Herinneringen aan Gharietje Choenni

Op 17 januari 2022 is Gharietje Choenni overleden na een intensieve strijd tegen kanker. Sitla Bonoo herinnert haar als een bijzondere strijdbare vrouw. Sandew Hira heeft haar een brief geschreven op 8 september 2021. Sitla en Dew hoopten nog dat Gharietje het zou halen en ze samen bij een etentje oude herinneringen met elkaar zouden […]

Lees verder

Siela Ardjosemito-Jethoe: Meer kanten van dezelfde medaille

Afgelopen week keek ik, misschien zoals velen van jullie, de documentaire “Tot Kafri’s en Koelies gemaakten.” De documentaire kaart het vraagstuk van ontwrichting en onthechting tussen twee etnische groepen aan, Surinaamse Hindostanen en Afro-Surinamers. Waar speelt het gezamenlijke koloniale verleden een verbindende rol en waar drijft deze mensen generatie op generatie uiteen? Een moeilijke vraag om zo – één-twee-drie- te beantwoorden. Gaat het in de documentaire om de ondervertegenwoordiging van Hindostanen bij de antiracisme bewegingen en protesten zoals #BLM of #ZwartePietIsRacisme of gaat het om het uitsluiten van Hindostanen wanneer het gaat om het Surinamerschap? Deze intergenerationele verdeling, lijkt in de documentaire de boventoon te voeren en is dat eigenlijk wel terecht?

Lees verder

Kavish Sewnandan: Het verdwenen gerecht

Ik ben een enorme liefhebber van de Surinaams-hindostaanse keuken. Onze keuken kent een grote diversiteit aan vlees-, vis-, en vegetarische gerechten en wordt ook steeds populairder onder de niet-hindostaanse doelgroep. Gerechten als doks, kousenband en garnalen en bara’s zijn op steeds meer menukaarten te vinden. Echter, heeft er de afgelopen jaren een ‘stille revolutie’ plaatsgevonden die velen onopgemerkt is gebleven: varkensvlees-gerechten zijn nagenoeg verdwenen uit de Surinaams-hindostaanse keuken.

Lees verder

Anima Jhagroe-Ruissen: Hoe CTRL+ALT+IDENTITY meer werd dan een solo dansvoorstelling

Ik wil mijn eerste solovoorstelling dansen! Dacht ik. Ik wil echt superstrak dansen! Dacht ik. Ik wil leniger, slanker en sterker worden! Dacht ik. Dan kan ik mijn maatschappijkritische boodschap beter overbrengen! Dacht ik. Grappig om terug te lezen wat ik 1,5 jaar geleden voor ogen had als danseres en maker. Dat is vandaag de dag een heel ander idee geworden. Een idee dat een stuk minder uitgaat van bovenstaande modernistische verlangens waarin ik mijn lichaam slechts als een instrument zie en alleen wil shinen on stage. Als een soort prima ballerina, maar dan zonder dansgezelschap. En het is gezelschap wat ik in mijn danspraktijk vaak gemist heb.

Lees verder

Bris Mahabier: Dharma en ráchas in de Rámáyan, het ‘heilige’ epos van hindoes in Suriname en Nederland

Dharma is een basisbegrip uit het hindoeïsme, dat de ideale levenswijze, de maatschappelijke orde, of het geheel van – door de brahmaanse intellectuele elite – voorgeschreven normen aangeeft. Deze zijn o.a. in de vier Veda’s en de verschillende dharmashástra’s te vinden. In deze literatuur staan de ideale regels voor het individu en de samenleving, bijv. in Mánav Dharmshástra van Manu Maháráj (200 BCE). Dit boek was in de eerste plaats voor de drie hoogste varna’s (maatschappelijke klassen) bedoeld. Een belangrijk onderdeel van dharma is religie. Handhaving van dharma ondersteunt het voortbestaan van de maatschappelijke orde op ‘aarde’. Met ráchas bedoelen de meeste auteurs van de verschillende versies van de Rámáyan zwarte demonen, die op Shri Lanka en in delen van Zuid- en Midden-India leefden.

Lees verder

Amar K. Soekhlal: Mag een pandit een biertje doen?

Van mij wel! Als Hindoestaanse gemeenschap stellen wij hoge eisen aan een pandit. Zo moet hij/zij een vegetariër zijn, een zuiver moreel kompas bezitten, kennis hebben van de heilige geschriften, onbaatzuchtig zijn, van een borrel afblijven etc. Ik zal mijn standpunt verduidelijken aan de hand van een anekdote uit de Lokmanya Gita. God Indra had een vloek uitgesproken, dat er gedurende een periode van twaalf jaar een grote droogte in India zal heersen. Het gevolg van deze droogte was een vernietigende hongersnood. Evenals vele anderen leed ook Vishamintra (leermeester van Shri Rám bhagwán) en zijn gezin honger. Op zoek naar voedsel kwam hij aan in een dorp van de Chandáls. Deze Chandáls (zou het Sarnámi woord candál, ondeugendheid, hiervan zijn afgeleid?) aten kadaver van honden. Vishwamintra stal het achterste deel van een hond, en at het smakelijk op.

Lees verder