderzoeken welke factoren hebben geleid tot dit eclatante succes en wat kunnen wij hiervan leren?

De Surinaamse Kweekschool (SKS) in Paramaribo, opgericht in 1949, thans Surinaams Pedagogisch Instituut (SPI) geheten, was een driejarige dagopleiding voor onderwijzers, vnl. voor het gewoon lager onderwijs (glo). Hari Rambaran studeerde aan deze onderwijsinstelling van oktober 1961 tot juli 1964. In 1961 hebben – waarschijnlijk voor het eerst – bijna vijfentwintig mulogediplomeerden uit Nieuw-Nickerie, overwegend jongens, zich op de SKS ingeschreven. Tot de Nickeriaanse meisjes behoorden o.a. Lila Badal, Hemwatie Punwasi en Wilhelmina Basropansing.

Het was tijdens de verkiezingscampagne van 2016, toen Lodewijk Asscher in debat met Geert Wilders riep: “Nederland is van ons allemaal”. Waarop Wilders repliceerde “Nederland is niet van ons allemaal, Nederland is van de Nederlanders.” Asscher stokte, maar stelde niet de vraag wie nou die Nederlanders zijn. Mijn eerste vermoeden was dat Wilders met ‘Nederlanders’ de blanke Nederlanders bedoelde, terwijl Asscher verwees naar alle burgers die het Nederlands staatsburgerschap bezaten.

In de columns die ik schrijf probeer ik mijn eigen ervaringen in de dagelijkse praktijk te koppelen aan grotere processen. Het gaat mij nooit om losstaande incidenten, maar het geheel ervan, in een bredere context, het systemische. Ik heb even de tijd genomen om te reflecteren op een aantal processen die ik in grotere en kleinere vormen de revue heb zien passeren.

Ruben Gowricharn bekleedde de afgelopen vijf jaar de bijzondere leerstoel Hindostaanse Diasporastudies aan de Vrije Universiteit (VU). Momenteel is hij Research Fellow aan dezelfde universiteit. Recent verscheen onder zijn redactie het boek Shifting Transnational Bonding in Indian Diaspora. Wij interviewen hem naar aanleiding van deze internationale publicatie en spreken met hem over de ‘verschuivingen van binding’ binnen de Indiase diaspora.

“Alles op zijn tijd” kreeg ik toegestopt. Ik was in gesprek met mijn bestie over allerhande zaken waarbij mijn ongeduld aan het licht kwam. Terwijl ik het gemak waarop de woorden werden uitgesproken voelde, hoorde ik de pijn van de lijdensweg jammeren. Ik moest het juiste moment afwachten, was het gouden advies. Parelinstructies voor hoe je dat akelige wachten volhoudt, ontbraken helaas. Vaak is het tegemoetzien van het juiste tijdstip uitputtend zwaar.