Jaswina Elahi is geboren in Eindhoven en getogen in Den Haag. Ze is getrouwd en heeft twee dochters van 8 en 10 jaar. Ze studeerde Kunst en Cultuur Wetenschappen aan de Erasmus Universiteit en promoveerde in 2014 aan de Universiteit van Tilburg op een proefschrift over sociale en digitale netwerken van jongeren.
Lees verderKavish Bisseswar: Kandidaat Tweede Kamer lid voor de PvdA
Op 26 maart 2021 zijn de Tweede Kamerverkiezingen. Ondanks corona gaan de verkiezingen gewoon door. Dit jaar doen er 37 partijen mee aan deze verkiezing. Er zijn een aantal nieuwe partijen, maar de traditionele partijen zoals onder andere PvdA doen ook mee aan de verkiezingen. Op de lijst van de PvdA staat Kavish Bisseswar op de 14e plek, een hoge plaatsing die kansen biedt om gekozen te worden. Bij de laatste verkiezing in 2017 haalde de PvdA 9 zetels en uit de laatste peilingen van Peilingwijzer blijkt dat het aantal zetels kan variëren tussen de 12 en 14. Het Sarnámihuis heeft een interview gehouden met deze jonge, ambitieuze Hagenaar met Surinaamse achtergrond.
Lees verderWebinar over godsdienst en recht met Dr. Geetanjali Srikantan
Dr. Srikantan publiceerde een studie met de titel: Identifying and regulation religion in India. Law, History and the Place of Worship (Cambridge University Press, 2020). Daarin gaat ze in op de manier waarop godsdienst gereguleerd wordt door wetgeving op basis van inzichten uit de post-koloniale theorie en rechtstheorie en rechtsgeschiedenis.
Lees verderIndo-Amerikanen, een voorbeeld!
Ik kreeg een app van een goede vriend, waarin te lezen en te zien was dat achttien Amerikanen van Indiase origine voorname functies gaan bekleden in de regering Biden –Harris. Op de achttien foto’s zie je stralende mannen (6) en vrouwen (12) met een bijbehorende indrukwekkende cv en met de vermelding Indian-American. Ik heb de foto’s nader bestudeerd en ze komen mij bekend voor. Het zou zomaar kunnen zijn dat ik één van hen ben tegen gekomen op een nautá of bij de voetbalclub TAC’90 in Den Haag. Ik was wel jaloers op dit resultaat en tegelijkertijd rees bij mij de vraag, hoe is dat binnen de Hindostaanse gemeenschap gesteld? Ik wilde onderzoeken welke factoren hebben geleid tot dit eclatante succes en wat kunnen wij hiervan leren?
Lees verderHaridat Rambarans parivartan: zijn ontwikkeling van árya samáji hindoe naar atheïst – Episode 2
De Surinaamse Kweekschool (SKS) in Paramaribo, opgericht in 1949, thans Surinaams Pedagogisch Instituut (SPI) geheten, was een driejarige dagopleiding voor onderwijzers, vnl. voor het gewoon lager onderwijs (glo). Hari Rambaran studeerde aan deze onderwijsinstelling van oktober 1961 tot juli 1964. In 1961 hebben – waarschijnlijk voor het eerst – bijna vijfentwintig mulogediplomeerden uit Nieuw-Nickerie, overwegend jongens, zich op de SKS ingeschreven. Tot de Nickeriaanse meisjes behoorden o.a. Lila Badal, Hemwatie Punwasi en Wilhelmina Basropansing.
Lees verderRaciale beelden in Nederlands burgerschap
Het was tijdens de verkiezingscampagne van 2016, toen Lodewijk Asscher in debat met Geert Wilders riep: “Nederland is van ons allemaal”. Waarop Wilders repliceerde “Nederland is niet van ons allemaal, Nederland is van de Nederlanders.” Asscher stokte, maar stelde niet de vraag wie nou die Nederlanders zijn. Mijn eerste vermoeden was dat Wilders met ‘Nederlanders’ de blanke Nederlanders bedoelde, terwijl Asscher verwees naar alle burgers die het Nederlands staatsburgerschap bezaten.
Lees verderColumn #16 BANG
In de columns die ik schrijf probeer ik mijn eigen ervaringen in de dagelijkse praktijk te koppelen aan grotere processen. Het gaat mij nooit om losstaande incidenten, maar het geheel ervan, in een bredere context, het systemische. Ik heb even de tijd genomen om te reflecteren op een aantal processen die ik in grotere en kleinere vormen de revue heb zien passeren.
Lees verderShifting Transnational Bonding in Indian Diaspora
Ruben Gowricharn bekleedde de afgelopen vijf jaar de bijzondere leerstoel Hindostaanse Diasporastudies aan de Vrije Universiteit (VU). Momenteel is hij Research Fellow aan dezelfde universiteit. Recent verscheen onder zijn redactie het boek Shifting Transnational Bonding in Indian Diaspora. Wij interviewen hem naar aanleiding van deze internationale publicatie en spreken met hem over de ‘verschuivingen van binding’ binnen de Indiase diaspora.
Lees verderGeef de tijd wat tijd
“Alles op zijn tijd” kreeg ik toegestopt. Ik was in gesprek met mijn bestie over allerhande zaken waarbij mijn ongeduld aan het licht kwam. Terwijl ik het gemak waarop de woorden werden uitgesproken voelde, hoorde ik de pijn van de lijdensweg jammeren. Ik moest het juiste moment afwachten, was het gouden advies. Parelinstructies voor hoe je dat akelige wachten volhoudt, ontbraken helaas. Vaak is het tegemoetzien van het juiste tijdstip uitputtend zwaar.
Lees verderFour More Shots Please!
Het is coronatijd en ik heb vrienden die daardoor ook aan bingewatchen doen. Mijn vriend Ranjit wees mij op een serie met de bovengenoemde titel op Amazon prime. Hij zei: ”Bahut bissál hai”. Ik vroeg niet: “Wat bissál hai”? omdat ik nooit twijfel aan zijn recensies omdat hij altijd heel rationeel naar films kijkt, dus zocht ik die serie op. Ik dacht, gelet op de titel, zal het een Amerikaanse serie zijn, maar het is een Indiase serie die zich in Zuid Mumbai afspeelt, een van de rijkste gebieden van India, een land met een gigantische ongelijkheid. De serie is een kopie van Sex and the City, niet mijn genre, maar deze is de moeite waard.
Lees verderHaridat Rambarans parivartan: zijn ontwikkeling van árya samáji hindoe tot atheïst
Dit is geen zuiver biografisch artikel. Bepaalde biografische facetten komen aan de orde. Er is getracht om globaal en selectief bepaalde delen van de school- en de studietijd van en de interessante religieuze route, die Hari(dat) Rambaran heeft afgelegd, vast te leggen. Een ‘spirituele’ (ik gebruik dit modewoord met aarzeling) route, misschien is het beter om te spreken van een religieuze kennisontwikkelingsgang, die als vertrekpunt Vaidik dharma heeft, een maatschappelijk-religieus stelsel gebaseerd op de Vedische literatuur, zoals gepraktiseerd door zijn ouders, m.n. zijn vader die in Den Haag als pandit werd aangeduid.
Lees verderEdgard Panday – Pandero
Een van de aspecten van het Hindoestaans erfgoed is muziek. Behalve aan muziek kan je onder andere denken aan dans, architectuur, rituelen, gebedshuizen en zo kan je nog een paar onderwerpen benoemen. Een van de onderwerpen, die mij intrigeert, is muziek. Toen ik in 1974 naar Nederland kwam, waren er een paar bandjes die in heel Nederland optraden. Ik reisde ze vaak achterna om het Surinaams thuisgevoel te ervaren. In de diverse steden had je verschillende muziekformaties met bekende zangers en zangeressen. Deze bands hebben een grote bijdrage geleverd aan het creëren van een thuisgevoel in Nederland. Ik zal dit jaar beginnen om een aantal van die markante figuren uit die periode te portretteren. Ik begin vandaag met de heer Edgard Panday van de band Pandero.
Lees verderDiscussie over de Surinaamse geschiedschrijving
Prof. Chan Choenni heeft een artikel gepubliceerd over de Hindostaanse geschiedschrijving waarin hij Prof. Ruben Gowricharn bekritiseerd. Gowricharn heeft een weerwoord geschreven, die het Sarnámihuis publiceert. Het Sarnámihuis wil de discussie over de Hindostaanse geschiedschrijving bevorderen en stelt iedereen in staat hun bijdragen te leveren. Hun mening is voor hun rekening, en niet voor rekening […]
Lees verderAmar K. Soekhlal: Reflectie op Diváli
Diváli, het feest van bezinning, is alweer achter de rug, tijd voor reflectie. Als Sarnámist observeer ik hoe men met onze Sarnámi cultuur omgaat, zowel in Suriname als in Nederland. Ik vind dit belangrijk omdat onze Sarnámi cultuur ons Hindostaans Surinamerschap uitdrukt, onze leefcultuur is en onderdeel is van onze identiteit.
Lees verderRieshma Badloe: Mandirs hebben het financieel zwaar
In september berichtte het NOS over de financiële gevolgen van Corona voor gebedshuizen. Hoe groot de financiële impact is voor gebedshuizen van diverse religieuze denominaties is niet bekend. In deze bijdrage worden de financiële gevolgen besproken voor mandirs binnen de Hindoegemeenschap in Nederland. Een inventarisatie langs een aantal mandirs bevestigt het idee dat er zorgen zijn over de financiën. De forse terugloop in het bezoekersaantal ten gevolge van de Coronarichtlijnen voor bijeenkomsten leidt tot een forse daling in inkomsten, terwijl de vaste lasten vrijwel gelijk blijven. Besturen van mandirs zijn pessimistisch gestemd voor de toekomst. Sommigen spreken inmiddels hun reserves aan en anderen vrezen hetzelfde lot. Voor mandirs geldt dat er een causaal verband is tussen het aantal bezoekers en de inkomsten die worden genereerd. Hoewel sinds 1 juni de deuren weer zijn geopend voor een beperkt aantal mensen (eerst 30 toen 100 en nu weer 30) in combinatie met de anderhalve meter maatregel, is optimale benutting van de capaciteit niet aan de orde. Zelfs het aantal van 30 wordt vaak om uiteenlopende redenen nauwelijks gehaald. Zo is er een groep die het vanwege het Coronavirus niet durft te komen. Vooraf reserveren vindt men ook lastig. Intussen zijn de wekelijkse diensten ook online te volgen. Dit gemak maakt dat men steeds minder de moeite neemt om fysiek aanwezig te zijn in de mandirs.
Lees verderRakish Naipal: Out of Office
Het is al even geleden dat u van mij gehoord heeft. Zoals hoogstwaarschijnlijk ook bij u, is er bij mij een hoop gebeurd de afgelopen tijd. Sommige goede dingen, ook een paar slechte. Het is een tijd geweest waarin ik heb nagedacht en een hoop dingen voor mezelf ter discussie heb gesteld. Eigenlijk passeerde alles de revue. Dingen die ik deed, of niet deed. Ik vroeg me af waarom ik het eigenlijk deed, of niet. Soms tot in de treure heb ik nagedacht over waarom ik dingen deed en probeerde zo er voor mezelf achter te komen of ik deze dingen wel wilde doen. Dit varieerde van het me afvragen of ik mijn werk nog wel leuk vond, tot het niet sporten. Gelukkig vind ik mijn werk nog steeds heel leuk en ben ik iets meer gaan sporten. Het mag nog geen naam hebben, maar iedere stap, hoe marginaal ook is er een. Ook het schrijven van de maandelijkse column kwam voorbij. Vind ik het nog wel leuk, waarom doe ik het eigenlijk, bereik ik hiermee wat ik wil bereiken? Het antwoord hierop is dus ja, anders was u deze column nu niet aan het lezen.
Lees verderBris Mahabier: Fragment 7 van mijn opa’s biografie
In Magenta (Wanica, Suriname), in de volksmond Kofroláboiti of kortweg Kofrolá genoemd, had ik als schoolkind geen of nauwelijks huiveringwekkende verhalen over semar ke per (kankantriboom, ik gebruik gemakshalve deze tautologische aanduiding), bhút-prét (boze geesten), spoken bijv. bákru’s en andere boosaardige bovennatuurlijke verschijnselen en krachten gehoord. Dit soort verhalen werden door de plaatselijke árya samáji hindoes fel bestreden. Het bestaan van spoken werd consequent ontkend en tegengesproken. Dat was een van hun stokpaarden op het vlak van godsdienst. Alleen in de sanátani gezinnen dacht men anders over deze onderwerpen. Mijn opa was toen nog een sanátani hindoe, maar hij had mij nooit verteld, dat er geesten bestonden en ronddwaalden, die bezit konden nemen van het lichaam van een lid van de eigen familie of dat van vreemde mensen om hun wensen kenbaar te maken. Deze geesten konden mensen ziek maken.
Lees verderSiela Ardjosemito-Jethoe: een lichte voorkeur voor donker – #identiteit #blm #colorism #ZWART
Karia, Kala, Blacka, Black, Schwartz, Noir, Niger, Zwart, welke verbinding leggen we met deze kleur en waarom? Hoe verhouden wij er ons toe, welke betekenis krijgt het en welke context speelt mee? Ik heb er de afgelopen dagen veel gesprekken over gevoerd. Deze gesprekken centreerden zich soms rond identiteit en herkenning en in andere gevallen ook rond verbazing en verwondering. Een mooi moment dus om mijn lichte voorkeur voor donker eens te verkennen.
Lees verderLivecast: Contractarbeid en Hindostaanse Strijd
Op maandag 23 november organiseert het Sarnámihuis naar aanleiding van de Calcuttabrieven in samenwerking met Pakhuis de Zwijger de livecast “Contractarbeid en Hindostaanse Strijd”. Wat vertellen de Calcutta brieven ons over de link tussen geschiedenis van slavernij en contractarbeid? En op welke manieren is de huidige generatie bezig met emancipatie & deze geschiedenis?
Lees verderRieshma Badloe: Lichtpuntjes in Coronatijd
Met Diváli mis ik nog altijd de sfeer van het feest in Suriname. De voorpret, de voorbereidingen geven je al een gelukzalig gevoel. Vergelijk het maar met Kerst. Op de dag zelf kun je zo intens genieten van de vele dia’s (lichtjes) in de donkere nacht, die op de balkons en in de tuinen worden aangestoken onder het genot van de bijzondere vegetarische hapjes die speciaal zijn bereid. Als kind probeerde je ervoor te zorgen dat de dia’s zo lang mogelijk bleven branden door steeds geklaarde boter (ghee) bij te doen. Dat brengt namelijk geluk wordt gezegd. Lessen leren of huiswerk maken bij het licht van een dia zou ook heel goed voor je intellect zijn volgens mijn ouders.
Lees verderAmar K. Soekhlal: De prijs van geluk (deel 3)
Vorig jaar september verscheen een roman getiteld De Prijs van Geluk (Uitgeverij Aspekt). De titel is opmerkelijk, maar nog bijzonder is dat de auteur, Ruben Gowricharn, hoogleraar Hindostaanse Diaspora Studies, is aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Nu, een jaar later, gaat Sarnámihuis in gesprek met de auteur over dit boek. In de vorige twee aflevering heb ik met de schrijver gesproken over het belang van het boek en waarom een hoogleraar die aardig wat wetenschappelijke publicaties – overigens over uiteenlopende onderwerpen op z’n naam heeft staan (zie https://www.promotiekamer.nl/wp-content/uploads/CV_RG2020.pdf) – op het idee om een roman te schrijven? In deze laatste aflevering praat ik met de schrijver hoe de roman is ontvangen in de samenleving?
Lees verderBris Mahabier: Fragment 6 van mijn opa’s biografie
Mijn 58-jarige áji (oma van vaderskant) overleed in onze woning in Magenta in 1948 na een kortstondig ziekbed. Wat haar precies scheelde, is mij nooit verteld. Misschien heeft onze familie dit ook niet geweten. Zes van oma’s dochters en andere familieleden hebben haar laatste dagen en sommigen ook haar ultieme levensuren in de nacht meegemaakt. Eigenlijk was er geen sprake van een doodsbed in de letterlijke zin van het woord. We hadden in die tijd geen echte ledikanten. Een ieder van ons gezin sliep op de grond op onderlakens van losgemaakte en aaneen genaaide lichtbruine rietsuikerzakken van jute en met daarop een laken gemaakt van Amerikaanse meelzakken van wit en stevig katoen. Ook onze dekens waren thuis door mijn moeder en een tante van hetzelfde materiaal vervaardigd. De tarwemeel kwam van St. Paul-Minneapolis in de VS. Alleen onze opa sliep op een khatiyá.
Lees verderAmar K. Soekhlal: ‘Surinamers harder getroffen door virus dan andere migrantengroepen’
Woensdag 14 oktober jl., ik had net gegeten en mij geïnstalleerd voor de televisie om naar de actualiteitenprogramma’s te kijken. Een dag eerder had Mark Rutte aangekondigd dat Nederland in een gedeeltelijke lockdown gaat. De maatregelen gingen mij echter niet ver genoeg, omdat ik mij mateloos irriteer aan het gedrag van een deel van de Nederlandse jeugd.
Lees verderSiela Ardjosemito-Jethoe: Awkward – een column over #culturalisatie #tokenisme #identiteit
In 2007 werkte ik al een tijdje voor De Haagse Hogeschool eerst op freelance basis en later in vaste dienst. Ik heb er in totaal 15 jaar gewerkt en verschillende functies bekleed. Ik begon als vaardighedendocent en werd in de loop der tijd grondlegger van de leerlijn rond diversiteit en inclusie. Als docent/onderzoeker bij het lectoraat Burgerschap en Identiteit, als hogeschooldocent en als teamleider heb ik me kunnen ontwikkelen binnen mijn vakgebied en vaardigheden daarbuiten kunnen opbouwen. Bitterzoet kijk ik terug op die tijd, ik was in 2007 in mijn team de enige persoon van kleur en het gesprek voeren over diversiteit, daar was weinig ruimte voor.
Lees verderSiela Ardjosemito-Jethoe: Die bakt er niks van… – een column over #privilege #uitsluitingsmechanisme #inclusie
Daar staat hij dan, zijn kraak witte koksbuis matched bij zijn witte huid, zijn scherpe gezichtstrekken, kleurrijke bril, dat Brabantse accent en zijn zilverwitte haren. Hij babbelt er flink op los. Links van hem staat een prachtig kind, een jaar of 12 moet ze zijn, ze heeft blonde krullen, blauwe ogen en een getinte huid, ze luistert voor ze spreekt. Samen staan ze achter het aanrecht en ze maken twee taarten, een Eksikuku en een Fiadoe. De laatste spreekt hij steevast uit als Fi-a-Doe met de nadruk op Doe.
Lees verderFarma zussen: het verhaal van Shanti
In deze reeks interviews het verhaal van de Farma-zussen: Anu(radha), Arti, Filize en Shanti. Vier apothekers. Een vriendschap die ontstond in 1990 op de universiteit in Utrecht en nog steeds zeer hecht is. Vier dames die een migratie achtergrond delen en hun talent optimaal hebben benut. Zichtbaarheid is daarom in mijn ogen een non issue. In deze bijdrage het verhaal van Shanti die onder andere deelt zich verloren te hebben gevoeld in een collegezaal met 150 studenten.
Lees verderFarma zussen: het verhaal van Arti
In deze reeks interviews het verhaal van de Farma-zussen: Anu(radha), Arti, Filize en Shanti. Vier apothekers. Een vriendschap die ontstond in 1990 op de universiteit in Utrecht en nog steeds zeer hecht is. Vier dames die een migratie achtergrond delen en hun talent optimaal hebben benut. Zichtbaarheid is daarom in mijn ogen een non issue. In deze bijdrage het verhaal van Arti die zichzelf onder andere omschrijft als 100% Hindoestaans.
Lees verderFarma zussen: het verhaal van Anu
In deze reeks interviews het verhaal van de Farma-zussen: Anu(radha), Arti, Filize en Shanti. Vier apothekers. Een vriendschap die ontstond in 1990 op de universiteit in Utrecht en nog steeds zeer hecht is. Vier dames die een migratie achtergrond delen en hun talent optimaal hebben benut. Zichtbaarheid is daarom in mijn ogen een non issue. In deze bijdrage het verhaal van Anu over onder andere het sluiten van vriendschappen met niet-autochtone studenten.
Lees verderBris Mahabier: Fragment 5 van mijn opa’s biografie
Zeer waarschijnlijk heeft zich – langzamerhand of spontaan – een liefdesrelatie tussen mijn áji (oma van vaderskant) en mijn adoptie-opa Pulloo Debi ontwikkeld. Hierover heeft niemand in onze familie mij iets verteld. Niet alleen de oudere zusters van mijn vader, maar ook de tien Hindoestaanse immigranten (kalkattiyá’s) in Magenta evenmin. Wisten zij niet wat er gebeurd was, of waren zij solidair met mijn opa? Mijn áji (oma) beviel op 35-jarige leeftijd in Magenta in 1925 van haar zevende dochter, die Parbhoedei (Godsgeschenk) werd genoemd en haar laatste, achtste kind was. Wie veronderstelde, dat de geboorte van deze baby een geschenk, een gift of gunst van God was? Misschien niet mijn áji. Dit durf ik oneerbiedig te vermoeden. Zij had al zes dochters, terwijl mijn ájá (opa) tot dan toe ongehuwd en kinderloos was. Kwam de naam Parbhoedei misschien van hem? Of toch van R. Doebe, onze familiepandit? Wilde mijn opa misschien met de keuze van deze voornaam uiting geven aan zijn gevoelens van dankbaarheid voor God die hem vaderschap geschonken had? Overledenen kunnen geen antwoorden geven.
Lees verderAmar K. Soekhlal: De prijs van geluk (deel 2)
Vorig jaar september verscheen een roman getiteld De Prijs van Geluk (Uitgeverij Aspekt). De titel is opmerkelijk, maar nog bijzonder is dat de auteur, Ruben Gowricharn, hoogleraar Hindostaanse Diaspora Studies, is aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Nu, een jaar later, gaat Sarnámihuis in gesprek met de auteur over dit boek. In de vorige aflevering heb ik met de schrijver gesproken over het belang van het boek. In deze aflevering praat ik met de schrijver waarom een hoogleraar die aardig wat wetenschappelijke publicaties – overigens over uiteenlopende onderwerpen op z’n naam heeft staan op het idee om een roman te schrijven.
Lees verderSvastika Ramcharan: De cirkel is niet rond!
In een land hier niet ver vandaan…werd enkele decennia geleden een meiske geboren. Met haar komst ging de rijkeluis kinderwens van haar middenklasse ouders in vervulling. Het gezinnetje was nu compleet met een jongetje en een meisje. Hun geluk kon niet meer op. Mateloos blij en volmaakt gezegend waren ze. Vol enthousiasme bereidden ze zich goed voor op de opvoederstaak die nu zou gelden voor twee. Ze planden de beste opvoedersmaatregelen, ja, want daarmee zouden ze hun spruitjes kranig op hun eigen benen leren staan in die veranderlijke maatschappij. Natuurlijk kozen ze, bewust, misschien ook onbewust, voor dezelfde regels die door hun ouders werden opgelegd. Sommige onverbasterd, andere wat aangepast.
Lees verderSvastika Ramcharan: Om te veranderen
“Ik zit niet lekker in mijn vel. Dit voel ik al jaren, ik weet niet exact vanaf wanneer. Wel heel lang. Een gevoel dat me aangeeft dat ik niet verder kan, mij demotiveert om zelfs te proberen om verder te kunnen. Een gevoel dat me ervan overtuigt dat ik, ook al zal ik proberen stappen vooruit te maken, niet succesvol zal zijn. Is dit misschien faalangst? Het kan, ik weet ‘t niet. Ik vermoed iets wat meer dan faalangst is. Want het houdt mij niet alleen tegen, maar duwt mij ook in een hokje. Een hokje, klein genoeg dat ik er zittend met opgetrokken benen net in pas. Een hokje waarin ik veilig bekneld in zit. Daarbuiten is het een wrede wereld waar ik dien te letten op elke pas die ik zet. Want de meeste medebewoners van de aardbol hebben geen goede gezindheid ten opzichte van mij.
Lees verderBris Mahabier: Het vierde fragment van mijn opa’s biografie
Mijn sociale ájá P. Debi (1897-1967) kwam (in 1921?) in contact met mijn biologische opá Antu Mahabier (1870-1928), die in de Libanonweg (in Wanica) met zijn – in Suriname geboren – jonge vrouw en zijn zeven jonge kinderen, o.a. mijn vader (geboren in 1916), woonde. Na een verblijf op de gouvernementsvestigingsplaats La Rencontre, voorbij Domburg, was ájá Mahabier in de regio Pad van Wanica terechtgekomen. Zijn gezin leefde van de kleine landbouw, hoofdzakelijk van de rijstteelt, terwijl mijn biologische ájá ook als losse arbeider af en toe werkte.
Lees verderAmar K. Soekhlal: De prijs van geluk (deel 1)
Vorig jaar september verscheen een roman getiteld De Prijs van Geluk (Uitgeverij Aspekt). De titel is opmerkelijk, maar nog bijzonder is dat de auteur, Ruben Gowricharn, hoogleraar Hindostaanse Diaspora Studies, is aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Nu, een jaar later, gaat Sarnámihuis in gesprek met de auteur over dit boek.
Lees verderSiela Ardjosemito-Jethoe: Wie A zegt moet ook B zeggen! – een column over #gender # lhbtq+ pan #vooroordelen #educateyourself
Tijdens mijn vrije dagen in de zomer is er tijd voor vrienden en familie. Er is ruimte om te denken en te overdenken en er is ruimte om even niks te doen, niet inhoudelijk in onderwerpen te duiken en lekker te wandelen of juist even een boek te lezen, een serie te bingewatchen en series van vroeger in de herhaling te kijken. Soms gaat dat per toeval en soms gaat het bewust. Series die tegenwoordig ook onze kinderen worden bekeken zijn bijvoorbeeld ‘Friends’ en ‘The fresh prince of Belair.’ Mijn man en ik stuitten in de vakantie op de herhaling van ‘Zeg eens AAA.’ Wie keek er in de jaren ‘80/’90 niet naar?
Lees verderAmar K. Soekhlal: Baithak gáná – de ziel van de Sarnámi cultuur
Een van de meest in het oog springend erfgoed, dat de kantráki’s uit India hebben meegenomen is de baithak gáná en die is inmiddels uitgegroeid tot één van de belangrijkste pilaren van de Sarnámi cultuur. Zelf ben ik een groot liefhebber van de baithak gáná en kan ik makkelijk wegdromen bij liedjes uit de jaren ‘70 en begin jaren ‘80 van de vorige eeuw. Denk maar aan liedjes van Ramdew Chaitoe, Radjoe Sewgolam, Haridat Jairam, Dropati en Desi Raghosing. De popularisering van de baithak gáná is ook met deze artiesten begonnen. Wie kent Rát ke sapná van Ramdew Chaitoe niet?
Lees verderSiela Ardjosemito-Jethoe: Hamer in de tas – een column over #veiligheid #emancipatie #opvoeding #gender #genderidentiteit
Het is een prachtige vrijdagavond en ik maak met Agnes een avondwandeling door mijn oude buurt. Een buurt die Agnes ook kent. In de jaren ’90 zaten we op het VHBO, in Zwolle bij elkaar in de klas. Intussen was ik verhuisd naar Den Haag en zij volgde mij kort daarna, we zochten vanaf mijn stekkie naar een kamer voor haar. Hoewel ze niet in het Haagse is gebleven hebben we fijne herinneringen aan die tijd. Ik vertel haar hoe alles er nu anders uit ziet en dat de sociale veiligheid sterk is verbeterd. We wandelen langs Holland Spoor over de Stationsweg richting Huygenspark. Het ziet er allemaal opener uit, ze beaamt het, het is er inderdaad opgeknapt. Al lopend op de Stationsweg ginnegappen we over hoe er vroeger werd geroepen en gesist naar ons.
Lees verderBris Mahabier: Pulloo Debi, mijn sociale ájá (1897-1967), deel 1
Een deel van het Surinaamse verleden van mijn grootvader P. Debi, is zeker ook mijn geschiedenis. Deze beschrijving is absoluut geen fictie, maar een gereconstrueerde werkelijkheid. Als bouwstenen hiervoor dienen eigen feitenkennis, familievertellingen, enkele privédocumenten (een brief, een foto en een spaar- en familieboekje) en herinneringen uit mijn kinder- en volwassenjaren. Pulloo Debi, een Hindoestaanse immigrant (uit Brits-Indië), was mijn (adoptieve of) sociale ájá. Ik zal hem in deze vertelling vanaf nu als mijn ájá (paternale grootvader) aanduiden. Hem heb ik als mijn grootvader, die altijd voor ons klaar stond, sedert mijn kinderjaren tot zijn dood in 1967 gekend. De eerste 22 jaar van mijn leven woonde ik met een onderbreking van twee jaar bij hem in. Ook in die twee jaar logeerde ik regelmatig bij hem. We sliepen dan op een kleine zonder in zijn koeienstal. Ook zijn weinige bezittingen lagen op die zolder. Hij was heel aardig voor mij, ook voor mijn zusje en broertje. Zij hebben in hun jonge jaren niet geweten, dat hij niet onze biologische opa was. Die kennis zou voor ons niet veel uitgemaakt hebben.
Lees verderReactie op Amar Soekhlal: Surinaamse strijd en solidariteit
De benefietavond op NPO1 voor de coronacrisis in Suriname heeft een gevoelige snaar geraakt in de Hindostaanse gemeenschap. Een sentiment dat vertolkt wordt in de recente column van Amar Soekhlal onder de titel “Nederland voor Suriname. Maar door Surinamers?”. De kritiek die door de heer Soekhlal wordt geuit is dat “het geen Surinaamse aangelegenheid was, maar een Afro-Surinaamse aangelegenheid.” De diversiteit die Suriname rijk is aan gemeenschappen, waaronder Hindostanen, was afwezig. Naar mijn mening een terechte kritiek. Het was opvallend hoe de Afro-Surinaamse gemeenschap oververtegenwoordigd was in de uitzending. Je mag inderdaad verwachten van een gemeenschap die het belang van diversiteit agendeert, dat zij die diversiteit zelf ook in praktijk brengt in programmering. Waar ik het niet eens mee ben is de probleemanalyse die hij uiteenzet.
Lees verderRakish Naipal: Waar zijn de echte helden?
Nederland staat in brand, Nederland staat zo erg in brand dat we soms zelfs niet meer weten waarom Nederland in brand staat. Is het Corona, is het de Black Lives Matter, zijn het de Anti Lock activisten, zijn het de boeren, is het Antifa? Komt het door de benoemingen van straten naar racistische historische figuren, is het Trump of komt het door de rel bij Voetbal Inside…Als u nog weet wat er nou eigenlijk echt aan de hand is hoor ik het graag van u…. Want weet u nog wat goed en fout is, maar ook wie goed en wie fout is? Een mening wordt tegenwoordig maar al te vaak aan een persoon gehangen. Een gedachtegang is die persoon en die persoon staat voor een bepaalde gedachtegang. Er is geen nuance meer mogelijk.
Lees verderOverzicht Indian History Month
Indian History Month zit erop! Wij danken jullie allemaal voor jullie enthousiaste reacties en vragen. Zoals aangegeven is dit het begin van een grootschalig project, waarbij we jullie uiteraard op de hoogte houden. Ook zullen er, zodra de maatregelen dat toelaten, weer fysieke bijeenkomsten worden georganiseerd om de Calcutta brieven te presenteren. Wil je nog nagenieten van Indian History Month?
Lees verderCrowdfunding actie voor Calcuttabrieven: doneer nu!
Wil jij bijdragen aan de Calcuttabrieven? Doe mee met de crowdfunding actie en doneer! De afgelopen maand hebben jullie in het kader van Indian History Month kennis gemaakt met de #calcuttabrieven. Het heeft een indruk gegeven van een omvangrijk project, waarbij meer dan 77 meter archief met 1.634 archiefmappen doorgenomen moeten worden om brieven te zoeken. Het Sarnámihuis start een crowdfunding campagne voor de financiering van dit project.
Lees verderAmar K. Soekhlal: Calcuttabrieven – Spijtoptanten, Sarnám me phans gaile
Juni is traditiegetrouw de Indian History Month en het Sarnámihuis heeft tal van brieven gepubliceerd uit het project Calcuttabrieven. In de archieven in Suriname is de correspondentie bewaard tussen de families in India en Suriname. De brieven, geschreven in het Engels, Hindi en Urdu, zijn opgeborgen in 1634 dozen en beslaan in totaal 77 meter. Het was monniken werk, maar alle brieven zijn gefotografeerd en worden nu vertaald. Het is ook de bedoeling om de namen uit de brieven en de gevonden informatie te koppelen aan het reeds bestaande Hindostaanse database. Een fantastisch project waar ik reikhalzend naar uit kijk.
Lees verderBris Mahabier: Antu Mahabier, mijn biologische ájá
Amar Soekhlal schreef op sarnámihuis.nl in zijn column van juli 2020 met als titel Calcuttabrieven Spijtoptanten: Sarnám men phans gaili: ‘Geschiedenis kenmerkt zich niet alleen door de grote verhalen, maar juist de individuele gebeurtenissen maken de geschiedenis zo voelbaar, zo dramatisch en daardoor ook herkenbaar.’ Ook voor mij zijn mijn verhalen over mijn grootouders, de Hindoestaanse immigranten, de strijdbare árya samáji’ pandits, de ahirwá ke nác (boerendans) en vele andere zaken van en in Magenta zo voelbaar en herkenbaar. Het zijn delen van het eigene. Eigenlijk schrijf ik over mezelf; ik beschrijf mijn bescheiden geschiedenis.
Lees verderSiela Ardjosemito-Jethoe: Een koffer vol verwachtingen – een column over #ontheemding #geschiedenis #verwachtingen #identiteit
India 1906, in een klein dorpje Mosha genaamd, in district Basti woont een leerlooiers familie. Rukmin (29), haar man Ghinnu (29) en hun drie kinderen Algoo (12), Gilhiri (8) en Teuri (6), ze behoren tot de chamar (chamar is bhojpuri voor huid). Ze zijn ingeschreven bij politiepost Captaingunj, wat een vreemde naam eigenlijk. Captaingunj een voormalige bevelhebber vanuit Groot-Brittannië neergedaald in het hete India, die zich omwille van de verkoeling zich kaal heeft geschoren, tenminste dat is wat ik erbij bedenk. India was belangrijk voor het Britse imperium van wegen de grondstoffen waarbij thee, koffie, jute, katoen, indigo en opium belangrijke export producten waren. En tegelijkertijd kwam er een periode waarin er hongersnood aan de orde van de dag was en de Britse overheersers een behoorlijke tol op de rijkdommen en de bevolking eiste.
Lees verderHaagse straatnamen naar verzetshelden uit de slavernij en de Hindoestaanse contractperiode in Suriname
Een zeer goede vriendin stuurde mij een bericht uit Nu.nl waarin staat de gemeente Rotterdam straatnamen vernoemt naar strijders tegen slavernij. De nieuwe straatnamen luiden Tulastraat, Thicopad, Janey Tetarypad, Virginia Gaaipad en Bonipad. De indiener was erg blij dat de gemeente Rotterdam geluisterd heeft naar zijn suggestie. ”Het is goed dat het koloniale verleden zichtbaar is in Rotterdam. Niet alleen de kant van de overwinnaar, maar ook de kant van de mensen die streden tegen die overheerser. Dat zijn echte helden die verzet leverden. Een inspiratiebron voor iedereen in de stad. Ook in Amsterdam is een straatnaam naar Janey Tetary genoemd. De vriendin voegde in haar app bericht toe “en Den Haag?????”
Lees verderSvastika Ramcharan: Sporen
Het beloofde een mooie avond te worden. Na mijn deel, helpen met allerhande voorbereidingen in de keuken, voltooid te hebben, zat ik met de huisgenoten in afwachting van de gasten om het bijzondere gebeurde te vieren. Een markant feit, buitengewoon, bovenal bewonderingswaardig, werd herdacht: de zestigste huwelijksverjaardag van de ájá en áji van mijn goede vriendin. Ik ben daar huismuis, dus hoorde er vanaf het draaiboek maken tot en met het dweilen na afloop van het feestje bij.
Lees verderIndian History Month 2020: #calcuttabrieven
Vandaag is Indian History Month 2020 gestart! In alweer de vierde editie staan de #calcuttabrieven centraal. De Calcutta brieven staan voor het geheel van correspondentie tussen Hindostaanse contractarbeiders in Suriname en hun familieleden in India tijdens de periode van contractarbeid. Het bijzondere aan deze informatie is dat het de emotionele kant laat zien van migratie door de ogen van de migranten zelf. Zorgen, liefde, angst en hoop zijn vastgelegd in deze correspondentie. Tijdens Indian History Month maakt het publiek voor het eerst kennis met deze Calcutta brieven.
Lees verderAmar K. Soekhlal: Jamin ke bhukhá – reden voor vertrek van de kalkatihá’s
Heeft u ook weleens, dat u iets leest en gevoelsmatig denkt, dat dit een beetje tegenstrijdig is, maar omdat de autoriteit van de schrijver onaantastbaar, is je die gevoelens direct smoort? Bij mij is dit voorgevallen toen ik het boek las van dr. C.J.M. de Klerk C.ss.r, de schrijver van twee monumentale boeken over Hindoestanen. Het eerste boek heeft als titel Cultus en ritueel van het Orthodoxe Hindoeïsme in Suriname en het tweede boek is getiteld De Immigratie der Hindostanen in Suriname.
Lees verderSvastika Ramcharan: Iedereen
“Everyone lies, dus ik mag ook!” Een argument met generalisatie werd mij aangeboden om zijn liegen te aanvaarden. Generalisatie. Dat leidt tot puntenaftrek in een betoog bij het taalonderdeel opstel. Kostbare punten verspil je, als je in je tekst iedereen over dezelfde kam scheert. Dat wordt de leerlingen bij het onderdeel opstel goed bijgebracht. In de hoop dat ze dit voorkomen, niet alleen om de begeerde punten te behouden, maar vooral ook om het mee te nemen in het leven van alledag. Want, hoe je het draait of keert, iedereen generaliseert. En zo worden ingenomen standpunten onjuist onderbouwd. “Iedereen is in paniek, iedereen is voorzichtig, iedereen hamstert, iedereen zal besmet raken, we zijn nonchalant, we beseffen de ernst van de situatie niet, …”. Ook deze dagen kom je ze alom tegen, de algemene conclusies. Voorzichtigheid bij het gebruik daarvan is dan ook nu essentieel.
Lees verderBris Mahabier: Fragmenten uit het levensverhaal van mijn ájá’s – de kleine geschiedenis van kalkattiyá’s van Magentaweg (deel 1)
Op 5 juni herdenkt een kleine groep Hindoestanen (1) in Suriname en Nederland de Hindoestaanse immigratie in ons geboorteland en enkelen van hen herdenken ook – op hun eigen manier – de afschaffing van de Afro-slavernij op de Dag der vrijheden op 1 juli. Het leeuwendeel van de Hindoestaanse Surinamers herdenkt op geen enkele manier de immigratie van de eigen groot- en overgrootouders. Helaas moet ik met intens verdriet constateren, dat ook in mijn geboorteplaats Magenta het historisch bewustzijn – eveneens van de geschoolden – nog armoedig is. Er is een lichtpunt: de herdenking van de Onafhankelijkheidsdag van India op 15 augustus wordt niet meer feestelijk gevierd, zoals in de jaren vijftig en zestig.
Lees verderSiela Ardjosemito-Jethoe: Publiek gekleurd – een column over #mannenvankleur #depubliekeruimte #blacklivesmatter
Vandaag kijken we als gezin voor het eerst in tijden weer een keer een ‘gewoon’ programma op de TV. Geen persconferentie, geen inhoud over Corona en de gevolgen ervan maar gewoon met het bord op schoot TV, RTL-Boulevard lekker hersenloos een beetje staren naar de beeldbuis. Het is altijd een onsamenhangend programma met hier en daar wat verhalen waarvan mij niet duidelijk wordt waarom het één meer aandacht krijgt dan het ander. De presentators hebben het over een gezond kleurtje: “lekker wat kleur op die witte benen kan geen kwaad.” Het gesprek wordt afgewisseld met filmpjes die bekende en minder bekende witte Nederlanders onder de zonnebank en met zelfbruiner vertoont. “Je ziet er gewoonweg wat gezonder uit en dat is fijn,” aldus de glamourexpert, die zich ook graag bruiner kleurt. In deze context gaat het om witte mensen die er graag een tintje of soms behoorlijk wat tintjes donkerder uit willen zien. Mijn man en kinderen kijken elkaar aan, wat een bizar gesprek eigenlijk.
Lees verderRakish Naipal: Een zwaar hart
Beste lezers, ik schrijf u vandaag met een zwaar hart. Waar ik pasgeleden nog het heugelijke nieuws mocht delen van de geboorte van onze derde zoon, is niet lang daarna mijn adjie ons ontvallen. Ik vind het moeilijk om deze roller coaster aan gevoelens op papier te zetten. Beide gebeurtenissen zijn ook gebeurd terwijl Corona over onze schouders meekijkt wat het nog moeilijker maakt. Natuurlijk moeten we door, onze gezinnen hebben ons nodig, ons werk wacht ook op ons en we moeten onze hoofden koel houden. Toch, op sommige momenten zoals nu, denk je onherroepelijk terug naar de gebeurtenissen van de afgelopen tijd.
Lees verderSiela Ardjosemito-Jethoe: Misplaatst – een column over #schoonschip #identiteit #zelfidentificatie
Het is vrijdag en we ruimen de kelder uit. Het gaat eerst vrij vlot; gewoon spullen, wat kan weg en wat kan blijven? Al snel komen we er achter dat er erg veel weg kan. Dan stuiten we op een aantal dozen vol herinneringen. Dozen waarvan we niet meer wisten dat daar herinneringen in zaten. Mooie, grappige, pijnlijke herinneringen, allemaal interessant en hartverwarmend. Deze twee dozen, zorgen voor wat vertraging. Want ja, als je herinneringen afstruint ben je iets langer bezig, je wil ze ophalen en delen.
Lees verderRicky Ajay Singh: Waarom de corona crisis eigenlijk helemaal niet zo slecht is?!
Toegegeven: het thuiszitten begint ook voor mij een onmogelijkheid te worden. Als een echte buitenmens en liefhebber van mensen, worstel ik elke dag met de ‘’intelligente’’ lockdown. Mijn fysieke gezondheid begint tekenen van ongezondheid te vertonen. Mijn zolder is mijn kantoor geworden. Bewegen is gelimiteerd tot traplopen. Jullie allen zullen vast wel denken: ‘’de titel suggereert een positieve kijk op de corona crisis, waarom begint het dan zo negatief?!’’
Lees verder147 jaar Hindostaanse Immigratie
Op vrijdag 5 juni 2020 staat het Sarnámihuis stil bij 147 jaar Hindostaanse Immigratie. Naar aanleiding van de maatregelen in de strijd tegen het coronavirus heeft het Sarnámihuis besloten dit jaar een Facebook Live Stream te hosten. Op deze wijze willen we toch gezamenlijk, met gepaste afstand, Hindostaanse immigratie herdenken en vieren.
Lees verderSvastika Ramcharan: Geld maakt wel gelukkig
Ik reed naar huis. Covid-19-maatregelen. De partiёle lock down doet ‘s avonds de bedrijvigheid over straat in rook opgaan. Zo ondergaat de Kwattaweg, die mij op die dag naar mijn bestemming leidde, ook een gedaanteverwisseling. Het was overdag en naar mijn gevoel tamelijk roerig op de weg voor dit Coronatijdperk. Wat doen mensen nog over straat als de voornaamste raad om het virus te voorkomen, is: stay home? Wat ik over straat doe als ik er niet veilig ben? Tja, er zijn belangrijke zaken die moeten, ondanks het Coronagevaar niet uitgesteld kunnen worden. En voorzichtig, dat ben ik uiterst. Vermoedelijk hebben ook anderen importanties die ze niet kunnen nalaten. Evenals ik, handelen zij hopelijk ook bedachtzaam.
Lees verderBris Mahabier: Tolerantie van goden, geesten en gelovigen in Suriname
Herman Vuijsje komt uit de school van de progressieve Amsterdamse hoogleraar G. A. Kruijer (+), een voortreffelijke Suriname-specialist in de jaren ’60-’80, die drie belangrijke boeken over Suriname schreef. Herman Vuijsje deed in 1969 in een groep van 10 studenten een grootschalig sociaalwetenschappelijk onderzoek over ontwikkelingsstrategie in het toenmalige rijksdeel Suriname. Dit onderzoek werd met argusogen bekeken. In Paramaribo waren er nationalisten die het onderzoek van prof. Kruijer en zijn tien studenten zelfs als spionage bestempelden. De onderzoekers zouden sociaaleconomische data verzamelen t.g.v. de koloniale machthebber in Den Haag en hun kapitalistische vrienden. Volgens sommige activisten zou de Surinaamse regering dit onderzoek direct moeten verbieden.
Lees verderAmar K. Soekhlal: Indiërs en de Tory’s in Engeland
In 1943 stierven 3 miljoen Bengalen door hongersnood in India. Toen dit bericht Winston Churchill bereikte (de allergrootste Tory allertijden) reageerde hij als volgt: The famine was the Indians’ own fault, he said, for “breeding like rabbits.” If the suffering was so dire, he wrote on the file, “Why hasn’t Gandhi died yet?”. In 2020 is in Engeland de meest “Indiase” regering ooit met drie ministers in de Tory regering: Rishi Sunaik, Priti Patel en Alok Sharma. Uit de apps, in het Nederlands, die ik van verscheidene vrienden kreeg, bleek een enorme trotsheid hierover. Maar die trotsheid ervaarde ik niet. Integendeel, omdat deze meest Indiase regering met name Priti Patel, een hardvochtige op punten gebaseerd immigratie systeem heeft ingevoerd en vanwege de bovenstaande citaat van Churchill. Ik was er zeer verbaasd over, dat juist deze minister dit systeem heeft helpen invoeren, zeker als je haar familiegeschiedenis in ogenschouw neemt.
Lees verderBris Mahabier: De kleine wereld van árya samáji Hindoestanen in Den Haag en Suriname
De geschiedenis van Hindoestanen in Suriname en Nederland heeft in de afgelopen drie decennia – eindelijk – meer aandacht van wetenschappelijke onderzoekers en anderen gekregen dan voorheen. Dr. Surrendra Santokhi (gespecialiseerd in economische en sociale geschiedenis) en zijn oudste zuster Eline Santokhi (een gepensioneerde basisschooldirecteur) zijn twee actieve Haagse árya samáji hindoes. Zij hebben in de afgelopen vijf jaar jaarlijks een of twee culturele bijeenkomsten georganiseerd. Ook publiceerden zij in dezelfde periode enkele brochures die gratis onder geestverwanten en geïnteresseerden gedistribueerd werden.
Lees verderSiela Ardjosemito-Jethoe: Nieuw Normaal – een column over #nieuweomgangsvormen #bezinnen #beginnen
We zijn wakker geworden in een andere wereld en in die wereld zijn we opzoek naar een ‘nieuw normaal.’ Dat is nog best lastig als de spelregels onder druk staan en aan verandering onderhevig zijn. De bovenstaande woorden schrijf ik nu al twee weken lang, voor ik begin met de ‘echte’ inhoud van mijn e-mail berichten. Het voelt raar om hier niks over te zeggen en het is teveel om er iets echts over te zeggen. Als ik om me heen kijk zie ik vooral mijn eigen huis, mijn gezin en mijn omgeving. Ik hoef me geen zorgen te maken. We verkeren ons in de gelukkige omstandigheid dat we thuis kunnen werken, dat er eten in de kast is en er is liefde te over. Deze tijd met elkaar, krijgen we cadeau. Dat maakt me dankbaar. Juist omdat er elders in de wereld, dat kan overigens al aan de overkant van de straat zijn, mensen onder heel andere omstandigheden thuis zijn.
Lees verderRicky Ajay Singh: Heb ik Corona?!
Nederland begeeft zich op dit moment in het oog van een storm. Een storm welke over heel het land raast. Een monster, genaamd Corona, heeft het leven van ons allen volstrekt veranderd. Het is mij opgevallen dat de berichtgeving in de media enorm negatief gesteld is. Sensatie verkoopt, zegt men wel. Een kleine week geleden begon ik mij enorm ziek te voelen. Mijn hoofdpijn was niet vol te houden. Immense verkoudheid kwam als subsymptoom de hoek omkijken. Er volgde een reeks van slapeloze nachten. Nachten met aanzienlijke hoestbuien.
Lees verderAmar K. Soekhlal: Parttime khetihar – deel 1
Als telg uit een landbouwersgezin neem je automatisch vele gebruiken en rituelen over. Mijn ouders stonden om 04.00 in de ochtend op om de koeien te melken en de pas geplante gewassen te bewateren. Omstreeks die tijd werden ook mijn oudere broers en zusters wakker gemaakt om mee te helpen. Dit was noodzakelijk om de arbeidsproductiviteit te verhogen. Kheti (landbouw) is een heel erg zwaar bestaan. Ook ik had een taak. Vroeg opstaan en de stal schoonvegen, dat wil zeggen alle mest op een hoop duwen met een houten schoffel en de stal met gras bestrooien. Vervolgens een douche met lifebuoy, om de geur van koeienstront van mij af te wassen.
Lees verderRakish Naipal: Janam ki khabar
Beste lezers, ik kan fantastisch nieuws met jullie delen… Donderdag 20 februari is ons derde kindje geboren. Het is weer een jongetje geworden, we hebben nu dus 3 (DRIE!) jongens. Het gaat prima met moeder en kind en we proberen van het nieuwe geluk te genieten. Het is wel interessant om te zien hoe de dynamiek in huis veranderd met dit kleine wonder en dan bedoel ik zeker niet alleen maar de gebroken nachten. Die gebroken nachten zijn eerlijk gezegd wel lastig, maar we komen er wel doorheen.
Lees verderAmar K. Soekhlal: Holi phaguá
Het is bijna weer zover. Op 10 maart 2020 gaan wij weer Holi vieren. Een dag voor mij gevuld met nostalgie uit Suriname en verse herinneringen aan de viering van Holi in het wijkpark Transvaal. Holi is heel veel plezier, vermaak met familie en vrienden en met sehná. Het is een traditie binnen mijn familie om met holi sehná te maken. Met gekleurde vingers een sehná met birambi ke catni pakken en in je mond stoppen. Heerlijk! Stichting Holi Samen organiseert dit jaar voor de zestiende keer phaguá in het wijkpark Transvaal. Het is elk jaar een groot succes. Een paar duizend mensen uit heel Nederland komen Holi vieren. Op dinsdag 10 maart 2020 zal dat weer het geval zijn.
Lees verderSvastika Ramcharan: Bezin maar, iedere dag
“Ik ga niet slagen, cry for me…”, luidde Peuredice’s appje. Ze heeft beroerd gewerkt voor de eerste deelexamens in dit examenjaar. “Kind, je hebt nog 2 deelexamens alvorens je het eindexamen doet”, moedigde ik haar aan. “Het einde is nog niet nabij, gewoon alle zeilen bijzetten en richting diploma blijven koersen!” “Makkelijk hoor, die woorden, daden kosten meer”, antwoordde ze me hopeloos.
Lees verderRicky Ajay Singh: Waarom SALES de grootste carrière in de wereld is?!
Kunnen jullie je nog herinneren wanneer het laatst was dat jullie iets heel graag wilde? Wat heb jij toen gedaan? Hoogstwaarschijnlijk, degene die het kan betalen geprobeerd te overtuigen, toch? In mijn vroegere jeugd was ik een fervente fan van alles wat te relateren was aan anime. Hierbij valt te denken aan bijvoorbeeld Pokémon, maar ook zeker Dragon Ball Z. Enig probleem, ik kon het niet betalen.
Lees verderSiela Ardjosemito-Jethoe: Cultuur verbinden – een column over cultuur, cultuurparticipatie en kwaliteit
Samen met mijn vriendin sta ik in de rij bij Theater Dakota. We hebben vrijkaartjes voor het optreden van Sjors van der Panne (een vriend van ons). Tussen de zee van grijze en vooral witte mensen staan wij. Het repertoire kan daar iets mee te maken hebben, Sjors zingt levensliederen van bekende witte Nederlandse en Franse artiesten en van zichzelf. Ik houd ervan, veel van de liedjes zijn bekend en hij heeft een prachtige stem (altijd al gehad). Toch zou ikzelf niet zo snel naar een concert van andere levensliedzangers of zangeressen gaan. Ik ben er niet van huis uit mee opgegroeid. Het concert begint, de meer en minder bekende levensliederen worden ten gehore gebracht. Het klinkt: ‘Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan’, het origineel is van Ramses Shaffy, ook ik ken het. Al snel is er een bepaald soort ‘Nederlandse’ verbondenheid. Mensen klappen en zingen mee en laten zich opgaan in de muziek en de zang.
Lees verderRicky Ajay Singh: Mijn donkerste dagen…
Tijd om een afgesloten hoofdstuk te heropenen. 2019 was in alle denkbare opzichten een waar ‘rollercoaster’ voor mij. Ik raakte voor het eerst verstrikt in mijn eigen gedachtestromen. Niet wetende dat ik te maken zou krijgen met een van mijn grootste strijd tegen mezelf; ik was depressief! Mijn naam betekent ‘onoverwinnelijk’. Ik streef vrijwel altijd naar het overwinnen van onmogelijke dingen. Mijn grootste angst is om niet elke seconde in de dag te gebruiken. Ik zie elke ochtend als een waar zegen van God. Heel productief zijn is voor mij de manier om respect te tonen voor de geschonken tijd.
Lees verderRakish Naipal: Masterchef 2020
Hoewel ik niet veel TV kijk en eigenlijk niets echt volg is er wel een soort televisie die mij wel boeit. Ik doel hiermee op Kook Televisie, of dit nou op 24Kitchen is, of Masterchef, ik kijk het allemaal. Of het nou op de reguliere televisie is, ik kijk ook veel kookprogramma’s op de BBC, of op Netflix (Chef’s Table is een aanrader) Ook op Social Media, is het bij mij een terugkerend thema. Ik volg een aantal geweldige chef’s, die prachtige dingen maken. Ik zeg inderdaad chef’s, kok klinkt bijna als een belediging, denk ik wel eens. Een mooi voorbeeld van een chef die ik erg waardeer is Sunil Bahadoer, 2 sterren chef van de Lindehof in Nuenen, een absolute ster. En een chef die ik met veel liefde volg in zijn avonturen. Op zich vreemd deze fascinatie, want ik doe er eigenlijk niets mee. Mijn vrouw vraagt zich vaak hardop af waarom ik ernaar kijk, maar vooral waarom ik er niets mee doe. Hiermee doelt ze dan op het feit dat ik er nooit iets van maak. Ze vraagt zich denk ik ook af waar deze fascinatie vandaan komt.
Lees verder