Dialoogbijeenkomst over etnische spanningen

Naar aanleiding van de etnische spanningen tussen de twee grootste bevolkingsgroepen (Afro-Surinamers en Hindostaanse Surinamers) die de laatste tijd merkbaar zijn in de Surinaamse gemeenschap in Suriname en Nederland hebben Stichting Boni en Stichting Sarnámihuis het initiatief genomen om een Zoom dialoogbijeenkomst te organiseren over deze kwestie op zondag 7 november 2021.

Lees verder

Siela Ardjosemito-Jethoe: Cultuur met kwaliteit

In augustus valt een deel van de culturele wereld over Prins Bernhard jr. en zijn vraag aan artiesten om gratis op te treden tijdens de Dutch Grand Prix op Zandvoort. Hoe haalt de beste man het in zijn hoofd om artiesten te vragen voor nop op te treden terwijl hij er aan verdient, ongelofelijk vindt men. Het excuus hier is dat het goed is voor je ‘exposure’. Je krijgt een podium en wordt gezien en dat is natuurlijk belangrijk. Artiesten krijgen wel vaker dit soort vragen, gratis optreden, alleen de onkosten vergoed krijgen, afgesproken bedragen die op het laatste moment toch naar beneden worden bijgesteld, slechte facilitering en weinig ruimte om hieruit te treden.

Lees verder

Anima Jhagroe-Ruissen: Sharing Stories

In het verhaal van mijn Nani was er geen overeenstemming tussen de man en de vrouw over wat ze met de slang aan moesten. Zoals het een male-dominated society betaamt, werd er niet naar de vrouw geluisterd. Verder, wat zegt de actie van de man om de slang te doden over onze relatie met de natuur? Alles wat eng is moet dood? Ik weiger overigens mee te gaan in dit gehollywoodiseerde anaconda-narratief. Ik ben daardoor nog steeds bang voor spinnen.
Eén van de vragen die in mij opkomt is hoe de vrouw de slang zag. Waarom mocht de slang niet gedood worden van haar? Welke betekenis gaf zij aan de slang? Als ze de slang als een heilig dier zag, zou ze dit kindje dan als een zegen zien? Zou ze het vergelijken met Ganesha en zijn olifantenhoofd?

Lees verder

Shehnaaz Abdoel: Taboes deel 2 – De dingen die ons bezig houden, maar waar we niet over durven praten

In mijn blog van vorige maand heb ik het gehad over het onderwerp taboes. Ik vertelde je toen dat een taboe niets meer en niets minder is dan een onderwerp waar mensen liever niet over praten en in veel gevallen zelfs wordt vermeden. Een taboe wordt vaak gezien als ongepast, vreemd en immoreel. Ook vertelde ik je dat een taboe verschillende functies kan hebben waaronder de ernst van het onderwerp, schuld, schaamte, angst, te weinig kennis, of te pijnlijk om over te praten. Waar de westerse maatschappij continu in beweging is en normen en waarden veranderen, blijft de Hindostaanse gemeenschap op veel vlakken stil staan. Ik zeg niet dat ik niet trots ben op mijn cultuur en tradities, maar ik signaleer dat we op veel punten stagneren.

Lees verder

Pravini Baboeram: Als het niet loopt zoals je hoopt…

“Stel je voor hoe de ideale bevalling eruit ziet,” zei de verloskundige tegen mij toen we mijn bevalplan aan het bespreken waren. “Natuurlijk zal niet alles verlopen zoals je je hebt voorgesteld, maar het helpt om een positief scenario te visualiseren.” Het enige dat ik wist was dat ik mijn partner Rakesh naast mij wilde hebben en dat ik zo min mogelijk beroep wilde doen op pijnstilling. “Heb je wel eens gedacht aan een badbevalling? Dat is een natuurlijke vorm van pijnstilling. ” De verloskundige informeerde mij over de mogelijkheden in het ziekenhuis. Het klonk allemaal zo romantisch, dat ik er bijna naar uitkeek om een klein mens uit mijn lichaam te persen.

Lees verder

Geheimen van het tuinhuis

“Misi na misi, nengre na nengre”. De juffrouw is nu eenmaal de juffrouw , en de negers zijn de negers, ieder zijn plek.
Ik vind dit één van de pakkende zinnen uit het schitterende boek van Rihana Jamaludin. Hoewel de slavernij is afgeschaft, de kleurverschillen en hiermee ook de hiërarchie in de samenleving is niet verdwenen. Integendeel! De zestienjarige Alexandra Belgrave groeit op in de kleurlingenelite van Suriname. Een leven van slavernij is haar familie door hun witte voorouders gespaard gebleven, maar toch is het toekomstperspectief van Alex beperkt. Als meisje zal ze nooit kunnen studeren, hoe intelligent ze ook is. Tijdens de vakantie ontmoet ze Ernst Martzil, die aan een geheime uitvinding werkt. Hij zit niet direct te springen op een meisje dat wil helpen, maar dan merkt hij dat hij eindelijk iemand heeft gevonden met wie hij als zijn gelijke kan praten. Het verhaal speelt zich af in 1870 en de proloog brengt al meteen de spanning erin.

Lees verder

Bris Mahabier: Ruimte voor reflectie over de staat van het Sarnámi

Kritische vragen stellen, niet alleen aan anderen, maar ook aan jezelf. Vragen o.a. over de eigen Hindoestaanse cultuur in Suriname en Nederland, de eigen culturele wensen, intenties en activiteiten. Vragen over wat er hier en daar – individueel en in georganiseerd verband – bereikt en niet-bereikt is. Vragen stellen is gemakkelijk, maar het vinden van juiste antwoorden zonder een verantwoord onderzoek niet. In deel 1 zal er in hoofdlijnen stilgestaan worden bij het Haagse verleden van de Sarnámisten. Zij die streven naar waardering van bepaalde delen van de Surinaams-Hindoestaanse volkscultuur, i.h.b. naar de emancipatie van hun moedertaal. Op de huidige staat van het Sarnámi zal in de delen 2 en 3 schetsmatig worden ingegaan. Om de leesbaarheid niet ongunstig te beïnvloeden zijn vele namen van personen, titels van publicaties, activiteiten en jaartallen weggelaten.

Lees verder

Amar K. Soekhlal: Amwá ke perwá

De Arc de Triomphe is het symbool (cinhá) van Parijs net als de Ramblas dat is voor Barcelona. Dit geldt niet alleen voor steden, maar ook voor erven (percelen, tuinen) zeker op Kwatta, grenzend aan Paramaribo. Dat kan een jhandi zijn, of een bepaalde architectuur van een huis of zoals de amwá ke perwá onze cinhá is. Cinhá van de familie Soekhlal. Ashok, mijn jongere broer, stuurde mij een foto van het achtererf van ons ouderlijk huis op Kwatta. Het erf, onze achtertuin, zag er weer prachtig uit, maar het was leeg, er ontbrak iets. Ik had het niet direct in de gaten wat ik miste? Op het achtererf van mijn ouderlijke woning, meer dan een symbool voor mij, staan er heel veel vruchtbomen zoals: een olijfboom, sirbonki, katahar, bilphut, awarrá, narjar, nibuá, salifá, kersen en ook suikerriet. Nagenoeg al deze fruit bomen zijn geplant door mijn zus Parbha, die helaas is getroffen door een hersenbloeding en nu niet meer mobiel is. Zij brengt haar dagen door in een rolstoel.

Lees verder