De online community voor de Hindostaanse identiteit
Op vrijdag 5 november houdt het Sarnámihuis om 15.00 voor het eerst een Engelstalige webinar om het internationale publiek te informeren over de Calcuttabrieven. De naam Calcuttabrieven staat voor een geheel van correspondentie tussen Hindostanen in Suriname en hun familieleden in India en Hindostanen in Suriname onderling. De verbinding met Calcutta zit in het feit dat de communicatie tussen Suriname en India verliep via Calcutta.
Lees verder
Dit artikel is het eerste deel van een bescheiden reeks over enkele reeds veranderde en veranderende aspecten van de Surinaams-Hindoestaanse cultuur. Nog altijd – ook op mijn 80e – woon ik zoveel mogelijk lezingen bij en neem ik deel aan discussies over de Hindoestaanse cultuur op studiemiddagen in Den Haag. Mijn indruk en ervaring is, dat in Den Haag in het afgelopen decennium de meeste openbare studiemiddagen en seminars over de Hindoestaanse cultuur of aspecten ervan door het Curatorium Jit Narain Lezing en Jit Narain Cultuurprijs, het Sarnámihuis, de landelijke federatie PRASNE, de Stichting voor Armen en Wezen (SAW), en de Stichting Swami Dayanand Lezingen en Leerstoel (SSDLL) werden georganiseerd.
Lees verder
Door de komst van internet en social media wordt er steeds meer besproken in onze samenleving. De digitalisering heeft er daarnaast voor gezorgd dat mensen zich minder schamen en meer van zichzelf durven te delen. Voordat we het door hadden waren bepaalde onderwerpen als same sex- of interracial dating, bevallen voor de camera en verslaving geen taboes meer. Je betrapt jezelf er misschien nog wel eens op, als je zegt dat je het niet vind kunnen dat een bepaald onderwerp wordt uitgezonden of dat het internet onze kinderen verpest.
Lees verder
Huwelijk. Zowel de dulhin (bruid) als de dulhá (bruidegom) hadden lang uitgekeken naar deze dagen en genoten zichtpaar van elkaar en van de aanwezige familie en vrienden. De dulhin straalde van geluk en de dulhá was blijmoedig zenuwachtig. Het bruidspaar had besloten om de tradities van het Hindoestaanse huwelijk in ere te houden. Het begon met de chekái. Deze plechtigheid heet eigenlijk bar-chekná: het vasthouden (voor zich reserveren) van de bruidegom.
Lees verder
Het zal u niet ontgaan zijn dat het Sarnámihuis bezig is met het project de Calcutta brieven. Deze brieven behelzen onder andere de correspondentie tussen de agent generaal in Suriname en de agent generaal in Calcutta over individuele kantráki’s in Suriname en hun familie in India. De correspondentie tussen de families in beide landen verliep namelijk door tussenkomst van de agent generaal in Suriname en de emigratie agent in India. Deze poststukken geven een opmerkelijke inkijk in het alledaagse leven van onze voorouders op de plantages verspreid over een groot deel van Suriname.
Lees verder
Sinds mijn zwangerschap en bevalling is Google mijn beste vriend(in) geworden. Mijn zoekgedrag evolueerde van “tips tegen misselijkheid” en “beste baby uitzetlijst” tijdens de zwangerschap naar zinnen die standaard begonnen met “is het normaal dat…?” (baby spuugt, baby gromt, baby om het uur wil drinken, ter info: allemaal ja) na de bevalling. Hoe fijn was het wel niet om zo’n vraagbaak 24 uur per dag tot jouw beschikking te hebben! Ik vroeg mij meteen af, hoe hebben mijn ouders dat eigenlijk gedaan?
Lees verder
Binnen de samenleving gelden er verschillende regels, soms expliciete regels zoals verkeersregels, wetten en bedachte regels door bijvoorbeeld de overheid denk hierbij aan de Covid-regels of aan regels in het openbaar vervoer. Er zijn veel meer ongeschreven regels, de impliciete regels waarvan we denken dat we die gezamenlijk dragen. Dat gaat over hele subtiele zaken, bijvoorbeeld wie zich een ruimte vanuit de eigen beleving meer mag toe-eigenen, of hoe hard er gesproken mag worden (denk aan de wachtkamer bij de huisarts of een museum), wat er wel of niet gezegd mag worden of hoe je mensen groet of aanspreekt en bijvoorbeeld wat wel of niet gepast is om te zeggen. De serie The Office (te bekijken via Netflix) geeft exemplarische voorbeelden van de geschreven en ongeschreven regels van een kantoorcultuur.
Lees verder
Het Sarnámihuis is verheugd om twee nieuwe columnisten aan jullie voor te stellen! Shehnaaz en Anima Jhagroe-Ruissen. Graag vertellen we iets meer over deze twee talentvolle en maatschappelijk betrokken dames.
Lees verder
Toen ik het voorproefje over Ashanti in de Indian History Month zag, werd ik meteen enthousiast … en teleurgesteld. Helaas zijn hun artikelen nog steeds relevant. Maar ik ben dankbaar dat ik ze nu ken. De strijd voor emancipatie, gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid die vrouwen van kleur in Nederland voeren lijkt soms eindeloos. Maar wat de Ashanti-artikelen ook laten zien is veerkracht, moed en saamhorigheid in deze strijd. Als een eerbetoon aan de vrouwen die ons voor waren, wordt Ashanti opgenomen in mijn danstheatervoorstelling CTRL + ALT + IDENTITY.
Lees verder
Mijn oudste dochter was negen maanden oud toen ik voor het eerst tegenover een Hindostaanse arts op het consultatiebureau zat. Ik had eigenlijk een gevoel van solidariteit en saamhorigheid moeten krijgen, maar ik voelde me eerder gespannen en geïntimideerd. Want hoe vaak zeggen we wel niet: “Ik wil niet bij een Hindostaan”? Mijn gevoel werd helaas bevestigd. Ik werd die ochtend een beetje afgebrand, want als ik de arts moest geloven deed ik letterlijk alles verkeerd. Ik had het niet in mijn hoofd moeten halen om mijn dochter vegetarische “curries”, bitterblad en gemberthee in de ochtend te geven.
Lees verder
Ik geloofde haar niet en nog minder mijn oren. Dat kon niet waar zijn, nee. Ze zat in het laatste jaar van de Hbo-opleiding. De schriftelijke tentamens waren achter de rug, die vakken had ze met dikke voldoendes afgerond. Een ijverige studente, vanaf het prille begin van haar schoolperiode schitterde ze altijd met haar prestaties boven anderen. Overigens viel ze niet op, of ze deed haar best niet om op te vallen. Een zeer bescheiden meiske, het onberispelijke resultaat van een keurige opvoeding.
Lees verder
Door tal van virologen is in koor uitgedragen dat vaccineren de enige uitweg is uit deze coronapandemie. Uit mijn eigen waarneming kan ik concluderen, dat ze gelijk hebben gekregen. Inmiddels zijn de voetbalstadions weer ouderwets vol, de kantoren gaan weer deels open, de vakanties lonken, we mogen weer naar een nautá, weliswaar tot maar 24.00 uur, maar we mogen meer. Je wordt in de instellingen (cafés, restaurants, musea, theaters enz.) alleen toegelaten als je beschikt over een coronabewijs dat je in je CoronaCheck-app kunt maken. Dit is een QR-code op basis van een test, herstel of vaccinatie. Ik heb gelijk een QR-code aangemaakt zodra het mogelijk was. Het is zo simpel, dat een kind de was kan doen.
Lees verder
“Wat? Nee! Dat kan toch niet?!” Dit was de reactie toen we mijn zwager in Suriname vertelden dat onze dochter naar de kinderopvang zou gaan. Ze was drie maanden oud toen mijn verlof erop zat en ik weer aan het werk zou gaan. “Maar dat kan toch niet, ze is nog zo jong! Nee man, laat die opvang. Ik ga familie regelen uit Suriname die voor haar komen zorgen.” Mijn zwager wilde niets van de kinderopvang weten. Ik begreep hem wel. Het idee van kinderopvang is natuurlijk mooi, maar wat wij in Nederland “kinderopvang” noemen, wordt in Suriname vaak gewoon “familie” genoemd. “It takes a village to raise child” is ook in onze gemeenschap van toepassing.
Lees verder